Η επιφάνεια και η ουσία των γεγονότων
Το σημερινό άρθρο, εμπνέεται από την πολιτιστική επικαιρότητα της χώρας μας, μα γίνεται για να καυτηριάσει μία παθογένεια, η οποία υπάρχει στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και στο σύνολο των δραστηριοτήτων αυτής. Αφήνω όμως τους αίολους και μακρόσυρτους προλόγους και εισέρχομαι στο κυρίως θέμα του σημερινού άρθρου...
Η Θεσσαλονίκη, η νύμφη του Θερμαικού, η πόλη τα γεωστρατηγικά οφέλη της οποίας πρώτος ο βασιλέας Κάσσανδρος αντιλήφθηκε, φιλοξενεί αυτές τις μέρες τον διεθνούς φήμης ηθοποιό Αντόνιο Μπαντέρας, καθώς και το υπόλοιπο καστ και το τεχνικό συνεργείο της καινούριας του ταινίας με τίτλο "ο εκτελεστής". Η ταινία αυτή, όπως μαρτυρά και ο τίτλος της, θα έχει έντονο το στοιχείο της δράσης και της αδρεναλίνης, το οποίο αποτελεί μία σίγουρη και δοκιμασμένη "συνταγή επιτυχίας" για τις παραγωγές του Χόλιγουντ. Για τους σκοπούς της ταινίας αυτής λοιπόν, η Θεσσαλονίκη επιλέχθηκε ανάμεσα σε δεκάδες άλλες πόλεις που διεκδίκησαν την ίδια τύχη, να μετατραπεί σε ένα "κινηματογραφικό" Miami και να φιλοξενήσει μία κινηματογραφική παραγωγή με αυτονόητο κύρος και σημασία.
Πάρα ταύτα, οι Έλληνες καταφέραμε για ακόμα μια φορά να τονίσουμε τα (φαινομενικά) αρνητικά μίας καινοτόμου προσπάθειας και να λησμονήσουμε τα θετικά. Οι πάντες μιλούν για μηδενική διαφήμιση της όμορφης Θεσσαλονίκης, για την ταλαιπωρία που προκύπτει στους δρόμους από τα γυρίσματα της ταινίας αυτής και για την αποτυχία των υπεύθυνων να εξασφαλίσουν το καλύτερο δυνατό για την πόλη τους. Για ακόμα μια φορά δηλαδή, διαλέγουμε να δούμε και να κρίνουμε το φαίνεσθαι και όχι το είναι. Όμως επειδή μέσα από αυτή τη σελίδα και μέσα από τα άρθρα μου έχω δώσι αλεπάλληλες μάχες για να επικρατήσει επιτέλους το "είναι" σε αυτόν εδώ τον τόπο, σκοπεύω να δώσω μία ακόμα μάχη, για να πείσω και τους πλέον δύσπιστους πως ο ερχομός τέτοιων παραγωγών στον τόπο μας, είναι ευλογία και όχι κατάρα...
Αρχικά, προτού κρίνουμε το παρόν, πρέπει να κρίνουμε τα δεδομένα που κληρονομούμε από το παρελθόν μας. Τα δεδομένα αυτά, όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε, είναι άκρως απογοητευτικά και αποτελούν λόγο εύλογου προβλματισμού. Μετά την "χρυσή" δεκαετία του 60', η Ελλάδα έχασε την κινηματογραφική της αίγλη. Κλείστηκε στον εαυτό της και απομονώθηκε από τις διεθνείς εξελίξεις. Πολυδάπανες παραγωγές διεθνούς κύρους ζητούσαν από τη χώρα μας την άδεια για να πραγματοποιήσουν γυρίσματα στον τόπο μας και εμείς είτε αδιαφορούσαμε για το αίτημα τους είτε απλώς δεν το κάναμε αποδεκτό. Τα παραδείγματα; Άπειρα, μα θα ενδιαφέρω μερικά ενδεικτικά. Δύο ταινίες λοιπόν οι οποίες ασχολήθηκαν με την απέραντη και ένδοξη ελληνική ιστορία, ομιλώ ασφαλώς για την "Τροία" και για τον "Μεγάλο Αλέξανδρο" του Όλιβερ Στόουν, καταφέραμε να τις διώξουμε κακήν κακώς από την χώρα μας και έπειτα αναπαυτήκαμε ήσυχοι, γνωρίζοντας ότι δεν κινδυνεύουμε να βγούμε από την εσωστρέφεια μας και να επιστρέψουμε στον παγκόσμιο κινηματογραφικό και τηλεοπτικό χάρτη...
