Αποχαιρετώντας το χθες και καλωσορίζοντας το σήμερα!
Καλησπέρα σας φίλες και φίλοι. Λίγες μόλις ημέρες μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, η πρόβλεψη που έκανα προεκλογικό άρθρο μου για τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ ("περί αναντικατάστατων ηγετών") επιβεβαιώθηκε πλήρως. Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί πλέον παρελθόν και η αρκετά δημοφιλής εντός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Έφη Αχτσιόγλου, ράβει πρωθυπουργικό κουστούμι, λόγω της θετικής θητείας της στο υπουργείο εργασίας, αλλά και του εύηχου αφηγήματος στις τάξεις της αριστεράς περί "πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού". Το άρθρο αυτό όμως, δε γίνεται για να λάβω θέση στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία δε με αφορούν ιδιαίτερα, αλλά για να γράψω την άποψη μου για τον παραιτηθέντα (ύστερα από 5 συνεχόμενες εκλογικές ήττες) Αλέξη Τσίπρα.
Όλα ξεκίνησαν λοιπόν το 2008. Όταν ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος, αποφάσισε να "χρίσει" διάδοχο του τον Αλέξη Τσίπρα. Τον Οκτώβριο του 2009, έφτασε η στιγμή για την πρώτη σημαντική εκλογική δοκιμασία του νεαρού τότε ηγέτη. Σε αυτές τις εθνικές εκλογές λοιπόν, το ισχυρό ακόμα ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε και το κόμμα του κυρίου Τσίπρα περιορίστηκε στο 4,60% (να σημειώσουμε πως στις εκλογές του 2007 έλαβε 5,04%) μπαίνοντας τελευταίο και... καταϊδρωμένο στη βουλή. Βλέπετε σε συνθήκες κανονικότητας, ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο δεν έχει καμία ουσιαστική απήχηση ή ιδεολογικές "ρίζες" στην ελληνική κοινωνία, δεν είχε καμία ελπίδα να αναδειχτεί. Επομένως, με το καλημέρα, ο μύθος του "μεγάλου ηγέτη" καταρρέει...
Ας εισέλθουμε όμως στα ταραγμένα χρόνια των μνημονίων και να δούμε τον κύριο Τσίπρα να οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4,60% στο 27% στις διπλές εκλογές του 2012, "καβαλώντας" το άρμα της λαϊκής οργής και τάζοντας τα πάντα στους πάντες. Δραχμή στους δραχμιστές ("το νόμισμα δεν είναι φετίχ"), σκληρή διαπραγμάτευση στους αντιμνημονιακούς που δεν ήθελαν ολική ρήξη, 751ευρώ στους νέους από την 1η Κυριακή διακυβέρνησης του (4,5 χρόνια κυβέρνησε, μα μισθό 751ευρώ δεν έδωσε), μειώσεις φόρων, καθώς και ανοιχτό πόλεμο με τις αγορές που θα χόρευαν στον δικό μας τον ρυθμό, με τη "ΜΑΝΤΑΜ Μέρκελ" και πάει λέγοντας...
Κάπως έτσι λοιπόν και ενώ η ελληνική κοινωνία περνά πολύ δύσκολα και αναζητά μία διέξοδο στα πολλά της προβλήματα, μην έχοντας τη δυνατότητα να σκεφτεί με νηφάλιο τρόπο, δίδει στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 36% στον ΣΥΡΙΖΑ και 4% στους ΑΝΕΛ του κυρίου Καμμένου, με εντολή μία Ελλάδα δίχως μνημόνια και λιτότητα. Και καθώς οι μήνες περνούν και οι Ευρωπαίοι μας δείχνουν την πόρτα της εξόδου (αν και δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να το κάνουν αυτό κατά τον κύριο Τσίπρα) και αφού ο κύριος Τσίπρας αγνόησε το 62% του ελληνικού λαού που ψήφισε όχι στα μνημόνια, υπέγραψε ένα από τα πλέον επαχθή μνημόνια, το οποίο υποθήκευσε την συντριπτική πλειοψηφία του δημοσίου πλούτου στο υπερταμείο για 99 χρόνια, έφερε 29 νέους φόρους διαλύοντας τη μεσαία τάξη, κατήργησε κατακτήσεις πολλών χρόνων όπως ο μειωμένος ΦΠΑ στα νησιά, έφερε έμμεση περικοπή συντάξεων (μέσω εισφορών υγείας) και γενικότερα καθήλωσε την ελληνική οικονομία, η οποία την ίδια στιγμή που όλα τα κράτη της Ε.Ε. κατέγραφαν ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης, κατέγραφε ύφεση και ισχνή ανάπτυξη μόλις το 2019.
