Αίσωπος: Η πολυτάραχη ζωή του, είναι και η πιο διδακτική του ιστορία

Αίσωπος. Ο Ήρως των παιδικών μας χρόνων. Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε τα κινούμενα σχέδια, αιώνες πριν από την εποχή τους. Ο άνθρωπος που κατάφερνε με την πιο απλή και <<εύπεπτη>> αλληγορία, να διαπερνά στο ακροατήριο του, μηνύματα τόσο σύνθετα και τόσο πολύπλοκα, που δεν μπορούν να γίνουν πράξη, ακόμα και στη σημερινή μας εποχή.

Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Το πασίγνωστο παραμύθι του εγωπαθούς λαγού και της επίμονης χελώνας; Το παραμύθι του ωραιοπαθούς κόρακος και της παμπόνηρης αλεπούς; Ή μήπως το μύθο του πλούσιου ναυαγού, που ενώ η βάρκα του βούλιαζε, προτίμησε αντί να προσπαθήσει να σωθεί, να τάζει  θησαυρούς στη Θεά Αθηνά για να τον σώσει, με αποτέλεσμα να ακούσει, από έναν άνθρωπο που πνιγόταν λίγο πιο πέρα την εξής παραίνεση: "Συν Αθηνά και χείρα κίνει"! Δηλαδή μην επικαλείσαι μόνο την Αθηνά. Κάνε και κάτι εσύ για τον εαυτό σου! Οι μύθοι πολλοί και εξίσου διδακτικοί, μα δεν μπορούν να αναφερθούν όλοι δυστυχώς. Άλλωστε με το άρθρο μου αυτό δεν επιθυμώ να καταγράψω τα παραμύθια του Αισώπου, αλλά την πολυτάραχη ζωή του. Το πώς οι δυσκολίες της καθημερινότητας και η έντονη αμφισβήτηση που δέχτηκε, <<έπλασαν>> τον σπουδαίο και ασυμβίβαστο χαρακτήρα του. Έπλασαν τον μέγα διδάσκαλο και καθοδηγητή των παιδικών, αλλά και των ενήλικων ψυχών.

Ο Μέγας μυθοποιός γεννήθηκε το 625 π.Χ, με την καταγωγή του να μην έχει διασαφηνιστεί πλήρως και είχε την ευλογία όπως αποδείχτηκε, να γεννηθεί από μία πολύ ταπεινή οικογένεια. Ο σπουδαίος μυθοποιός λοιπόν, λόγω της ασυμβίβαστης με τα συμβατικά πρότυπα ομορφιάς, εμφανίσεως του ( είχε καμπούρα, κοντό λαιμό, πλακουτσωτή μύτη, στραβά πόδια, ενώ λέγεται πως τραύλιζε κιόλας), αλλά και λόγω της ταπεινής του καταγωγής, μεγάλωσε δεχόμενος το φθόνο των ανθρώπων. Όπως ακριβώς η ταπεινή χελώνα στο μύθο με το λαγό. Αλλά ο Αίσωπος γνώριζε, πως εάν επέμενε, αργά ή γρήγορα η αξία του πνεύματος και της ψυχής του, θα έβρισκαν ανταπόκριση και θα υπερτερούσαν της εικόνας. Το είναι θα κέρδιζε το φαίνεσθαι!

Βέβαια η ζωή του Αισώπου, ήταν γεμάτη από <<εμπόδια>>, τα οποία  έπρεπε συνέχεια να υπερπηδά.  Μάλιστα το πρώτο μεγάλο εμπόδιο ήλθε, όταν ο Αίσωπος ( ο οποίος δούλευε ως βοσκός-δούλος στα κτήματα ενός γαιοκτήμονα), είδε έναν συνάδελφο του, να ξυλοκοπείται βιαίως από τον επιστάτη των κτημάτων. Ο Ρωμαλέος νέος με το <<άσχημο>> παρουσιαστικό, μα με την υπέροχη ψυχή, με την ταπεινή καταγωγή, μα με τα ύψιστα ιδανικά και αξίες, στιγμή δε δίστασε να υπερασπιστεί το συνάδελφο του. Κάπως έτσι, ο εξεγερμένος δούλος, οδηγήθηκε στα σκλαβοπάζαρα της Εφέσου, για να βρει νέον αφέντη. Ο Νέος του αφέντης, ο Ξάνθος από τη Σάμο, εκτιμώντας το πνεύμα και τον χαρακτήρα του Αισώπου, φρόντισε να τον έχει μαζί του, σε όλα τα ταξίδια που έκανε. Ήθελε ο ξεχωριστός αυτός άνθρωπος, που είχε την ατυχία ( ευλογία λέω εγώ) να γεννηθεί φτωχός, να γνωρίσει τον κόσμο και τις ιδιαιτερότητες του.

