Γιατί το 2024 θα είναι ένα έτος ιστορικό;
«
Στις 3 Νοεμβρίου του 2020, στις πιο σημαντικές προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ εδώ και πολλές δεκαετίες, νικήτρια παράταξη, αναδείχτηκε η παράταξη των Δημοκρατικών, υπό την προεδρία του Τζο Μπάιντεν και την αντιπροεδρία της Καμάλα Χάρις. Τότε ήταν που οι «έγκυροι» αναλυτές και εν Ελλάδι και διεθνώς, μιλούσαν για μία ήττα του μισαλλόδοξου και ρωσόφιλου Τραμπ και για μία νέα περίοδο ευημερίας και ισχύος για τον Δυτικό Κόσμο, ενώ δεν ξεχνάμε φυσικά το πώς ο «Μπαιντενόπουλος» θα απομόνωνε την αναθεωρητική Τουρκία και θα στήριζε τα ελληνικά δίκαια και συμφέροντα.
Σήμερα λοιπόν, τρία χρόνια μετά από αυτή την αποφράδα κατά τη γνώμη μου ημέρα, βλέπουμε πόσο πολύ οι έγκυροι αναλυτές διαψεύστηκαν και πως η πολιτική Τραμπ δικαιώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Βλέπουμε για παράδειγμα, πως ο Τραμπ είχε δίκιο όταν στη Σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ (11/7/2018) μιλούσε στους Ευρωπαίους εταίρους του για την ανάγκη η Γερμανία και η Ε.Ε. συνεπακόλουθα, να απεξαρτηθούν από το Ρωσικό αέριο και να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες και εκείνοι αντιδρούσαν με γέλια και ειρωνείες. Σήμερα λοιπόν, βλέπουμε μία Ευρώπη αδύναμη να εκμεταλλευτεί τον δικό της ενεργειακό πλούτο (Ελληνοκυπριακά κοιτάσματα) και κάπως έτσι να αναγκάζεται να αγοράζει ρωσικό αέριο… μέσω Αζερμπαϊτζάν ή πανάκριβη ενέργεια από τις «συμμαχικές» ΗΠΑ.
Τρία χρόνια μετά, είδαμε το «επαίσχυντο» τείχος Τραμπ στα σύνορα με το Μεξικό (κάτι σαν τον δικό μας φράχτη στον Έβρο) να επεκτείνεται από την κυβέρνηση Μπάιντεν, διότι απλούστατα μπορεί να μη λύνει εξ'ολοκλήρου το πρόβλημα της ανοργάνωτης και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης των πληθυσμών _σε κοινωνίες οι οποίες αδυνατούν να απορροφήσουν όλες αυτές τις μεταναστευτικές ροές με αποτέλεσμα να υπάρξει περιθωριοποίηση των πληθυσμών αυτών και έξαρση της εγκληματικότητας_, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο για τον περιορισμό του προβλήματος. Τρία χρόνια μετά επίσης, βλέπουμε την Ε.Ε. να έχει εγκαταλείψει την ουτοπική γραμμή Μέρκελ-Ολάντ για ανοιχτά επί της ουσίας σύνορα και πλήρη ενσωμάτωση εκατομμυρίων μεταναστών και να μιλά για την ανάγκη φύλαξης των ευρωπαϊκών συνόρων και να συζητά καινοτόμες ιδέες για την ανακούφιση των τοπικών κοινωνιών από τις συνέπειες του μεταναστευτικού ζητήματος, όπως οι συμφωνίες για παράδειγμα με κράτη εκτός Ε.Ε. για δημιουργίας κέντρων φιλοξενίας των αιτούντων άσυλο σε μία ευρωπαϊκή χώρα (βλ. συμφωνία Μελόνι-Ράμα).
