Γυναίκες, αυτά τα ακαταμάχητα πλάσματα
Ο μήνας Μάρτιος, έχει παγιωθεί στη συνείδηση κοινή γνώμη, ως ο μήνας των γυναικών. Ο μήνας κατά τον οποίον ο «καταθλιπτικός» χειμώνας, δίνει την θέση του στην ελπιδοφόρα και ζωογόνα άνοιξη, δικαίως έχει ταυτιστεί με το γυναικείο φύλλο, το οποίο είναι το φύλλο το οποίο γεννά και παράλληλα διαπλάθει ζωές ως μητέρα και ως σύζυγος.
Αφού λοιπόν προσπάθησα να προσδώσω στη σημερινή εορτή, το πνευματικό υπόβαθρο το οποίο εγώ συνηθίζω να δίνω σε αυτήν, έφτασε ο καιρός να εισέλθω στο κυρίως θέμα του σημερινού μου άρθρου. Στο σημερινό άρθρο λοιπόν, θα προσπαθήσω να αποδείξω εμπράκτως, γιατί συμφωνώ με το πασίγνωστο απόφθεγμα της Σιμόν Ντε Μποβουάρ, η οποία είχε γράψει το εξής: «Δεν γεννιέσαι γυναίκα, αλλά γίνεσαι». Ποιο το νόημα της φράσεως αυτής άραγε; Κατά τη γνώμη μου, το νόημα της φράσεως αυτής, είναι ότι οι γυναίκες πρέπει να μπορούν να διεκδικούν τα δικαιώματα τους όχι στη θεωρία, αλλά στην πράξη. Όπως έχω ξαναγράψει σε προηγούμενο άρθρο μου, εάν οι γυναίκες επιθυμούν την νομική ισότητα, οφείλουν να εργάζονται, έτσι ώστε η ισότητα των δύο φύλλων να καθιερωθεί και φύσει και νόμω.
Στο κοντινό παρελθόν, αναφέρθηκα στο ζήτημα της στρατεύσεως των γυναικών, ως ένα μείζον ζήτημα ισότητας, το οποίο ακόμα και στις μέρες αποτελεί στερεότυπο και για τα δύο φύλλα δυστυχώς. Όμως υπάρχουν πολλά ακόμα ζητήματα τα οποία πρέπει να λυθούν και τα οποία για να λυθούν απαιτούν τόλμη και ρηξικέλευθο πνεύμα από όλους μας. Και ποιο είναι το μέγιστο στερεότυπο στις σχέσεις ανδρών και γυναικών, το οποίο δεσπόζει και άρχει ακόμα και επί των ημερών μας; Ασφαλώς και αναφέρομαι στον χαρακτηρισμό των γυναικών ως: «ασθενές φύλλο», ο οποίος μπορεί να φάνταζε ιδεατός σε μία μεσαιωνική και ιπποτική κοινωνία, αλλά στην κοινωνία του σήμερα φαντάζει εξολοκλήρου αναχρονιστικός και υποτιμητικός.
Προτού όμως εισέλθω στο πρακτικό κομμάτι της σκέψεως μου, οφείλω να παραθέσω ένα ιστορικό παράδειγμα, το οποίο αναδεικνύει τη διαχρονική ικανότητα των γυναικών να κατορθώνουν το ανέφικτο, εφόσον εμείς οι άνδρες μπορέσουμε να ακούσουμε τη φωνή τους και να τους δώσουμε την ευκαιρία να αποδείξουν τις ασίγαστες και αδιανόητες ικανότητες τους! Γνωρίζουμε όλοι μας θαρρώ, για τους τριακόσιους του Λεωνίδα οι οποίοι με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση πολέμησαν τον πολυπληθέστερο και πανίσχυρο Περσικό στρατό και παρά την νομοτελειακή ήττα τους στο πεδίο της μάχης, έμειναν στην ιστορία ως οι γνήσιοι εκπρόσωποι της αλύγιστης Ελληνικής ψυχής, αλλά και ως αιώνια σύμβολα αυταπάρνησης, γενναιότητας και πατριδοφροσύνης. Πόσοι όμως από εμάς γνωρίζουμε την Αρχιδάμεια; Την ηρωική αυτή βασίλισσα της Σπάρτης, η οποία μαζί με τις υπόλοιπες λεοντόκαρδες Σπαρτιάτισσες, κατόρθωσε να σώσει την πόλη της, από τον πανίσχυρο στρατό του Πύρρου Α';
Ο « αετός της Ηπείρου» λοιπόν , μετά τις μεγαλειώδεις, αλλά εν τέλει ανεπιτυχείς εκστρατείες του στην Ιταλική χώρα, επιστρέφει στον Ελλαδικό χώρο το 774 π.Χ. Φιλόδοξος όμως και εξουσιομανής καθώς ήταν, άμεσα κινήθηκε ενάντια στον Αντίγονο Γονατά ( βασιλέας του ισχυρού Μακεδονικού βασιλείου), τον οποίο και ανάγκασε να υποχωρήσει προς την Ανατολική Μακεδονία. Ο Πύρρος όμως, απρόβλεπτος καθώς ήταν, διάλεξε να καταλάβει τη Λακεδαιμονία, παρά την πρόθεση των Λακεδαιμονίων να συμμαχήσουν μαζί του. Όταν έμαθε δε, ότι ο βασιλέας της Σπάρτης Αρεύς Α' έλειπε σε εκστρατεία στην Κρήτη, διέταξε την άμεση κατάληψη της άλλοτε κραταιής Σπάρτης. Στην γερουσία της πόλεως επικρατεί πανικός. Οι αλύγιστοι, αλλά και ξεπεσμένοι απ'τη φθορά του χρόνου Σπαρτιάτες, ετοιμάζονται για μία απέλπιδα προσπάθεια αντίστασης. Οι άντρες της πόλεως συμφωνούν στη φυγάδευση των γυναικόπαιδων στην Κρήτη, μα τη στιγμή εκείνη η βασίλισσα Αρχιδάμεια μαινόμενη και μιλώντας εκ μέρους όλων των γυναικών της πόλεως ξεσπά! Κραδαίνοντας σπαθί στο χέρι της και με λόγο «φλογερό» και αποστομωτικό, δηλώνει ότι ούτε η ίδια μα ούτε και καμία άλλη Σπαρτιάτισσα δε θα εγκαταλείψει την πόλη της δίχως μάχη. Τόνισε δε, πως σύσσωμες οι Σπαρτιάτισσες προτιμούν το θάνατο, παρά τη ζωή μακριά από την πόλη τους.
