Είναι οι αμυντικές δαπάνες ιμπεριαλιστική σύμβαση;

Η Ανατολική Μεσόγειος, από την εποχή της Ιωνικής επανάστασης ακόμα ( προάγγελος των Ελληνοπερσικών πολέμων), έως και τις μέρες μας, αποτελεί την πιο έκρυθμη περιοχή του πλανήτη μας. Η ύπαρξη φυλών τόσων διαφορετικών ως προς τη στάση ζωής τους, αλλά και με αντικρουόμενα συμφέροντα, δημιουργεί ένα <<παραδοσιακά εκρηκτικό>> κλίμα. Ένα <<εκρηκτικό>> κλίμα, το οποίο οι εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις της εποχής, από τη αρχαία Ρώμη, έως τις ΗΠΑ, τη Ρωσία κ.α, εκμεταλλεύονται για να παρέμβουν. Να παρέμβουν ως οι διαμεσολαβητές και οι εγκαθιδρυτές της δικής τους Pax Romana. Το γεγονός βέβαια, πως επί αιώνες, ειρήνη καθολική και απόλυτη δεν μπόρεσε να επιτευχθεί στην περιοχή αυτή, ασφαλώς δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός.  Χωρίς αμφιβολία, οι μεγάλες διαφορές των λαών της ανατολικής μεσογείου σε πολιτισμικό επίπεδο, αλλά και τα συμφέροντα του ξένου αυτού παράγοντα, εμποδίζουν την ειρήνη αυτή.

Και έρχομαι να αναρωτηθώ τώρα εγώ. Είναι δυνατόν υπό αυτές τις συνθήκες, να μην φροντίσεις, πέρα των ευεργετικών διπλωματικών συμμαχιών και για την αμυντική σου δύναμη και ισχύ; Να μην εξοπλιστείς καταλλήλως, ώστε να καταστείς ρυθμιστικός παράγων των εξελίξεων; Και προσοχή, ρυθμιστικός παράγων της σταθερότητας, όχι της αποσταθεροποίησης. Η Αντίθετη άποψη βέβαια έχει να αντικρούσει τα εξής: Σε μία περίοδο οικονομικά πολύ δύσκολη για το κράτος αλλά κυρίως για τους πολίτες, δεν είναι πρόκληση να δαπανούμε υπέρογκα ποσά, για αμυντικούς εξοπλισμούς; Το να συμβάλουμε στο δυναμιτισμό του κλίματος στην Ανατολική Μεσόγειο, εν τέλει δε λειτουργεί υπέρ των μεγάλων δυνάμεων, οι οποίες και κερδίζουν από τέτοιου είδους ταραχές; Και τέλος, εάν τα κράτη δε σταματήσουν να προετοιμάζονται για πόλεμο, πως θα σταματήσουν οι πόλεμοι; Ένα αίτημα το οποίο αδιαμφισβήτητα επί της αρχής, το αφουγκράζεται η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.

Ας δούμε όμως στην πράξη, την εφαρμογή των επιχειρημάτων αυτών. Πως μπορεί άραγε ένα κράτος να ευημερήσει εν μέσω ενός αβέβαιου ψυχροπολεμικού κλίματος; Πως μπορεί μία πολιτεία, να κοιτάξει τα του οίκου της, όταν δε φροντίζει να είναι ισχυρή και αποτελεσματική στις εξωτερικές της υποθέσεις; Πως θα υπάρξει κίνηση της οικονομίας, έλευση κεφαλαίων και νέα επιχειρηματικά <<ανοίγματα>>, σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητος και πλήρους αστάθειας; Πως θα μπορέσει η οικονομία, άρα και η ζωή των πολιτών να αναβαθμιστεί, σε τόσο <<εύθραυστες>> συνθήκες; Το να συζητήσουμε, γιατί εμείς οι ίδιοι, δεν μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες στον τομέα αυτό, είναι πράγματι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα διαλόγου, που πρέπει κάποια στιγμή να πραγματοποιηθεί...

Τώρα σχετικά με τα συμφέροντα των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, τα οποία οι <<αστικές>> κυβερνήσεις σπεύδουν να εξυπηρετήσουν, η απάντηση είναι απλή και ιστορικά αδιαμφισβήτητη. Αρχικά η ένσταση αυτή είναι απολύτως λογική και θεμιτή, εάν θέλουμε να μιλάμε για έναν καλύτερο κόσμο. Εύχομαι λοιπόν κάποια στιγμή στο μέλλον, εμείς οι νέοι άνθρωποι να καταφέρουμε να μετατρέψουμε τις ιδέες μας από λόγια σε πράξεις. Να εγκαθιδρύσουμε την ειρήνη στον κόσμο. Μα ασφαλώς κάτι τέτοιο, όχι μόνο εύκολο δεν είναι, μα θα έλεγα σχεδόν απίθανο, λόγω της <<άπληστης>> φύσης του ανθρώπινου είδους. Άλλωστε υπάρχει και ο πόλεμος που γίνεται για λόγους ελευθερίας, αξιών και ανεξαρτησίας, αλλά και ο πόλεμος που γίνεται πράγματι για λόγους καθαρά κερδοσκοπικούς.

