ΕΛΛΑΣ: Η διαχρονική στυλοβάτισσα του Δυτικού πολιτισμού

Προτού εισέλθω στον πυρήνα της θεματολογίας του σημερινού μου άρθρου, οφείλω να ξεκινήσω λίγο διαφορετικά σήμερα και να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όλους τους Δημήτρηδες και τις Δήμητρες, που σήμερα γιορτάζουν. Η γιορτή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου, είναι μία από τις σημαντικότερες γιορτές της ορθοδοξίας, αλλά και του ίδιου του Ελληνικού έθνους και σε καιρούς περίεργους όπως αυτούς τους οποίους βιώνουμε, σίγουρα τέτοιες γιορτές μας χαρίζουν τη δυνατότητα να αισιοδοξούμε, να ανορθώνουμε το εθνικό μας φρόνημα και να ελπίζουμε σε νέες καλύτερες μέρες για το έθνος μας.

Σε δύο μέρες από σήμερα βέβαια, γιορτάζουμε και την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου, όταν στις 3:00π.μ. της 28ης Οκτωβρίου, ο Ιωάννης Μεταξάς στο τελεσίγραφο που έλαβε από τον Ιταλό πρεσβευτή  Εμμανουέλε Γκράτσι, απάντησε στη Γαλλική γλώσσα το περίφημο: «λοιπόν έχουμε πόλεμο». Ένας πόλεμος ο οποίος είχε κηρυχτεί ανεπίσημα ήδη από τον περίφημο τορπιλισμό της Έλλης στις 15 Αυγούστου του 1940 από το Ιταλικό ναυτικό. Η ναζιστική και φασιστική λαίλαπα άλλωστε, είχε ήδη φανερώσει το απολυταρχικό και το μισαλλόδοξο πρόσωπο της και εκμεταλλευόμενη την αδράνεια των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, μπροστά στην ταχύτατη άνοδο της, είχε θέσει σε εφαρμογή τα φρικαλέα σχέδια της για την ανθρωπότητα.

Απέναντι λοιπόν σε μία πανίσχυρη και ανερχόμενη αυτοκρατορία του μίσους και του κακού, η ταλαιπωρημένη Ελλάδα, τόλμησε να ορθώσει το ανάστημα της. Τόλμησε να ορθώσει το ανάστημα της, χωρίς στιγμή να σκεφτεί τον ταπεινωτικό συμβιβασμό και την υποταγή. Η Ηγεσία του Ελληνικού έθνους, πολιτική και στρατιωτική, χωρίς στιγμή να σκεφτεί το συμβιβασμό, κατόρθωσε να μετατρέψει τον αποδιαρθρωμένο Ελληνικό στρατό, σε μία αξιόπιστη στρατιωτική δύναμη, η οποία κατόρθωσε να τρέψει εις άτακτον φυγήν τα φασιστικά στρατεύματα και ανάγκασε τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων να υποκλιθούν στο μεγαλείο του. Οι ρήσεις μεγάλων ηγετών της εποχής αυτής, όπως του Τσώρτσιλ, του Στάλιν κ.α. για τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων στρατιωτών στα βουνά της Πίνδου είναι γνωστές και πάντοτε επίκαιρες.

Πέραν όμως της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας, ο ίδιος ο λαός, συνέβαλλε τα μέγιστα στη νίκη αυτή. Τα χιλιάδες «αμούστακα» παιδαρέλια, καθώς και οι χιλιάδες απλοί καθημερινοί πολίτες και αγνοί πατριώτες οι οποίοι χωρίς δεύτερη σκέψη πολέμησαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, οι σύγχρονες «Αμαζόνες», οι οποίες στάθηκαν στο πλευρό των ανδρών τους στο μέτωπο και που συνέβαλλαν τα μέγιστα στον επίπονο μα ηρωικό αγώνα τους, οι άνθρωποι του πνεύματος ( Ελύτης, Ρίτσος κ.α.) και των καλών τεχνών ( Κατράκης, Παπαγιαννόπουλος, Κωνσταντάρας, Βέμπο κ.α.), οι οποίοι πολέμησαν υπέρ της Πατρίδος, αλλά και φρόντισαν μέσω των καλλιτεχνικών τους δημιουργημάτων, το έπος του 40' να μη «ξεθωριάσει» ποτέ από τη μνήμη των Ελλήνων, όλοι αυτοί μαζί, ο καθένας ξεχωριστά αξίζουν το σεβασμό και τη μνήμη μας. Οφείλουμε όλοι οι Έλληνες να μην ξεχάσουμε τον ηρωικό αγώνα που έδωσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, για να ήμαστε σήμερα ελεύθεροι. Οφείλουμε να μνημονεύουμε με υπερηφάνεια το έπος του 40' και να θυμόμαστε με περισυλλογή, αλλά και συμφιλιωτική διάθεση τα όσα επακολούθησαν μετά την απελευθέρωση από τον ξενικό ζυγό...