Αμέσως μετά την παθιασμένη αυτή η ομιλία, οι Σπαρτιάτισσες ξεκίνησαν την κατασκευή αμυντικής τάφρου που εκτεινόταν παράλληλα με το στρατόπεδο του Πύρρου και η Αρχιδάμεια κατηύθυνε τις γυναίκες στο εν λόγω έργο, το οποίο αποδείχτηκε σωτήριο για την πόλη. Στη συνέχεια, οι άνδρες της πόλεως, με τη βοήθεια των γυναικών τους ( οι οποίες βοήθησαν στον εφοδιασμό του οπλισμού και στη μεταφορά των τραυματιών), αντιστάθηκαν σθεναρά. Στις επικές μάχες που ακολούθησαν, ο ίδιος ο Πύρρος τραυματίστηκε, ενώ μετά και την εσπευσμένη επιστροφή του βασιλέως της Σπάρτης από την Κρήτη, ο Πύρρος σύντομα αναγκάστηκε να λύσει την πολιορκία της Σπάρτης, δεχόμενος την ταπεινωτική του ήττα.
Πως όμως είναι δυνατόν να καταρρίψουμε την διαχρονική αυτή στρέβλωση των ανθρωπίνων κοινωνιών; Με όμορφους και πομπώδεις λόγους ή με ουσιαστικές και καίριες δράσεις; Κατά τη γνώμη μου η δεύτερη εκδοχή είναι σαφώς προτιμότερη και σαφώς αποδοτικότερη από την πρώτη. Όμως εάν επιθυμούμε να εξασφαλίσουμε την επιτυχία της τολμηρής και ρηξικέλευθης δεύτερης εκδοχής, οφείλουμε παράλληλα να εξοπλίσουμε το «οπλοστάσιο» της πολιτείας μας, στον όμορφο αυτό κοινωνικό αγώνα. Αρχικά θεωρώ εγώ, το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας, οφείλει να συμβάλλει τα μέγιστα, στον σπουδαίο αυτό αγώνα. Πιο συγκεκριμένα, θα ήταν μία εξαιρετική τομή θαρρώ, η θεσμοθέτηση έστω και προαιρετικού μαθήματος, περί της θέσεως του γυναικείου φύλλου κατά την πορεία των αιώνων. Ένα μάθημα το οποίο θα επιδιώκει με ιστορικά παραδείγματα όπως αυτά τα οποία προανέφερα, να εμφυσήσει στα νεαρά Ελληνόπουλα έναν ορθό τρόπο σκέψεως. Έναν ορθό τρόπο σκέψεως, ο οποίος θα τους βοηθήσει να δίνουν ευκαιρίες στους συνανθρώπους τους και να μην κρίνουν τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες του βασισμένοι στο φύλλο τους, αλλά στις ικανότητες και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τους.
Επίσης, θα ήταν θεωρώ εγώ ορθό, να δώσουμε στις γυναίκες τη δυνατότητα όχι μόνο να καταγγείλουν περιστατικά βίαιων συμπεριφορών σε βάρος τους, αλλά και τη δυνατότητα να γνωρίζουν βασικές τεχνικές άμυνας σε τέτοιου είδους περιστατικά, μέσω ειδικών και υποχρεωτικών σχολικών ημερίδων. Διότι στον σκληρό και αμείλικτο κόσμο στον οποίον ζούμε, πρέπει πάντοτε να κινούμαστε, ενθυμούμενοι τη σοφή ρήση του χαρισματικού κωμωδιογράφου Μένανδρου: « Αυτός που αποφεύγει τη μάχη στο τέλος θα τη δώσει». Επομένως είναι κατά τη γνώμη μου ορθόν και πρέπον να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας, έτσι ώστε καμία γυναίκα και κανένας άνθρωπος να μην κληθεί να δώσει αυτή τη μάχη, αλλά πρέπει παράλληλα να δώσουμε τα μέσα στους καταφρονημένους συμπολίτες μας, έτσι ώστε να μπορούν να απαντήσουν καίρια και αποτελεσματικά σε τέτοιου είδους αποτρόπαιες συμπεριφορές.