Η πολυπόθητη και άξια κερδισμένη ελευθερία του ευφυούς παραμυθά, ήλθε όταν ο Ιάδμονας από τη Σάμο ( ο νέος αφέντης του), εκτιμώντας το πνεύμα και τη σοφία του, ευθύς αμέσως τον απελευθέρωσε. Κάπως έτσι λοιπόν, ο Αίσωπος έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε. Τα ευφάνταστα παραμύθια του, συνάρπαζαν μικρούς και μεγάλους και η φήμη του διαδόθηκε με ραγδαίες ταχύτητες. Μα το 560 π.Χ, ήρθε το αναπόφευκτο τέλος, ενός αθεράπευτα ρομαντικού και ονειροπόλου ανθρώπου. Ο Αίσωπος είτε με δική του πρωτοβουλία, είτε μετά από προτροπή του βασιλέως των Λύδιων Κροίσου, βρέθηκε στο μαντείο των Δελφών. Στο μέρος αυτό, ο Αίσωπος ξέχασε για λίγο σε ποιον κόσμο ζει και έγινε η ζωντανή ενσάρκωση των θρύλων του. Έγινε η αλεπού, που κοροϊδεύει τον εγωπαθή και κοντόφθαλμο κόκορα, έγινε ο ναυαγός που φώναζε στον διπλανό του, να κουνάει και τα χέρια του, καθώς προσεύχεται στην Παλλάδα Θεά της Σοφίας.

Το 560 π.Χ λοιπόν, ο Αίσωπος βρέθηκε στους Δελφούς και στο ιερό μαντείο των Δελφών. Σε αντίθεση όμως με μεγάλους και τρανούς βασιλείς, οι οποίοι υποκλίνονταν στην ιστορία αυτού του κτιρίου, ο ασυμβίβαστος παραμυθάς, δε δίστασε να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα του μαντείου αυτού. Δε δίστασε να κατηγορήσει τους ιερείς για εκμετάλλευση των αγωνιών και των πόθων των προσκυνητών ( "μαντεύετε για να πλουτίσετε"), αλλά και τους πολίτες για οικονομική εκμετάλλευση των αφιερωμάτων, που άφηναν οι προσκυνητές και παντελή έλλειψη εργατικότητας. Όπως είναι λογικό λοιπόν, οι ιερείς εξοργίστηκαν μαζί του. Θέλησαν να <<ξεπλύνουν>> την <<προσβολή>> αυτή με το αίμα, του αγαθού Αισώπου. Τοποθετώντας λοιπόν ένα χρυσό ποτήρι στις αποσκευές του, κατόρθωσαν να τον παγιδεύσουν και να τον κατηγορήσουν για ιεροσυλία. Η Τιμωρία του <<ιερόσυλου>> Αισώπου; Πραγματικά αδιανόητη. Οι κάτοικοι της πόλεως, τον γκρέμισαν από τις κορυφές του Παρνασσού... Βέβαια ο μαρτυρικός αυτός θάνατος, ήταν που καταξίωσε τον Αίσωπο στη συνείδηση και του πιο απλού πολίτη. Οι Αθηναίοι ανήγειραν ανδριάντα προς τιμήν του ( "οι άξιοι άνθρωποι πρέπει να τιμώνται"), ενώ λιμός φοβερός ξέσπασε στους Δελφούς, ο οποίος σταμάτησε μόνο, αφότου οι κάτοικοι κατάλαβαν το λάθος τους και προσέφεραν πλουσιοπάροχες θυσίες στο Θεό Απόλλωνα.

Ο Αίσωπος λοιπόν ως πρόσωπο, συμβολίζει πολλά περισσότερα από όσα οι μύθοι του. Ή μάλλον για να είμαστε ακριβείς, οι μύθοι του Αισώπου, ήταν η κραυγή αγωνίας του μεγάλου αυτού μυθοποιού, για την απληστία, τη μωρία και τον μυωπισμό των συνανθρώπων του. Η Χελώνα του μύθου τελικά, δε συμβολίζει παρά τους μακροχρόνιους αγώνες του Αισώπου ( και όλων των ανθρώπων της δικής του καταγωγής), να αποδείξει την αξία του, επειδή  προέρχονταν από μία φτωχή οικογένεια. Ο Ναυαγός που προσπαθεί να σώσει τον έτερο και <<μύωπα>> ναυαγό, ή η αλεπού που προσπαθεί να νουθετήσει τον εγωπαθή κόρακα, δεν είναι παρά ο ίδιος ο Αίσωπος. Ο ασυμβίβαστος αυτός άνθρωπος, που τόλμησε να πει το αυτονόητο. Πως η θρησκεία και η πίστη, δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενο εμπορευματισμού. Πως κανείς άνθρωπος, δεν έχει το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο, από τον οποιοδήποτε συνάνθρωπο του. Ο Μέγας αυτός παραμυθάς λοιπόν, επέτυχε όλα όσα δεν μπορούμε να πετύχουμε εμείς. Αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή για ύψιστα ιδανικά όπως η δικαιοσύνη και η ελευθερία. Αγωνίστηκε για τη νουθέτηση των συνανθρώπων του και δε δίστασε στιγμή, να θυσιαστεί για αυτά του τα ιδανικά. Ένας υπέροχος άνθρωπος λοιπόν, που έμαθε σε όλη του τη ζωή να δίνει μάχες τις οποίες συνήθως κέρδιζε. ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ! 

Υ.Γ. Στις κρίσιμες στιγμές που βιώνουμε λοιπόν, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του. Ας μην επιτρέψουμε στο <<σκοταδισμό>> να επικρατήσει. Ας μη δώσουμε πρόσφορο <<έδαφος>> στην άγνοια και στην παραπληροφόρηση. Ας δημιουργήσουμε, ενωμένοι το δικό μας θρύλο. Το δικό μας  ευτυχές παραμύθι!