Πέραν όμως της οικονομικής καταστροφής που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσω των ιδεολογικών της εμμονών (υπεροφορολόγηση, αχρείαστη ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και capital controls, ισχνή ανάπτυξη, εχθρικό περιβάλλον προς επενδυτές κ.α.), έμεινε στην ιστορία και για την αδυναμία της να προασπίσει αποτελεσματικά τα εθνικά μας συμφέροντα σε πολλές κρίσεις και προκλήσεις που αντιμετώπισε. Θυμόμαστε όλοι για παράδειγμα, την πολιτική των ανοιχτών συνόρων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα 800.000 πρόσφυγες-μετανάστες να εισέλθουν στη ανοχύρωτη χώρα μας χωρίς καμία απολύτως τάξη και πρόγραμμα, φέρνοντας τους νησιώτες στα όρια τους, αλλά και γεννώντας κολαστήρια όπως αυτό της Μόριας σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Θυμόμαστε όλοι την συμφωνία των Πρεσπών, η οποία υπήρξε επιεικώς ηττοπαθής, καθώς ακόμα και εάν προσήλθαμε στις διαπραγματεύσεις αυτές από θέση ισχύος (δυνατότητα άσκησης βέτο για ένταξη Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.) αποδεχτήκαμε την ύπαρξη "Μακεδονικής" γλώσσας (άρθρο 1.3.Γ.) και ιθαγένεια "Μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας" (άρθρο 1.3.Β). Η συμφωνία αυτή μάλιστα, αν και υπήρξε κάτι παραπάνω από αντιδημοφιλής, πέρασε μέσω μίας ψηφοφορίας παρωδίας στη βουλή, με τον "άμεμπτο" κύριο Τσίπρα να "πριονίζει" την καρέκλα του μέχρι τότε συγκυβερνήτη του, κάνοντας "μεταγραφή" προβεβλημένους βουλευτές των ΑΝΕΛ, οι οποίοι έγιναν ΣΥΡΙΖΑ "εν μία νυκτί". Όταν μάλιστα ο πρόεδρος Μακρόν συζητούσε με τον κύριο Τσίπρα τις αντιδράσεις που υπήρξαν για τη συμφωνία (το 70% των πολιτών σε όλες τις δημοσκοπήσεις εκδήλωνε την διαφωνία του, ενώ θυμόμαστε όλοι μας τα πάνδημα συλλαλητήρια του συντάγματος), αυτός απάντησε με "ειλικρινή" σεβασμό στην άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού: " Η πλειοψηφία των ανθρώπων που μπορούν να σκέπτονται και να ασκούν κριτική με το μυαλό τους είναι υπέρ της συμφωνίας"!