Μα είναι οξύμωρο, και ιστορικά αποδεδειγμένο όπως προανέφερα, τα άτομα που υπερασπίζονται τα πεπραγμένα κομμουνιστικών και απολυταρχικών καθεστώτων να μιλούν για ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Γνωρίζοντας μάλιστα πως το επιχείρημα τους είναι αβάσιμο. Είναι αβάσιμο, διότι όταν όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα στη γη, με πρώτη και καλύτερη τη Σοβιετική ένωση, έχουν δαπανήσει αμύθητα πόσα στις πολεμικές τους ( και όχι αμυντικές) δαπάνες, αφήνοντας τον κόσμο να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και της ανέχειας; Όταν η ίδια η Σοβιετική ένωση, ανέστειλε εξεγέρσεις ομοϊδεατών ( Άνοιξη Πράγας) με την επιστράτευση των τανκς, ή όταν το ίδιο αυτό καθεστώς, πραγματοποίησε στρατιωτικές επιχειρήσεις από το Αφγανιστάν μέχρι το Βιετνάμ και την Πολωνία μέχρι τις χώρες της Βαλτικής. Αντί λοιπόν να προσπαθούμε να επιβληθούμε ηθικά του πολιτικού μας αντιπάλου, καιρός έφτασε από κοινού, να συμφωνήσουμε σε μία κοινή συνισταμένη. Μία έντιμη ειρήνη, βασισμένη σε κατοχυρωμένες διεθνείς συνθήκες, καθώς και σε μακραίωνους και άκρως αιματηρούς αγώνες. Στον πραγματικό κόσμο στον οποίο ζούμε όμως, δεν αρκεί να έχεις το δίκαιο με το μέρος σου, μα να έχεις και τα μέσα για να διατρανώσεις και να κατοχυρώσεις τα δίκαια αιτήματα σου. Η αποτρεπτική και αμυντική ισχύ λοιπόν, σε συνδυασμό με μία αποτελεσματική δημιουργία, έμπρακτων και όχι <<αίολων>> και <<μετέωρων>> συμμαχιών σε διεθνές επίπεδο, αποτελούν τη μόνη ρεαλιστικά αποδεκτή λύση, για να προασπιστείς και να κατοχυρώσεις χωρίς αστερίσκους και προϋποθέσεις, τα εθνικά σου δίκαια.

Και πάμε στο τρίτο και τελευταίο ουσιαστικό επιχείρημα, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ πάντα. Το να σταματήσεις λοιπόν εσύ ως κράτος να ετοιμάζεσαι για πόλεμο, δε σημαίνει ότι θα σε ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Μακάρι κάποια στιγμή στο μέλλον, η νέα γενιά πολιτικών να επιτύχει κάτι τέτοιο, μα εάν και μέχρι να γίνει αυτό το μεγάλο βήμα, δεν μπορείς να εθελοτυφλείς. Διότι ασφαλώς όπως είχε πει και ο σπουδαίος λυρικός ποιητής Πίνδαρος: " Ο πόλεμος φαίνεται γλυκός σε αυτούς που δεν έχουν την εμπειρία του", μα εάν δε θες να βιώσεις την τραγική και επαίσχυντη αυτή εμπειρία, πρέπει να έχεις λάβει τα μέτρα σου. Να μπορείς να σέβεσαι τους γύρω σου, μα να έχεις κάνει τα απαραίτητα για να σέβονται και εκείνοι. Εάν λοιπόν κατορθώσεις, μέσω αδιάλειπτων διπλωματικών διαδικασιών, αλλά και της έμπρακτης αμυντικής θωράκισης της χώρας σου, να καταστείς παράγων ενότητας και όχι καλοθελητισμού. Παράγων σταθεροποίησης και όχι αποσταθεροποίησης, τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Εάν λοιπόν καταφέρει ένα κράτος να εμπνέει σεβασμό και όχι απληστία, αλληλεγγύη και όχι <<φιλαργυρία>>, πολιτισμό και έργο, όχι διχασμό και αποσταθεροποίηση, τότε ναι. Η ειρήνη είναι ένα φυσικό επακόλουθο το οποίο θα έρθει και το οποίο θα διαιωνίζεται, όσο εσύ διατηρείς τα κεκτημένα που προανέφερα.

Οι αμυντικές δαπάνες λοιπόν, δεν αποτελούν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ μία ιμπεριαλιστική <<σύμβαση>> και αναγκαιότητα. Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Εάν μία χώρα και ένας λαός, διαθέτει μία ηγεσία, μια κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία εάν θέλετε καλύτερα, με σύνεση, πειθαρχεία και υψηλά ιδανικά ( και αναφέρομαι στην κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία, γιατί αυτή είναι και ο <<καθρέφτης>> του λαού), τότε μπορεί να διατρανώσει και να κατοχυρώσει χωρίς υποσημειώσεις τα δίκαια του. Και φυσικά διατρανώνει τα δίκαια αυτά, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα, στην ομαλή και ειρηνική πορεία των πραγμάτων.

Θα κλείσω το άρθρο αυτό, με τη ρήση ενός πραγματικά έντιμου ανθρώπου, καθώς και δεινού ρήτορος. Του Δημοσθένη! Ο Δημοσθένης λοιπόν έλεγε το εξής: "Την ελευθερία των λαών, προφυλάσσει η άμιλλα μεταξύ τιμίων αντρών". Ας ελπίσουμε λοιπόν πως στην εποχή μας, ακόμα υπάρχουν έντιμοι ηγέτες και έντιμες ηγέτιδες!