Για μία Ευρώπη, ενωμένη, ισχυρή και πρωταγωνίστρια των διεθνών εξελίξεων
Εν μέσω της δεύτερης δεκαετηρίδας του 21ου αιώνος εις την οποίαν ευρισκόμεθα, οι εξελίξεις σε παγκόσμια κλίμακα είναι αν μήτι άλλο συναρπαστικές. Η πανδημία του κορωνοιού, η διαρκώς αυξανόμενη ένταση στο γεωγραφικό χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και η αναδιανομή της εμπορικής και κεφαλαιακής <<Πίτας>> μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, αποδεικνύει πλέον περίτρανα το εξής. Αποδεικνύει ότι το όραμα μίας ισχυρής ένωσης των Δυτικών κρατών, με βάση τις κοινές αξίες του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού, οφείλει να γίνει απτή πραγματικότητα.
Έφτασε ο καιρός οι ηγέτες των κρατών, αλλά και οι ίδιοι, οι λαοί να απαλλαχτούν από διλήμματα του παρελθόντος. Να αντιληφθούν την κρισιμότητα των στιγμών, να αντιληφθούν τα νέα δεδομένα του εικοστού πρώτου αιώνος και να προχωρήσουν με τόλμη, στην αναγκαία ένωση. Ένωση η οποία δε θα καταργήσει τα έθνη κράτη, μα αντίθετα θα ενισχύσει τη θέση των πιο αδύναμων μελών και θα αποτελεί εγγύηση των συμφερόντων όλων των κρατών. Είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι η Ευρωπαϊκή ένωση, οφείλει επιτέλους να αποκτήσει ΚΟΙΝΗ εξωτερική πολιτική. Κοινή εξωτερική πολιτική όμως, η οποία ΔΕΝ θα εφαρμόζεται κατά το δοκούν και με βάση τα καλά και συμφέροντα του κάθε έθνους. Μία πολιτική η οποία θα αποφασιστεί ομόφωνα ( με βάση την θεμελιώδη αρχή της πλειοψηφίας στα δημοκρατικά πολιτεύματα) και η παραβίαση της, θα οδηγεί σε σοβαρότατες οικονομικές κυρώσεις, έως και σε εκδίωξη από την ένωση του κράτους παραβάτη. Είναι αυτονόητο λοιπόν πως σε μία Ευρώπη της νέας εποχής, μία Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισονομίας και του αλληλοσεβασμού, δε νοείται ένα κράτος να λειτουργεί ως διασπαστής της ενότητας των κρατών, για να εξυπηρετήσει τα ατομικά του συμφέροντα ( τα οποία βλάπτουν την ένωση κρατών στην οποία ανήκει και την οποία υπηρετεί).
Για να αποκτήσει νόημα όμως αυτή η πραγματικά ιστορική τομή, θα πρέπει να συνδυαστεί και με τις ανάλογες εγγυήσεις. Ποιες είναι αυτές; Ασφαλώς και ομιλώ διά έναν ηνωμένο ευρωπαϊκό στρατό κατά τα πρότυπα του ΝΑΤΟ. Έναν στρατό, ο οποίος θα λειτουργήσει ως <<αντίβαρο>> στην αυξανόμενη δύναμη των μεγάλων δυνάμεων και θα καταστήσει την Ευρώπη, αξιόπιστο συζητητή και ρυθμιστή των εξελίξεων. Ένας στρατός ο οποίος θα προασπίζει τα συμφέροντα, κάθε μέλους-κράτους, με κάθε διαθέσιμο μέσο. Απορώ μάλιστα πως η περίφημη Αισώπεια ρήση: <<η ισχύς εν τη ενώσει>> δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί στην πράξη. Είναι δυνατόν να μην έχουμε κατορθώσει επί τόσα χρόνια, να εκμεταλλευτούμε από κοινού την ιδανική γεωγραφική μας θέση, καθώς και το αξιόλογο εξοπλιστικό και ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο διαθέτουμε; Να μην μπορούμε να συνεργαστούμε, ώστε να φτιάξουμε μία ισχυρή αμυντική βιομηχανία, η οποία θα επιχειρεί το υπερκέρδος στις αγοραπωλησίες με τρίτες χώρες και το δίκαιο κέρδος στις μεταξύ μας αγοραπωλησίες; Να μην έχουμε κατορθώσει να δημιουργήσουμε μία ισχυρή ναυτική δύναμη περιφρούρησης των συνόρων μας; Να μην έχουμε κατορθώσει να συμφωνήσουμε σε μία δίκαιη ποσόστωση των παρανόμων μεταναστών (βραχυπρόθεσμη λύση προβλήματος) και σε επιτάχυνση των διαδικασιών επαναπροώθησης από κοινού ( η μακροπρόθεσμη και ουσιαστική λύση του μεταναστευτικού προβλήματος, η οποία ασφαλώς πρέπει να ξεκινήσει με τη γενναία αναπροσαρμογή του κανονισμού του Δουβλίνου στην πραγματικότητα την οποία βιώνουμε σήμερα).