Μία άλλη οπτική του έπους του 40' όμως, την οποία ειδικά στους καιρούς που ζούμε, οφείλουμε να μη λησμονούμε, είναι η διαρκής προσφορά του Ελληνισμού, στον Δυτικό πολιτισμό ( τις αξίες του οποίου άλλωστε, ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός δημιούργησε σε πολύ μεγάλο βαθμό). Μία προσφορά η οποία ξεκινά από τους περίφημους ελληνοπερσικούς πολέμους και την αποτροπή των σχεδίων της παντοδύναμης Περσικής αυτοκρατορίας, για την κατάκτηση ολόκληρου του Ευρωπαϊκού χώρου. Μία κατάκτηση η οποία εάν είχε συντελεστεί τότε, ο κόσμος σήμερα αδιαμφισβήτητα θα ήταν πολύ διαφορετικός. Τα πολύτιμα κληροδοτήματα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, αρχικά στον Ρωμαϊκό που σε μεγάλο βαθμό υιοθέτησε τα πρότυπα του Ελληνικού πολιτισμού και μετέπειτα στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο, τον οποίο σήμερα γνωρίζουμε, ίσως να μην είχαν φτάσει σε εμάς σήμερα και ίσως ο κόσμος μας να ήταν πάρα πολύ διαφορετικός... Εάν οι Έλληνες δεν νικούσαν στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές, στη Μυκάλη και στη Σαλαμίνα της Κύπρου, εάν ο Λεωνίδας μαζί με τους τριακόσιους γενναίους Σπαρτιάτες, τους 700 Θεσπιείς και μερικούς ακόμα Θηβαίους πολεμιστές δε θυσιαζόντουσαν στις Θερμοπύλες, εάν οι Ερετριείς δεν αντιστέκονταν στους Πέρσες με αξιομνημόνευτη αυταπάρνηση, εάν ο Αλέξανδρος Α' ο Μακεδών ( υποτελής των Περσών, αλλά με γνήσια Ελληνική συνείδηση), δεν προσέφερε χρήσιμες πληροφορίες στους Έλληνες, οι οποίες συνέβαλλαν σε μεγάλο βαθμό στη νίκη των Πλαταιών, σήμερα ο κόσμος μας, θα ήταν πολύ διαφορετικός.

Η Ελλάς όμως, αποτέλεσε και αποτελεί στυλοβάτη του ονομαζόμενου Δυτικού πολιτισμού κατά τη μακραίωνη ιστορία της. Ο Βυζαντινός πολιτισμός, ο οποίος άντεξε στους κραδασμούς των βαρβαρικών επιδρομών επί μία χιλιετία και του οποίου οι λόγιοι εκπρόσωποι, οι οποίοι κατέφυγαν στις χώρες του Δυτικού κόσμου, συνέβαλλαν τα μέγιστα στη σωστή ερμηνεία των αρχαιοελληνικών κειμένων και στη διάδοση των βαθύτατων νοημάτων τους στους Ευρωπαίους, οι οποίοι αναζητούσαν μία διέξοδο από το σκοταδισμό τον οποίον βίωναν, υπήρξε ένας καθοριστικός παράγων διάσωσης των αρχαιολογικών κειμένων και της μετέπειτα ορθής ερμηνείας και μεταλαμπάδευσης τους. Όμως και εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, δεν πάψαμε στιγμή να αγωνιζόμαστε για τις αξίες αυτές. Ήταν οι Έλληνες επαναστάτες αυτοί οι οποίοι το 1822 ψήφισαν το σύνταγμα της Επιδαύρου, ένα σύνταγμα πρωτοποριακό για την εποχή, αλλά πλήρως ταυτισμένο με το σπουδαίο παρελθόν τους και οι οποίοι κατόρθωσαν να ενώσουν τον Δυτικό κόσμο, ενάντια στον «εξ 'ανατολών» κίνδυνο. Ήταν Οι Έλληνες αυτοί οι οποίοι κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, αλλά και του Α' Παγκοσμίου πολέμου, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν με τους αγώνες τους, μία Ευρώπη δικαιότερη. Μία Ευρώπη η οποία σταδιακά παρατούσε το μοντέλο των δεσποτικών αυτοκρατοριών και υιοθετούσε το μοντέλο των αυτόνομων εθνών κρατών.

