Ευρώπη Ευρώπη είσαι εδώ;

Από τις 24 Φεβρουαρίου του 2022, την ημέρα που ο Ρωσικός στρατός εισέβαλλε σε Ουκρανικό έδαφος, ο κόσμος μας εισήλθε σε μία νέα εποχή. Μία νέα εποχή, κατά την οποία περιφερειακές δυνάμεις της Ανατολής με κοινό τους στοιχείο τον αναθεωρητισμό, τον αυταρχισμό και την αντιδυτική ιδεολογία τους, επιθυμούν να επιστρέψουν τον πλανήτη στην εποχή που τα προβλήματα μεταξύ των κρατών δεν λύνονταν με την διπλωματική οδό, αλλά με "σίδερο και αίμα (κατά τη γνωστή ρήση του Γερμανού Καγκελάριου Όττο Φον Μπίσμαρκ)".

Έχει ευθύνες η Δύση και ιδιαιτέρως οι ΗΠΑ για αυτή την αποσταθερόποιηση; Ασφαλώς. Ασφαλώς διότι οι ΗΠΑ μετά τη νίκη τους στον "Ψυχρό" πόλεμο, ανέλαβαν αυτόκλητα τον ρόλο του σοφού αστυνόμου του πλανήτη, το θέλημα του οποίου έπρεπε να γίνεται πράξη με οποιοδήποτε κόστος. Ομιλούμε όμως για τα λάθη των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας κ.α. μα ποια η θέση της Ευρώπης στον κόσμο του εικοστού πρώτου αιώνα; Ποια η επιρροή της Ευρώπης στη διαμόρφωση των γεγονότων; Ποιες οι έμπρακτες δυνατότητες που έχει η Ε.Ε. να επιβάλλει τις έντιμες και ηθικές αρχές της, περί ειρήνης, ελευθερίας, αντιαυταρχισμού και διπλωματικής και όχι πολεμικής δικαιοσύνης; Εν τέλει ποιο το όραμα των Ευρωπαίων ηγετών για τον κόσμο μας και τη θέση της Ευρώπης σε αυτόν;

Είναι γνωστό πως είμαι ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας μίας ενιαίας και ισχυρής Ευρώπης, με σεβασμό στη διαφορετικότητα και στην ιδιαιτερότητα των εθνών-κρατών της. Και είναι επίσης γνωστό πως οι φωνές που μιλούν για μία Ευρώπη ενωμένη και ισχυρή πληθαίνουν. Μα στην πράξη βλέπουμε πως πέντε πολύτιμους μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, καμία πράξη δεν έχει γίνει προς το δρόμο της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Τον πρώτο μήνα της εισβολής, διαβάσαμε όλοι μας την πρόθεση της Γερμανίας να ενισχύσει την αποτρεπτική της ισχύ και την πρόταση της Γαλλίας για δημιουργία ενιαίου Ευρωπαϊκού στρατού. Διερωτώμαι... έγινε κάποια σύνοδος ή έστω κάποια έμπρακτη προσπάθεια για να προχωρήσει αυτή η σημαντική πρόταση; Η απάντηση είναι ασφαλώς και όχι. Έγινε μήπως κάποια συντονισμένη προσπάθεια για να αποκτήσει η Ε.Ε. ενιαία εξωτερική πολιτική; Αν κρίνουμε από το παράδειγμα της εγωκεντρικής Ουγγαρίας που εξακολουθεί να απολαμβάνει τα οφέλη και να απορρίπτει τις υποχρεώσεις της Ε.Ε. τότε καταλήγω στο συμπέρασμα, πως μάλλον όχι...

Τα αίτια που οι αναγκαίες αυτές τομές δεν προχώρησαν; Ασφαλώς ο εγωκεντρισμός κάποιων κρατών μελών, που με τη δικαιολογία πως τα ίδια δεν έχουν λόγο να συμβάλλουν στο όραμα ενός ενιαίου και ισχυρού ευρωπαϊκού στρατού και στόλου, σταματούν κάθε εξέλιξη στο κομμάτι αυτό. Θα απαντήσει βέβαια κάποιος, πως η Ε.Ε. με τις κυρώσεις που επέβαλλε στην Ρωσία, με τις διαβεβαιώσεις της πως η εδαφική ακεραιότητας της Ελλάδας, της Κύπρου, της Πολωνίας, της Ρουμανίας κ.α. χωρών της που δέχονται απειλές από γειτονικά κράτη όπως η Τουρκία και η Ρωσία, διατράνωσε τη θέση της υπέρ της νομιμότητας και της ελευθερίας. Εάν όμως ο Πούτιν αποφασίσει να ανοίξει διάπλατα την "πόρτα του φρενοκομείου" εισβάλλοντας σε Ευρωπαϊκό έδαφος ή εάν ο Ερντογάν επιχειρήσει να κάνει το ίδιο, ποια η θέση της Ευρωπαϊκής ένωσης; Ποια η άμεση δυνατότητα της να παρέμβει και να επιβάλλει τη δικαιοσύνη μέσω της δύναμης των όπλων;