Όμως τα τελευταία χρόνια το κλίμα στη χώρα μας φαίνεται πως αλλάζει. Με αργά και _προς το παρόν_ σταθερά βήματα, η χώρα μας επιστρέφει στον παγκόσμιο πολιτισμικό χάρτη. Η χώρα μας επιτέλους προσπαθεί να αξιοποιήσει και να εκμεταλλευτεί τα φυσικά της πλεονεκτήματα και αυτή η προσπάθεια μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχει για τη χώρα μας. Διότι πέραν της άμεσης διαφήμισης, υπάρχει και η έμμεση διαφήμιση. Για παράδειγμα, μπορεί το κοινό που θα παρακολουθήσει την ταινία του Αντόνιο Μπαντέρας να μη δει την όμορφη Θεσσαλονίκη, μα η Θεσσαλονίκη και η Ελλάδα συνολικά, θα αποκτήσει κινηματογραφικό κύρος και πολύ σύντομα πολύ σπουδαιότερες παραγωγές θα γυριστούν στην όμορφη πατρίδα μας. Επομένως, όπως η Ρώμη "δε χτίστηκε σε μία μέρα", έτσι και η Ελλάδα δε θα γίνει σε μία μέρα το κορυφαίο φυσικό "στούντιο" των σπουδαιότερων πολιτιστικών παραγωγών.
Επίσης όμως, η έλευση ξένων παραγωγών στον τόπο μας με έντονο το στοιχείο της δράσης μέσα σε αυτές, θα βοηθήσει τη χώρα μας να εξελιχτεί και στον τομέα των λεγόμενων "action movies", όπου δυστυχώς φαίνεται να έχουμε μείνει δεκαετίες πίσω. Οι ξένες κινηματογραφικές παραγωγές δράσης που καταφτάνουν στον τόπο μας, πρέπει να αποτελέσουν το έναυσμα για τη δημιουργία μίας ειδικής σχολής επί του αντικειμένου των ταινιών δράσης και των απαιτήσεων που αυτές έχουν. Μία σχολή η οποία θα καταρτιστεί από τους καλύτερους έτσι ώστε να παράσχει τους καλύτερους στον τομέα της. Και εάν βρίσκετε τις σκέψεις μου εντελώς απλοικές, σκεφτείτε το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται η τεχνογνωσία μας στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό τομέα. Και αφού σκεφτείτε αυτό, σκεφτείτε με ποιον τρόπο ο Ιωάννης Καποδίστριας προσπάθησε να εξευγενίσει το νεοσύστατο Ελληνικό με τις "παλαιολιθικές" δομές, που κλήθηκε να κυβερνήσει: Ίδρυσε τη Γεωργική σχολή της Τίρυνθας, τη σχολή των Ευελπίδων αξιωματικών, ίδρυσε το Κεντρικό σχολείο Αιγίνας (σκοπός του η παραγωγή νέων και επαρκώς καταρτισμένων διδασκάλων) κ.α.
Εν ολίγοις, το κακό δεν είναι να ξεκινάς από το μηδέν και με επιμονή και πείσμα να φτάσεις σε ένα πολύ καλό σημείο. Το κακό είναι να ξεκινάς από το μηδέν και να επιθυμείς να παραμείνεις στο μηδέν ακριβώς επειδή δε θες να παραδεχτείς την αποτυχία σου. Άλλωστε όπως είπε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ: " Η επιτυχία δεν είναι οριστική, η αποτυχία δεν είναι μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το κουράγιο να συνεχίζεις". Έφτασε λοιπόν ο καιρός να πάψουμε να βλέπουμε τα αρνητικά στοιχεία κάθε ευκαιρίας που μας προσφέρεται και με σχέδιο και θέληση να αποκαταστήσουμε το πολιτιστικό κύρος της χώρας μας στα πέρατα της οικουμένης!