Το έπος του 40' λοιπόν, το οποίο αποτέλεσε την πρώτη νίκη απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα, η οποία καθυστέρησε τη Γερμανική επίθεση στη Ρωσία ( η οποία μετατέθηκε για το Χειμώνα και προσέφερε ένα ασύγκριτο γεωγραφικό και φυσικό πλεονέκτημα στις δυνάμεις του κόκκινου στρατού), η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, η οποία αποτέλεσε μία ακόμα πράξη ενεργής αντίστασης, καθώς και η μάχη του Μακρυνόρους, όπου 450 παλικάρια των Εθνικών Ομάδων Ελλήνων Ανταρτών, υπό τις οδηγίες του οπλαρχηγού Στυλιανού Χούτα, κατόρθωσαν να προκαλέσουν σοβαρότατες απώλειες στις Ιταλικές δυνάμεις κατοχής και να τις καθυστερήσουν όσο χρειαζόταν, ώστε να μην μπορέσουν να αποτρέψουν την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Σικελία, η οποία υπήρξε καθοριστικός παράγων της ήττας των δυνάμεων του άξονος.

Υπάρχουν ασφαλώς πολλά ακόμα παραδείγματα προσφοράς του Ελληνισμού, στις αξίες του Δυτικού πολιτισμού και του Δυτικού κόσμου. Προσφορά πολύπλευρη και απολύτως ουσιαστική σε όλα τα επίπεδα. Προσφορά η οποία πρέπει να μνημονεύεται από εμάς με υπερηφάνεια, και να αναγνωρίζεται από τα κράτη του Δυτικού κόσμου με τον πρέποντα σεβασμό και το ανάλογο αίσθημα ευθύνης και αλληλεγγύης. Οικοδομήματα λοιπόν όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα οποία γεννήθηκαν με σημαία τους τις ανώτερες αξίες (δημοκρατία, συλλογική και ατομική ελευθερία, ελεύθερη διακίνηση ιδεών και κεφαλαίων, λογική θεώρηση του κόσμου και αποκήρυξη των δεισιδαιμονιών ( ανάπτυξη επιστημονικών κλάδων όπως η ιατρική, η αστρονομία κ.α.), φιλοσοφία, καλλιέργεια καλών τεχνών κ.α.), και τους αγώνες τους οποίους προανέφερα, οφείλουν να σέβονται το κοινό παρελθόν και παρόν των λαών μας και να φροντίζουν για τη διασφάλιση του κοινού μας μέλλοντος, υπό καθεστώς σεβασμού, αλληλεγγύης και ανάδειξης των κοινών μας αξιών, έναντι των όποιων αδιαμφισβήτητων διαφορών μας. Το πρόσκαιρο συμφέρον άλλωστε, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να παραβλέψει και να διαγράψει μία κοινή πορεία αιώνων, καθώς και μία κοινή πολιτισμική και αξιακή διαδρομή την οποία οι λαοί μας ( με ελάχιστες παρεκκλίσεις) ακολούθησαν.

Εν κατακλείδι, το έπος του 40' αποτελεί έναν ακόμα «κρίκο» στην «αλυσίδα» των αξιοθαύμαστων αγώνων του Ελληνικού έθνους κατά την μακραίωνη ιστορία του για εθνική ανεξαρτησία. Αποτελεί έναν ακόμα «κρίκο» στην «αλυσίδα» των μακραίωνων αγώνων του Ελληνικού έθνους για την υπεράσπιση των πολιτισμικών και πνευματικών του αξιών, τις οποίες κληροδότησε στο σύγχρονο Δυτικό κόσμο και για τις οποίες ανέκαθεν αγωνίστηκε και θα αγωνιστεί με αυταπάρνηση και ηρωισμό. Αποτελεί μία ακόμα έμπρακτη υπενθύμιση στις χώρες του Δυτικού κόσμου, του κοινού μας παρελθόντος, απ'τα «σπλάχνα» του οποίου διαμορφώθηκε το κοινό μας παρόν και το οποίο θα διασφαλίσει και το κοινό μας μέλλον. Διότι "η Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν", όπως και η Δύση ανήκει στην Ελλάδα, σε πολιτισμικό και αξιακό επίπεδο!