Θα ρωτήσει κάποιος ουδέτερος παρατηρητής, "είναι σωστό να μετατραπεί η Ε.Ε. σε ένα απέραντο στρατόπεδο"; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την έδωσε πριν από εμένα ο Ντουάιτ Αιζενχάουερ (Πρόεδρος των ΗΠΑ) με την εξής του ρήση "Μόνο η δύναμη μπορεί να συνεργαστεί. Η αδυναμία μπορεί μόνο να ικετεύσει"! Η Ευρωπαϊκή Ένωση λοιπόν, θα μπορέσει να γίνει ένας αποτελεσματικός παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας, μόνο όταν αποφασίσει να στυλωθεί στα δικά της πόδια. Μόνο όταν πάψει να θεωρεί τον εαυτό της "δεύτερο" και διεκδικήσει τον ρόλο της Μεγάλης δύναμης. Μόνο όταν διατρανώσει στην πράξη, πως είναι έτοιμη να υπερασπιστεί με κάθε κόστος και την πιο απόμακρη σπιθαμή ευρωπαϊκής γης. Μόνο όταν φροντίσει να μην αναφέρονται σε αυτήν με τον γενικό όρο "Δύση", αλλά ως "Ευρώπη". Τώρα, είναι η ιδανική ευκαιρία να επιτευχθεί το όραμα της ισχυρής και ενωμένης Ευρώπης. Τώρα που η Γερμανία με την νέα της κυβέρνηση αρχίζει να ενστερνίζεται το όραμα της πραγματικά ενωμένης και κραταιής Ευρώπης. Τώρα που οι δυνάμεις του λαϊκισμού στη Γαλλία ηττήθηκαν και ο Ευρωπαϊστής Εμμανουέλ Μακρόν εξασφάλισε ακόμα μία πενταετία στην προεδρία της Γαλλικής δημοκρατίας. Τώρα που η Ελλάδα και η Κύπρος είναι έτοιμες να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα και να κατοχυρώσουν τα νόμιμα δικαιώματα τους στην Ανατολική Μεσόγειο, προσφέροντας στην Ευρώπη (μακροπρόθεσμα) την πολυπόθητη ενεργειακή της αυτονομία. Τώρα που πολλές Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αφουγκραζόμενες την κοινή γνώμη των κρατών τους, προσπαθούν να φυλάξουν τα σύνορα τους και να προστατεύσουν τον πυρήνα της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας.

Τα ανοιχτά μέτωπα είναι πολλά και δυστυχώς ενεργά. Οι ΗΠΑ με την νέα τους κυβέρνηση μετά τις εκλογές του 2020 έχουν ανοίξει το μέτωπο του Ταιβάν με την Κίνα, της Νότιας Κορέας με την Β. Κορέα. Την ίδια στιγμή ανοιχτό παραμένει το μέτωπο της Ουκρανίας, καθώς και της Ανατολικής Μεσογείου, όπου ο Ερντογάν βλέποντας σύσσωμη τη δυτική κοινότητα να κλείνει τα αυτιά της στο εθνικιστικό και αναθεωρητικό του παραλήρημα, απειλεί με πλήρη αποσταθεροποίηση, υποτιμώντας φυσικά όχι μόνο την απάντηση που θα λάβει από την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και από την Ευρώπη. Είναι λοιπόν παραπάνω από σαφές, πως η Ευρώπη πρέπει να ανακτήσει την χαμένη της ισχύ και το χαμένο της κύρος. Τώρα περισσότερο από ποτέ, η Ευρώπη πρέπει να γίνει η πανίσχυρη στρατιωτική και πολιτική ένωση που μπορεί και πρέπει να γίνει. Μπορεί και πρέπει να γίνει, πρώτα από όλα για να διασφαλίσει τη δική της ακεραιότητα και ύστερα για να αποτελέσει παράγοντα ειρήνης και σταθερότητας στη διεθνή κοινότητα.

Η Ευρώπη λοιπόν, η γη της Αθηναίικής δημοκρατίας, και του Κικέρωνα, η γη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κατάλυσης του Δεσποτισμού, οφείλει να αναλάβει για ακόμα μια φορά τον ιστορικό της ρόλο. Όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη, οφείλουν να αντιληφθούν την ιερή του πολιτισμική αποστολή και να υλοποιήσουν το όραμα μίας ισχυρής στρατιωτικής και πολιτικής ένωσης. Ας διαψεύσουμε λοιπόν όλους όσους λοιδορούν την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους. Ας αποδείξουμε πως η Ευρώπη μπορεί να ανταποκριθεί στο ιστορικό της καθήκον; Ας ενωθούμε διεκδικώντας αρχικά μία Ευρώπη ελεύθερη και ειρηνική και στη συνέχεια έναν κόσμο με τις ίδιες ακριβώς λαμπρές αρετές!