Τρία χρόνια μετά επίσης, είδαμε την εξωτερική πολιτική Τραμπ-Πομπέο να δικαιώνεται σε απόλυτο βαθμό. Για να γίνει όμως αντιληπτή αυτή η δικαίωση, ας προσπαθήσουμε συνοπτικά να εξηγήσουμε τα βασικά σημεία της πολιτικής αυτής. Η πολιτική Τραμπ-Πομπέο λοιπόν, είχε έγκαιρα διαβλέψει τον κίνδυνο οι εξ'ανατολής εχθροί της Δύσεως (Ρωσία-Κίνα-Ιράν-Β. Κορέα, Τουρκία κ.α.) να δημιουργήσουν έναν ισχυρό αντιδυτικό συνασπισμό, ο οποίος θα οδηγούσε τον κόσμο σε απρόβλεπτες και επικίνδυνες καταστάσεις όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα. Για τον λόγο αυτό λοιπόν, επιχείρησαν με συνετές δόσεις ισχύος και συγκαταβατικότητας να «σβήσουν» εστίες έντασης στον πλανήτη και όχι να οδηγήσουν τα πράγματα σε ρήξη. Επιχείρησαν δηλαδή μία κατάσταση όσο το δυνατόν πιο εποικοδομητικής ειρήνης με Ρωσία και Β. Κορέα, η οποία θα στερούσε από την ανερχόμενη Κίνα σημαντικούς συμμάχους της. Επιχείρησαν επίσης, την συντεταγμένη αποχώρηση Αμερικανικών στρατευμάτων από τη Μ. Ανατολή, αλλά και τη συνεργασία του Ισραήλ με τα γειτονικά Αραβικά του κράτη με την ιστορική «συμφωνία του Αβραάμ». Επιχείρησαν επίσης και πέτυχαν την διατήρηση των ισορροπιών στην Α. Μεσόγειο, κρατώντας την Τουρκία στο Δυτικό στρατόπεδο, μα μη διστάζοντας παράλληλα να της στερήσουν την αγορά των F-35 και την αναβάθμιση των F-16, ενώ προώθησαν τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις στο ανώτατο ιστορικό επίπεδο και όλοι μας θυμόμαστε χαρακτηριστικές παρεμβάσεις τους υπέρ της Ελλάδος και κατά του Τουρκικού αναθεωρητισμού (βλ. εμφάνιση αμερικανικού αεροπλανοφόρου Αϊζενχάουερ συνοδευόμενο από 12 πολεμικά πλοία την περίοδο της κρίσεως του Ορούτς Ρέις και επίσκεψη Πομπέο σε οικουμενικό πατριαρχείο χωρίς να συναντηθεί με Τούρκους αξιωματούχους).
Αντιθέτως, η κυβέρνηση Μπάιντεν, διακατεχόμενη από το σύνδρομο του «ψυχρού πολέμου» και μην μπορώντας να αντιληφθεί τον σύγχρονο πολιτικό κόσμο, έκοψε κάθε διπλωματική γέφυρα με όλα τα κράτη της Ανατολής και ιδιαίτερα με τη Ρωσία, της οποίας οι ευρωπαϊκές της καταβολές είναι ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΕΣ (Ναπολεόντειοι Πόλεμοι, πόλεμος ανεξαρτησίας Ελλάδος και διαρκής πίεση στην τότε Οθωμανική αυτοκρατορία, Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και καθοριστική συμβολή στη νίκη επί του Ναζισμού και του Φασισμού κ.α.), με αποτέλεσμα των ρωσοουκρανικό πόλεμο ο οποίος καλά κρατεί και ο οποίος έχει κοστίσει ακριβά στην Ευρώπη, ενώ μετά την αποτυχία πρόληψης της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς στο Ισραήλ την 7η Οκτωβρίου, ένα ακόμα πολεμικό μέτωπο (σαφώς πιο περίπλοκο από το ρωσοουκρανικό) ξέσπασε στον πλανήτη και με τις ΗΠΑ να αδυνατούν να επιβάλλουν μία όσο το δυνατόν δικαιότερη και ειρηνικότερη λύση, βαδίζουμε πλέον σε άκρως επικίνδυνα μονοπάτια.
Εν ολίγοις, από τη μία είδαμε μία πολιτική ξεκάθαρη, η οποία βασίστηκε πάνω στα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου και η οποία επανέφερε στον δημόσιο διάλογο τις έννοιες της ευταξίας και της εθνικής κυριαρχίας, ενώ κατόρθωσε να φέρει περισσότερη ειρήνη στον πλανήτη και να δώσει ελπίδα για καλύτερες μέρες. Από την άλλη, είδαμε μία αλλοπρόσαλλη πολιτική περασμένων δεκαετιών, η οποία κατόρθωσε να συνασπίσει όλους τους εχθρούς της Δύσεως για πρώτη φορά στην ιστορία, ενώ έδωσε αναβαθμισμένο γεωπολιτικό ρόλο στην αντιδυτική Τουρκία και στο αντιδυτικό Αζερμπαϊτζάν, χωρίς παράλληλα να τους επιβάλλει μία στάση που θα συνάδει με τα δυτικά συμφέροντα και προ παντός με το διεθνές δίκαιο στο οποίο υποτίθεται πως βασίζεται η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Είδαμε επομένως, πως το εκλογικό αποτέλεσμα της 3ης Νοεμβρίου του 2020 όχι μόνο δεν ωφέλησε τον Δυτικό κόσμο και τον πλανήτη συνολικά, αλλά πυροδότησε μία αλληλουχία αρνητικών εξελίξεων και πολεμικών συγκρούσεων με μεγάλα θύματα όλων των πολέμων τους αμάχους βέβαια!