Έπειτα εκτός από το κομμάτι της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, υπάρχει και το νομοθετικό κομμάτι. Η ανάγκη θέσπισης ενός ευρωσυντάγματος είναι πλέον ξεκάθαρη. Τα μέλη-κράτη, χρειάζονται μία κοινή και προκαθορισμένη γραμμή <<πλεύσης>>. Συγκεκριμένες και αυστηρές νομοθετικές και ποινικές διατάξεις, οι οποίες θα επαναφέρουν στους πολίτες το αίσθημα της δικαιοσύνης και της ισότητας. Και σε εθνικό αλλά και σε ενωσιακό επίπεδο. Έννοιες του κοινού αμυντικού δόγματος, καθώς και της δίχως αστερίσκους κοινής εξωτερικής πολιτικής, είναι ανάγκη να καθιερωθούν, διά μέσω ενός νέου ισχυρού ευρωσυντάγματος. Ένα σύνταγμα το οποίο σε περιστάσεις νομικής, ποινικής και θεσμικής φύσεως, θα υπερτερεί των εθνικών συνταγμάτων, αλλά μόνο υπό ένα προκαθορισμένο πλαίσιο δικαιοσύνης, αλληλοσεβασμού και ισότητας.
Μίας και ανέφερα τη λέξη ισότητα όμως, θέλω να αναφερθώ και στην κοινή οικονομική πολιτική, η οποία πρέπει να υπάρξει σε κάθε χώρα. Ασφαλώς έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση της άμβλυνσης των οικονομικών και υποδομικών ανισοτήτων μεταξύ των κρατών μελών, σε διαχρονικό επίπεδο (ΕΣΠΑ, πακέτο Ντελόρ, η αναμενόμενη στήριξη των εθνών-κρατών, λόγω των επιπτώσεων της πανδημίας), μα είναι ανάγκη επιτακτική πλέον, η έννοια του Ευρωπαϊκού Μ.Ο. να καταστεί από στατιστική θεωρία, πράξη. Να υπάρξει επιτέλους μία ΕΝΙΑΙΑ δίκαιη και φιλοεπενδυτική φορολογική πολιτική, με ορίζοντα δεκαετίας ( δεκαετία στην οποία το υπάρχον φορολογικό σύστημα δε θα επιδέχεται καμία αναπροσαρμογή), η οποία θα καταργήσει τα κράτη <<δύο ταχυτήτων>>. Η οποία έχοντας ως βασικούς άξονες: πρώτον τη δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών, με ειδική μέριμνα στους πολίτες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, στα νέα ζευγάρια ( μελλοντικοί γονείς) και στους συμπολίτες μας με ειδικές ικανότητες. Ενώ δεύτερος άξονας της πολιτικής αυτής, θα πρέπει να είναι δίκαιη κατανομή της <<επενδυτικής πίτας>>, αλλά και ένα δίκαιο βιώσιμο οικονομικό μοντέλο, με βάση τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας. Πρέπει να υπάρξει επίσης κατά την ταπεινή μου γνώμη, μία κοινή, αδιάφθορη και ενιαία οικονομική πολιτική για την υγεία και την παιδεία, με σεβασμό στα δύο ιερά αυτά αγαθά της ανθρωπότητας.
Επιπλέον όσον αφορά το μισθοδοτικό-συνταξιοδοτικό κομμάτι, να θεσπιστούν συγκεκριμένα οικονομικά όρια ( βάση του Ευρωπαϊκού Μ.Ο. εννοείται), τα οποία θα επιτρέπουν στοχευμένες παρεμβάσεις της πολιτείας προς όφελος των πολιτών της. Παρεμβάσεις με άμεση επίδραση σε επίπεδο στατιστικό και ανθρωπιστικό, οι οποίες θα συνδυάζονται με βιώσιμη και σωστά κατανεμημένη μεταξύ των κρατών ανάπτυξη, ταυτόχρονα όμως και με το ανάλογο αίσθημα ευθύνης και μέριμνας των εθνών κρατών για το λαό τους, καθώς και για τη σύσταση μίας ισχυρής εθνικής πρωτογενούς παραγωγής, αλλά και σύγχρονης εθνικής βιομηχανικής δραστηριότητας.
Σε μία εποχή λοιπόν, όπου τα πάντα γύρω μας μεταβάλλονται με ταχύτατους ρυθμούς και όπου ο κόσμος μας βρίσκεται στις απαρχές μιας πρωτοφανούς κρίσης, καιρός έφτασε η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως έκανε πάντοτε στα δύσκολα να πρωτοπορήσει. Να αποδεχτεί το διαχρονικό ιστορικό της πεπρωμένο και να καταστεί μία ενιαία και αδιαίρετη οντότητα, η οποία εκμεταλλευόμενη τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και αποκαθιστώντας τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την αλληλεγγύη στους κόλπους της, να διεκδικήσει μία ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ θέση, στον κόσμο του παρόντος και του μέλλοντος. Μία θέση αντάξια της διαχρονικά λαμπρής και προοδευτικής ιστορίας της. Αντάξια του δημοκρατικού πολιτεύματος το οποίο και δημιούργησε (διά μέσω της Ελλάδος μας φυσικά), αλλά και των πρωτοποριακών ιδεών και αξιών που πάντοτε πρέσβευε ( Φιλοσοφικά ρεύματα, Αναγέννηση, Διαφωτισμός, Γαλλική επανάσταση, Ελληνική Επανάσταση του 21' κ.α.). Μοναδική προϋπόθεση για να συμβούν όλα όσα προανέφερα; Να συμφωνήσουμε επιτέλους στην ΠΡΑΞΗ και όχι στα λόγια, ότι δεν υπάρχουν ισχυρά και ανίσχυρα έθνη κράτη εντός της ενώσεως. Υπάρχουν ανεξάρτητα και ίσα μεταξύ τους έθνη κράτη, τα όποια είναι ενωμένα και συσπειρωμένα υπό ένα κοινό, διαχρονικό και ιστορικά δίκαιο όραμα! Το όραμα της πρωτοπόρου Ευρώπης.