Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και περί κορωνοιού το ανάγνωσμα
Θα ξεκινήσω το άρθρο αυτό, εκφράζοντας το μεγάλο μου παράπονο. αισθάνομαι μεγάλη απογοήτευση για το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου. Για το γεγονός ότι οι Έλληνες, για ακόμα μια φορά, ενωθήκαμε την κρισιμότατη ώρα από όλες, επιτύχαμε το ακατόρθωτο, μα μόλις ο κίνδυνος ( φαινομενικά) απήλθε, επιστρέψαμε στα κλασικά. Διχόνοια, τοξικότητα, λάσπη, ιδεοληπτικά στερεότυπα και αναχρονιστικές διαχωριστικές γραμμές. Διότι ενώ σύσσωμος ο παγκόσμιος ηλεκτρονικός και έντυπος τύπος, αναγνωρίζει τις απροσδόκητα ισχυρές μας άμυνες απέναντι στον κορωνοιό, εμείς επιμένουμε να καυγαδίζουμε για το <<πάπλωμα>>.
Επιμένουμε να βάζουμε ανόητες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μας, αντί όλοι μαζί να δούμε πως θα ξεπεράσουμε τη μεγαλύτερη υγειονομική και οικονομική κρίση,που γνώρισε ο πλανήτης μας, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, εμείς επιμένουμε να εθελοτυφλούμε. Να νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στο Δεκέμβρη του 44' και ότι η Ελλάδα είναι διχασμένη ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς. Να υιοθετούμε και να ασπαζόμαστε ακραίες και αδιέξοδες ρητορικές, ενώ η πατρίς ημών εισέρχεται εις ταραχώδη ύδατα. Αντί να δούμε πως η γενναία βοήθεια της Ευρωπαϊκής ενώσεως προς τη χώρα μας ( της Ευρωπαϊκής ενώσεως που από την επανάσταση του 21',έως και σήμερα πάντοτε στα δύσκολα και παρόλα τα λάθη, μας έχει στηρίξει έμπρακτα) δε θα γίνει ένα νέο πακέτο Ντελόρ, ή ένα νέο αποτυχημένο πρόγραμμα διάσωσης , επιμένουμε να πλειοδοτούμε σε λαϊκισμό, σε ύβρεις, σε παρακμή και σε μικροκομματικά παιχνίδια.
Και επειδή εγώ και όσοι συμφωνούν με τα όσα γράφω, οραματίζονται έναν νέο κόσμο χωρίς ιδεοληψίες και στερεότυπα, οφείλω να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Οφείλω να αναγνωρίσω, ότι ενώ οι περισσότερες χώρες ακόμα βρίσκονται υπό καθεστώς πλήρους ή μερικής κοινωνικής απομόνωσης, εμείς χάρη στα γρήγορα αντανακλαστικά της κυβερνήσεως, αλλά και την σωφροσύνη της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, επιτύχαμε να επιστρέψουμε σε σημαντικό βαθμό, πίσω στις ζωές μας. Επιτύχαμε επίσης να προστατεύσουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις ευπαθείς ομάδες. Δείγμα μίας δημοκρατίας η οποία δεν λειτουργεί ως αδηφάγος επιχειρηματίας, αλλά μίας δημοκρατίας η οποία σέβεται κάθε πολίτη. Η υγειονομική επιτυχία της κυβερνήσεως λοιπόν δεν αμφισβητείται. Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Η υγεία αποτελεί το μέγιστο αγαθό. Είναι εκτός και πέρα από κάθε ιδεολογική αντιπαράθεση. Εάν λοιπόν η κρίση αυτή, δε γίνει αφορμή για να διορθωθούν παθογένειες αιώνων ( πρόσληψη προσωπικού με πλήρη διαφάνεια και αξιοκρατία, αναβάθμιση δημόσιας υγείας σε νησιά της παραμεθορίου, αύξηση των Μονάδων εντατικής θεραπείας), τότε η σημερινή επιτυχία, δε θα είναι παρά ένα πρόσκαιρο <<πυροτέχνημα>>.
