ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ

Το άρθρο αυτό δε βρισκόταν στις σκέψεις μου, μα καμιά φορά η επικαιρότητα μας ξεπερνά. Διαβάζοντας χθες την είδηση, ότι το άγαλμα του Ουίνστον Τσόρτσιλ στο Λονδίνο βεβηλώθηκε ( αφαιρέθηκε η μεταλλική θήκη, η οποία προστατεύει το άγαλμα) κατά τη διάρκεια των αντιρατσιστικών συλλαλητηρίων τα οποία πραγματοποιούνται σε ολόκληρη την Οικουμένη, αρχικά απόρησα και ύστερα ένιωσα έντονο προβληματισμό για τις αξίες του σημερινού μας κόσμου.

Η βεβήλωση αυτή, είναι κατ'εμέ πράξη αδιανόητη και νοσηρή για δύο απλούς και βασικούς λόγους. Πρώτον, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με τα πεπραγμένα και τις ιδέες του ανθρώπου αυτού, δε σέβεσαι το γεγονός πως εκείνος δε βρίσκεται πλέον στη ζωή. Δεύτερον, δεν μπορείς κατά τη διάρκεια ενός αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού συλλαλητηρίου, να βεβηλώνεις το άγαλμα του ασυμβίβαστου "πατήρ της νίκης". Του ανθρώπου ο οποίος τέθηκε ενάντια στην πολιτική του κατευνασμού του Χίτλερ, την οποία ακολούθησαν οι προκάτοχοι του. Του ανθρώπου ο οποίος δε δίστασε ούτε για μια στιγμή, έστω και αν τα πάντα γύρω του κατέρρεαν, να αντισταθεί στις ορδές των Ναζιστών και των Φασιστών με κάθε μέσο. Να μη συνθηκολογήσει την κρίσιμη στιγμή και να κρατήσει την Ευρώπη <<όρθια>>. Και αφότου επέτυχε να διατηρήσει <<όρθιο>> το Δυτικό κόσμο, με το διορατικό του πνεύμα και την απαράμιλλη ρητορική του δεινότητα, επέτυχε επίσης, όχι μόνο την καθοριστική εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο και την ενθάρρυνση της αντίστασης στο ναζισμό, στο σύνολο του Δυτικού κόσμου ( η Ελλάς και η δράση των αντιστασιακών οργανώσεων της, αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα της νίκης), αλλά κυρίως, μαζί με τον Φραγκλίνο Ρούζβελτ, και τον Ιωσήφ Στάλιν, επέτυχαν την ειρήνη μεταξύ των συμμαχικών δυνάμεων, στη διάσκεψη της Γιάλτας. Στη διάσκεψη η οποία δρομολόγησε την ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, καθώς και την εγκατάσταση στο σύνολο των χωρών οι οποίες απελευθερώνονταν από την κατοχή των ναζιστών, κυβερνήσεων οικουμενικής συνεννοήσεως και εθνικής ενότητος.

Όπως είναι γνωστό όμως, τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή, οδήγησαν στον λεγόμενο "Ψυχρό Πόλεμο" και σε παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή των μικρότερων κρατών. Χαρακτηριστική είναι μάλιστα η μέριμνα και η συνεισφορά του Ουίνστον Τσόρτσιλ, καθώς και του Αμερικανού προέδρου Τρούμαν (ασφαλώς σκεπτόμενοι κυρίως το δικό τους και όχι το Ελληνικό συμφέρον), ώστε η Ελλάδα να παραμείνει μία δημοκρατική χώρα και η εκλεγμένη από το λαό, βουλή των αντιπροσώπων, να διατηρήσει ζωντανό το πολίτευμα της αστικής δημοκρατίας, αποτρέποντας τη δικτατορία του προλεταριάτου και των νομενκλατούρων, η οποία εγκαταστάθηκε στις περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ("σιδηρούν παραπέτασμα").