Και τώρα, ερχόμαστε στον τίτλο του σημερινού άρθρου, εξηγώντας γιατί το πάθημα των ΗΠΑ πρέπει να μας γίνει μάθημα και γιατί το 2024 θα είναι ένα έτος ιστορικό. Εξηγώντας, πως στις ευρωεκλογές που έρχονται, η ψήφος μας πρέπει να σηματοδοτήσει την γέννηση μίας Ευρώπης η οποία θα καταλάβει τον ιστορικό της ρόλο και θα γίνει και πάλι παράγοντας που θα καθορίζει και δε θα ακολουθεί τις εξελίξεις. Θα πρέπει να σηματοδοτήσει τη γέννηση μίας Ευρώπης με ενιαία σύνορα, ενιαία αμυντική, ενεργειακή και εξωτερική πολιτική. Μίας Ευρώπης δηλαδή, ικανής να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα και να μπορεί να προασπίζει τα συμφέροντα της, χωρίς να εξαρτάται από κανέναν πάτρωνα. Θα πρέπει να σηματοδοτήσει τη γέννηση μίας Ευρώπης υπερήφανης για το παρελθόν της και η οποία ενωμένη θα προχωρήσει στην διαμόρφωση ενός εξίσου λαμπρού μέλλοντος με πυξίδα τις αξίες του χριστιανισμού και του ελληνορωμαϊκού και διαφωτιστικού πνεύματος!
Και φυσικά, τα διλήμματα αυτά αφορούν και τη χώρα μας. Τη χώρα μας η οποία πρέπει να αντιμετωπίσει τον κόσμο γύρω της με βάση την πραγματικότητα και όχι τις ιδεοληψίες του χθες. Τη χώρα μας η οποία πρέπει να πιέσει για μία Ευρώπη ισχυρή και ενιαία σε όλα τα επίπεδα. Τη χώρα μας η οποία πρέπει να κατορθώσει επιτέλους να κερδίσει οφέλη από τις διπλωματικές της σχέσεις με τρίτα κράτη, στα πρότυπα της σχέσεως Μελόνι-Ράμα. Τη χώρας μας, η οποία όπως ορθά πράττει στην περίπτωση Μπελέρη, πρέπει να καταστήσει σαφές ότι είναι έτοιμη να γίνει ειλικρινής σύμμαχος του οποιουδήποτε γείτονα, αρκεί και ο οποιοσδήποτε γείτονας να την βλέπει ως πραγματικό σύμμαχο και να της συμπεριφέρεται με τον ανάλογο σεβασμό και εντιμότητα. Τη χώρας μας, η οποία πρέπει να μείνει σταθερή στην διπλωματική γραμμή, πως όσο η δεν εγκαταλείπει τα αναθεωρητικά της ιδεώδη, δε θα πρέπει παρά να αντιμετωπίζεται με καχυποψία και στη βάση του δόγματος «διάλογος μεν, πλήρης αμυντική και διπλωματική θωράκιση δε». Τη χώρας μας, η οποία μαζί με το αδελφικό κράτος της Κύπρου θα πρέπει να ξεκινήσουν να εκμεταλλεύονται τον ενεργειακό τους πλούτο και να γίνουν σημαντικοί και αξιοσέβαστοι παράγοντες της ευρωπαϊκής πολιτικής στα ταραγμένα χρόνια που ζούμε. Της χώρας μας η οποία πρέπει να γίνει ειρηνικός διαμεσολαβητής στα ανοιχτά πολεμικά μέτωπα του πλανήτη, με γνώμονα πάντοτε το δίκαιο, αλλά και το βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο συμφέρον της!
Το έτος 2024 λοιπόν, θα είναι το πιο ιστορικό έτος του 21ου αιώνα. Το έτος το οποίο θα καθορίσει το μέλλον του πλανήτη μας μέσω των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ, αλλά και των ευρωεκλογών οι οποίες θα δώσουν στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το μήνυμα για το πώς επιθυμούν οι Ευρωπαίοι να πορευτεί η ιστορική μας Ήπειρος. Επομένως, χρέος όλων μας είναι να ενημερωθούμε ενόψει των εκλογών αυτών, να συμμετέχουμε στον δημόσιο διάλογο και πάνω από όλα να ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΜΕ στις ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΕΙΣ που έρχονται!