Θυμόμαστε όμως όλοι μας και τις περίφημες αιτιάσεις του κυρίου Τσίπρα περί του "ηθικού πλεονεκτήματος" που ο ίδιος και η παράταξη του κατείχε. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω, παραθέτοντας ορισμένα πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα. Ποιος λοιπόν δε θυμάται τον κύριο Τσίπρα να δικαιολογεί τις ύβρεις και τις απειλές του κυρίου Πολάκη; Ή ποιος θυμάται άλλη κυβέρνηση με "ηθικό πλεονέκτημα" η οποία να έχει δύο πρωτοκλασάτους υπουργούς της καταδικασμένους για παράβαση καθήκοντος (Ν. Παπάς και Δ. Παπαγγελόπουλος); Ή ποιος θεωρεί ηθικό να παραμένεις έναν χρόνο στη εξουσία παίρνοντας βουλευτές του πρώην συγκυβερνήτη σου με unfair τρόπο; Ή μήπως κάποιος πιστεύει πως είναι σωστό το να ψηφίζεις έναν εκλογικό νόμο έκτρωμα (απλή αναλογική), απλά και μόνο για να εμποδίσεις τον αντίπαλο σου να κυβερνήσει και μες στην αναμπουμπούλα της ακυβερνησίας που θα προκυψει, να μπορέσεις να ωφεληθείς; Ή ποιος θεωρεί σωστό να ψηφίζεις μόνος σου, στο παρά πέντε των εκλογών, έναν αντιδημοφιλή ποινικό νόμο, τα θλιβερά αποτελέσματα του οποίου βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας;
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα ακόμα, μα πιστεύω πως αυτά είναι αρκούντως ικανοποιητικά για να θυμηθούμε τα πολιτικά πεπραγμένα του κυρίου Τσίπρα. Βέβαια και την τετραετία που μας πέρασε, ο κύριος Τσίπρας μην αντιλαμβανόμενος τους λόγους που ο λαός τον έστειλε στην αξιωματική αντιπολίτευση, συνέχισε να αντιπολιτεύεται με τον ίδιο τρόπο που αντιπολιτευόταν το 2012. Με λαϊκισμό, με κριτική των εξοπλιστικών δαπανών της πατρίδας μας ως δαπανηρές και όχι ως εθνική αναγκαιότητα που κατοχυρώνει στην πράξη τα εθνικά μας δίκαια, με φοβικότητα και εσωστρέφεια στα σημαντικά διπλωματικά ανοίγματα που έγιναν την περασμένη τετραετία (αμυντικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ και χάραξη ΑΟΖ με Αίγυπτο και Ιταλία) και με συνθήματα του 80' περί "συντηρητικής" και "δημοκρατικής" παράταξης (θα πρέπει να μας απαντήσει ο κύριος Τσίπρας εάν θεωρεί πως το 40,5% του ελληνικού λαού που ψήφισε ΝΔ είναι ή όχι δημοκρατικοί πολίτες).
Επομένως, γίνεται κατανοητό μέσω αυτού του άρθρου πως ο κύριος Τσίπρας, υπήρξε ένας αδιαμφισβήτητα ικανός δημαγωγός, ο οποίος όπως ο Κλέων στην Αθήνα του Πελοποννησιακού πολέμου, καπηλεύτηκε την λαϊκή οργή και ανησυχία και μπόρεσε να αναδειχτεί. Όταν όμως ο κόσμος είδε πως ο "παράδεισος" που του υποσχέθηκε ο ικανός δημαγωγός δεν υπάρχει, όταν ο κόσμος είδε πως την περασμένη τετραετία και παρά τις πρωτοφανείς κρίσεις που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε, η χώρα μας γνώρισε ισχυρή ανάπτυξη η οποία έφερε σημαντική μείωση της ανεργίας, καλύτερους μισθούς, μειωμένους φόρους και ρεαλιστικές ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, όταν ο κόσμος είδε πως μέσω της τολμηρής αμυντικής και εξωτερικής μας πολιτικής μας το διεθνές μας κύρος αναβαθμίστηκε σε πολύ σημαντικό βαθμό, ήταν πολύ λογικό να σκεφτεί ώριμα και ανεξαρτήτως πολιτικών διαφορών του χθες, να προχωρήσει μπροστά. Να προχωρήσει μπροστά, αφήνοντας το χθες (άξιος εκπρόσωπος του οποίου είναι ο κ. Τσίπρας) πίσω του και να διαμορφώσει με τη ψήφο του νέα πολιτικά δεδομένα στην πατρίδα μας.
Εν ολίγοις, αποχαιρετούμε μέσω του άρθρου αυτού έναν πολιτικό του χθες, ο οποίος στο σήμερα και με 4,5 αποτυχημένα (κατά τη γνώμη μου πάντοτε) χρόνια διακυβέρνησης τα οποία σας περιέγραψα λεπτομερώς πιο πάνω, δεν έχει τίποτα καινούριο να μας πει και πολύ σωστά κάνει και αποχωρεί. Και τώρα ας αφήσουμε το χθες στο χθες και στο σήμερα, ας διαμορφώσουμε όλοι μαζί τις συνθήκες για έναν καλύτερο αύριο για την πατρίδα μας. Καιρός να σταματήσουμε να διχαζόμαστε και να ξεκινήσουμε να συζητούμε ξανά για πολιτική και για το πως η πατρίδα μας θα γίνει ένα σύγχρονο και ισχυρό ευρωπαϊκό κράτος!