Στο ζήτημα της στράτευσης των γυναικών και στα οφέλη που θα επέφερε στην κοινωνική θέση των γυναικών, έχω αναφερθεί εκτενώς σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο: « Το γυναικείο φύλλο μαχόμενο». Στο παρόν άρθρο λοιπόν, θα αρκεστώ στο να σχολιάσω τα ιδανικά χαρακτηριστικά ενός στρατιώτη και ενός οπλίτη, σύμφωνα με τα κριτήρια του Ιούνιου Γιουβενάλη και του Ισοκράτους. Ο Ιούνιος Γιουβενάλης είπε λοιπόν το περίφημο «νους υγιής εν σώματι υγιή», ενώ ο Ισοκράτης είπε το εξής: «Η σωματική δύναμη μαζί με φρόνηση ωφέλησε, αλλά χωρίς αυτή, τους περισσότερους τους έβλαψε». Έχοντας υπόψη μου λοιπόν την κρίση των δύο σπουδαίων αυτών ανδρών, αλλά και τις γυναίκες που διακρίθηκαν κατά την αρχαιότητα, αλλά και κατά τους παρόντες χρόνους για την στρατηγική τους ευφυΐα και το μαχητικό τους σθένος ( συγκεκριμένες και εκτενείς αναφορές στο άρθρο που προανέφερα), δεν μπορώ να αντιληφθώ τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με εμάς τους άνδρες και σε αυτό το ζήτημα.
Τώρα, όσον αφορά τα ζητήματα των επαγγελματικών ευκαιριών που δίδονται στις γυναίκες, θαρρώ ότι έχει σημειωθεί αξιοπρόσεκτη πρόοδος την οποία και οφείλουν άπαντες και άπασες να αναγνωρίσουν. Όμως ορμώμενος και από τις συνταρακτικές αποκαλύψεις που έρχονται στο φως μέσω του θεάρεστου κινήματος « me too», θέλω να απευθυνθώ στην πολιτεία. Να απευθυνθώ στην πολιτεία και να την πείσω να προστατέψει έμπρακτα τους "ασθενέστερους" της κοινωνίας αυτής. Και εάν δεν επιθυμεί η πολιτεία, να εφαρμόσει τα μακροπρόθεσμα μέτρα τα οποία προανέφερα, οφείλει να εφαρμόσει μέτρα με βραχυπρόθεσμα και χειροπιαστά αποτελέσματα. Οφείλει να αυστηροποιήσει το ποινικό δίκαιο και να δώσει πραγματικό σθένος στις φωνές των θυμάτων. Να δώσει νόημα στον αγώνα τους και κάπως έτσι να δώσει το έναυσμα για μία κοινωνία ανοιχτών στομάτων και ανοιχτών καρδιών. Μία κοινωνία η οποία θα διέπεται από νόμους κοινωνικά και ηθικά ορθούς, οι οποίοι θα παρέχουν την απαραίτητη προστασία, στα θύματα και οι οποίοι θα προβλέπουν παραδειγματική τιμωρία για τους θύτες.
Θα κλείσω το σημερινό μου άρθρο, με τον επίλογο που χρησιμοποίησα και στο άρθρο μου: « οι γυναίκες μαχόμενες»: «Εν ολίγοις, μία κοινωνία ίσων ευκαιριών, προνομιών και υποχρεώσεων, δεν μπορεί να χτιστεί με όμορφα λόγια και ευχολόγια. Μία κοινωνία ίσων κοινωνικών ευκαιριών, μπορεί να χτιστεί, μόνο εάν αποφασίσουμε να αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Μόνο εάν καταλάβουμε ότι η μάχη εναντίον του κακού πρέπει να είναι μάχη ιδεολογική, αλλά πρέπει να είναι και μάχη πρακτική. Θα «χτίσουμε» εν τέλει μία κοινωνία «από μάρμαρο και όχι από τούβλο», εάν εργαστούμε για να διαψεύσουμε τη ρήση του Αντιφώντος του Σοφιστή και να εδραιώσουμε την ισότητα των δύο φύλων και ΦΥΣΕΙ και ΝΟΜΩ! Διότι μόνο εάν κάθε μονάδα ξεχωριστά αισθανθεί ισχυρή και αυτόνομη, μόνο τότε θα οικοδομήσουμε ένα σύνολο ισχυρών, αυτόνομων και δίκαιων ανθρώπων»!
Υ.Γ.1 Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες λοιπόν!
Υ.Γ.2 Όπως έχω υποσχεθεί, κλείνω και αυτό μου το άρθρο, με την αξιοθαύμαστη ρήση του Αριστοτέλους περί των δυνατοτήτων του Ελληνικού έθνους: « «Το ελληνικό γένος ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο»!