Όμως το μεγαλείο της προσωπικότητας του Τσόρτσιλ δε φάνηκε μόνο στον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Ο Τσόρτσιλ, γόνος αριστοκρατικής και πολιτικής οικογένειας, υπήρξε πνεύμα ατίθασο από τα μικράτα του. Άλλαξε μάλιστα πολλά σχολεία λόγω του ανήσυχου πνεύματος του, ενώ δε δίστασε, ακόμα και όταν εκλέχτηκε βουλευτής το 1900 με τους συντηρητικούς, να πραγματοποιήσει <<βαρύτατη>> κριτική για την αντικοινωνική τους πολιτική, η οποία τον οδήγησε εν τέλει στο κόμμα των Φιλελευθέρων και στην επανεκλογή του το 1906. Το 1908 ως υπουργός εμπορίου, δε δίστασε να προχωρήσει σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις στο σωφρονιστικό σύστημα της χώρας, ενώ θεσμοθέτησε τις απολαβές του κατώτατου μισθού και πήρε αποτελεσματικά μέτρα για την ανεργία. Ως υπουργός ναυτιλίας από το 1911, συνέβαλλε στον εκσυγχρονισμό του Βρετανικού στόλου ( σημαντικός παράγων για τη νίκη στον Α' παγκόσμιο πόλεμο), αλλά η αποτυχημένη έμπνευση του για την εκστρατεία της Καλλίπολης ( ουδείς άνθρωπος δεν κατέχει το αλάθητο άλλωστε), τον οδήγησε αρχικά στο πεδίο της μάχης και ύστερα στο υπουργείο πυρομαχικών. Από το 1919 κατέχει το αξίωμα του υπουργού πολέμου αεροπορίας και αποικιών και ως αμφιλεγόμενη στιγμή της πολιτικής του διαδρομής θα θεωρηθεί η αεροπορική επιχείρηση κατά των εξεγερμένων Κούρδων στο Ιράκ. Ο Τσόρτσιλ επιστρέφει στους συντηρητικούς και από τη θέση της αντιπολιτεύσεως πλέον, αρθρογραφεί για διάφορα θέματα. Μάλιστα με την <<ισχυρή>> και <<καυστική>> του πένα επηρεάζει τις εξελίξεις. Έπειτα ο βασιλεύ Γεώργιος Στ', τον Απρίλιο του 1940, διακρίνοντας την τόλμη και την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση του ξεχωριστού αυτού πολιτικού, αναθέτει σε αυτόν την πρωθυπουργία της χώρας και ουσιαστικά μία αποστολή <<αυτοκτονίας>>. Εκείνος όχι μόνο δέχτηκε, αλλά επέτυχε και τη μεγάλη νίκη αρχικά με τη γενναία αντίσταση που προέβαλλε στα ναζιστικά στρατεύματα και ύστερα με τις δράσεις που ανέλαβε για τη δημιουργία του αρραγούς συμμαχικού μετώπου ( ΗΠΑ-ΕΣΣΔ και Μεγάλη Βρετανία).

Ασφαλώς όπως προείπα, ουδείς άνθρωπος δεν κατέχει το αλάθητο και σίγουρα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δεν έπαψε ποτέ να είναι, υπερασπιστής των συμφερόντων της πατρίδας του με κάθε κόστος. Είναι γνωστές οι βίαιες καταστολές των απελευθερωτικών κινημάτων που ξέσπασαν σε διάφορες αποικίες ( εν μέσω φυσικά ενός έντονου ψυχροπολεμικού κλίματος το οποίο περιέγραψα πρωτύτερα) και οι οποίες σίγουρα δεν τον τιμούν καθώς είναι απότοκα παρωχημένων και ξεπερασμένων και δεσποτικών ιδεοληψιών.

Παρά τα λάθη όμως, η γενική εικόνα για τον χαρακτηριστικότερο ίσως πολιτικό ηγέτη του εικοστού αιώνος, είναι η εικόνα ενός δεινού ρήτορα, η εικόνα ενός ασυμβίβαστου ανθρώπου, αλλά και ενός φανατικού υποστηρικτή των συμφερόντων της πατρίδος του, χωρίς να υπολογίζει το κόστος. Ακόμα λοιπόν και αν διαφωνείς με τα πεπραγμένα και την ιδεολογία του ( πράγμα απολύτως σεβαστό και θεμιτό στις δημοκρατικές κοινωνίες), δεν μπορείς παρά να ΣΕΒΑΣΤΕΙΣ, το γεγονός ότι, ποτέ δε δίστασε να εκφράσει τη γνώμη του, ακόμα και αν αυτή βρισκόταν ενάντια στη γραμμή του κόμματος του, ούτε δίστασε να προβεί σε μεταρρυθμίσεις με φιλολαϊκό πρόσημο. Να σεβαστείς ότι σε μεγάλο βαθμό, οφείλουμε στον άνθρωπο αυτόν, την ήττα του Χίτλερ και του ναζισμού. Διότι όταν όλοι οι άλλοι ηττήθηκαν, αδιαφόρησαν ή συμβιβάστηκαν, εκείνος αντιστάθηκε με κάθε μέσο και κόστος. Διότι εν τέλει, ο άνθρωπος αυτός άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία ως ο <<πατήρ της νίκης>>