Αυτό είναι το υγειονομικό κομμάτι. Για το οικονομικό, ο καθείς δικαιούται να έχει την άποψη του, δε δικαιούται όμως να <<επενδύει>> στη δυσαρέσκεια και στο φόβο του κόσμου για το μέλλον, για μικροκομματικά οφέλη. Ναι πρέπει οι εποχικοί υπάλληλοι και οι ξενοδόχοι να στηριχτούν, ναι πρέπει οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα να μην αφεθούν στην τύχη τους, ναι πρέπει η τέχνη να λειτουργήσει και πάλι, αλλά με ποιους όρους; Η κρατική μέριμνα δεν είναι απλώς θεμιτή, αλλά αναγκαία σε περιόδους μεγάλων κρίσεων. Μα η Κρατική μέριμνα δεν μπορεί να <<κρύβει>> το πρόβλημα για πάντα. Ναι λοιπόν οι άνθρωποι που φέτος δε θα καταφέρουν να εργαστούν το καλοκαίρι (θα είμαι ένας από αυτούς καθ' όπως φαίνεται) πρέπει να στηριχτούν αρχικά από την κρατική μέριμνα, μα κυρίως με την έλευση επενδύσεων και την ενίσχυση της ελεύθερης αγοράς. Έφτασε ο καιρός το ιδανικό φιλελεύθερο μοντέλο να εφαρμοστεί. Το κράτος δηλαδή να μεριμνά για τους πιο αδύναμους, να παρέχει σε όλους τους πολίτες υψηλής ποιότητας, υπηρεσίες υγείας και παιδείας, μα παράλληλα να παύσει να καταστρέφει κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία. Να μειώσει τους φόρους και τη γραφειοκρατία, να προσελκύσει επενδύσεις και να βοηθήσει να ανοίξουν νέες επιχειρήσεις, νέων ανθρώπων στον τόπο μας. Επιχειρήσεις οι οποίες θα αυξήσουν το ΑΕΠ της χώρας και κυρίως θα παρέχουν καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Εφόσον λοιπόν οι εποχές των ανεξέλεγκτων διορισμών στο δημόσιο ευτυχώς έπαψαν να υφίστανται (θέλω να ελπίζω τουλάχιστον), πρέπει επιτέλους η πραγματική κινητήριος δύναμη της οικονομίας, η ελεύθερη αγορά, να είναι αυτή που θα οδηγήσει με ασφάλεια τον πληθυσμό στην έξοδο από την πρωτοφανή αυτή κρίση.
Σχετικά με την τέχνη και το πως πρέπει να ξεπεράσει την κρίση αυτή θα επανέλθω με ξεχωριστό άρθρο. Θέλω όμως λίγο να αναφερθώ στις διαδικτυακές συνωμοσίες, οι οποίες από περιθωριακές, τείνουν λανθασμένα να γίνουν ευρέως αποδεκτές. Υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών, σχετικά με το ποια χώρα θα <<λανσάρει>> το περιβόητο εμβόλιο πρώτη στην αγορά ( με ξεκάθαρα οικονομικά κριτήρια); Ασφαλώς. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι παύει να μιλάμε για μία επικίνδυνη επιδημία. Το αντίθετο μάλιστα. Επιβεβαιώνει την κρισιμότητα της καταστάσεως. Όταν κράτη κολοσσοί όπως οι ΗΠΑ έχουν ξεπεράσει τους 100 χιλιάδες νεκρούς, όταν κράτη του Δυτικού κόσμου όπως η Ιταλία, η Μεγάλη Βρετανία, η Σουηδία,η Ισπανία, η Γαλλία κυριολεκτικά παραλύουν, πως μπορεί κανείς να μιλάει για συνωμοσία; Όταν ηγέτες ξεκάθαρα αντισυμβατικοί ( με την καλή ή με την κακή έννοια το αφήνω στην κρίση του καθενός) όπως ο Μπόρις Τζόνσον και ο Ντόναλντ Τραμπ ( ο δεύτερος μάλιστα γνωστός υπέρμαχος του καπιταλισμού ) υποχρεούται να εγκαταλείψουν την <<ανοσία της αγέλης>>, την οποία υποστήριξαν με σθένος και να επανέλθουν στην πραγματικότητα; Όταν ακόμα και καθεστώτα του Ανατολικού κόσμου ή της Λατινικής Αμερικής, υποχρεούται να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα;
Άλλωστε τι έγινε στις χώρες οι οποίες αρνήθηκαν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα ( π.χ. Σουηδία, Βραζιλία); Η Σουηδία είναι η σκανδιναβική χώρα με τους περισσότερους νεκρούς και με προβλεπόμενη ύφεση 7% παρακαλώ, ενώ η οικονομία της Βραζιλίας κατά τις επίσημες κρατικές προβλέψεις θα συρρικνωθεί κατά 4,7%, οι νεκροί αναμένεται να ξεπεράσουν τους 50.000 και οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μολυνθεί από τον κορωνοιό ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο. Αυτά είναι κάποια ορθολογικά και όχι συναισθηματικά δεδομένα. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς, ότι σε μία περίοδο που ο κόσμος καταρρέει , εμείς θα αποφεύγαμε την οικονομική κρίση κρατώντας ανοιχτούς τους χώρους εστίασης. Ή ότι θα είχαμε αποφύγει τη μοίρα της γείτονος Τουρκίας, την οποία χώρες όπως η Γερμανία έχουν κατατάξει στους επικίνδυνους υγειονομικά προορισμούς.
Πάμε όμως τώρα στα συναισθηματικά δεδομένα. Δέχομαι ότι ο νεανικός πληθυσμός κατά συντριπτική πλειοψηφία δεν κινδυνεύει με θάνατο ( βέβαια πολλοί ασθενείς παρουσιάζουν αναπνευστικά προβλήματα, ακόμα και μετά τη θεραπεία τους), αλλά τι σημαίνει αυτό; Είμαστε μία κοινωνία δύο ταχυτήτων; Μία απολυταρχική κοινωνία, η οποία ενδιαφέρεται μόνο για το έμψυχο και παραγωγικό εργατικό δυναμικό και αφήνει τους ηλικιωμένους και τους ευπαθείς συμπολίτες μας, στο έλεος της μοίρας τους; Πιο συγκεκριμένα; Ναι και εγώ είμαι νέος. Ναι και εγώ επιθυμώ να βγω, να γλεντήσω, να πάω γυμναστήριο, να ζήσω όπως πριν. Όταν όμως σκέφτομαι ότι ο πατέρας μου, είναι ένας νέος άνθρωπος με πολλά αυτοάνοσα νοσήματα και χειρουργεία στο ιστορικό του, αμέσως αυτοσυγκρατούμαι ( ακόμα και αν ο ίδιος επιμένει να με παροτρύνει για το αντίθετο). Αυτοσυγκρατούμαι διότι στους αλλοπρόσαλλους και χαλεπούς καιρούς στους οποίους ζούμε, το μόνο μας εφόδιο για ένα καλύτερο αύριο, είναι η αλληλεγγύη. Τρελαίνομαι και μόνο στην σκέψη, ότι εξαιτίας της δικής μου ανωριμότητας, κάποιος συνάνθρωπος μου μπορεί να υποφέρει ( όχι να πεθάνει). Στο κάτω, κάτω πόσο τραγικό είναι να ελαχιστοποιήσεις τις άσκοπες μετακινήσεις σου, να πλένεις τα χέρια σου με αντισηπτικό και σε μέσα μαζικής μεταφοράς να φοράς μια μάσκα; Διότι όπως προανέφερα δε φοβάμαι το θάνατο. Φοβάμαι όμως το αύριο. Φοβάμαι το αύριο όταν βλέπω πολλούς νέους ανθρώπους, να αδιαφορούν για τη μοίρα των ανθρώπων που τους έφεραν στη ζωή. Φοβάμαι όταν βλέπω πόσο μίσος έχουμε οι άνθρωποι μέσα μας. Φοβάμαι μήπως τελικά η νέα γενιά αντί να λύσει προβλήματα και να εξαλείψει στερεότυπα του παρελθόντος, κατορθώσει να αναγεννήσει τα στερεότυπα αυτά και να πολλαπλασιάσει τα προβλήματα. Μέρος λοιπόν μιας νέας απολυταρχικής κοινωνίας δύο ταχυτήτων δεν σκοπεύω να γίνω! Μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης δεν θέλω και δε θα γίνω ποτέ. Και είμαι πεπεισμένος, ότι ούτε η συντριπτική πλειοψηφία των συνομηλίκων μου επιθυμεί κάτι τέτοιο!
Η κρίση αυτή κάποια στιγμή φίλες και φίλοι μου θα ξεπεραστεί. Όπως και όλες οι άλλες. Ας φροντίσουμε λοιπόν να μην αφήσει πίσω της κατάλοιπα διχασμού, μίσους και εξαθλίωσης, μα κατάλοιπα ενότητας, αλληλεγγύης και ανανέωσης!