Η ιδεολογία του Μέλλοντος

Μυστήρια όντα δεν είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Αξιοπερίεργο δεν είναι το γεγονός, πως όσο πιο πολύ η ζωή μας βελτιώνεται σε επίπεδο γνώσεων, τόσο πιο πολύ μεγεθύνονται, αντί να αμβλύνονται οι διαφορές μας; Τόσο πιο πολύ χωριζόμαστε σε ομάδες, αντί να ενωνόμαστε; Τόσο πιο πολύ "διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο"; Μήπως τελικά όχι η γνώση, μα η απολυτότητα και ο αναθεματισμός κάθε αντίθετης άποψης, είναι ο πραγματικός μας εχθρός; Μήπως οι <<διαχωριστικές>> γραμμές που θέτουμε αναμεταξύ μας, είναι και αυτές που εμποδίζουν την πρόοδο;

Θα μου πείτε βέβαια τι σημαίνει πρόοδος; Επειδή όμως εγώ δεν είμαι απόλυτος, απαντώ πως κάθε άνθρωπος, αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πρόοδο. Έτσι λοιπόν και εγώ, σας παραθέτω τη δική μου εκδοχή της προόδου. Πρόοδος για εμένα θα επέλθει στον πλανήτη μας, μόνο όταν τα διλήμματα καπιταλιστής και σοσιαλιστής, πάψουν να υφίστανται. Μόνο όταν απωθήσουμε τα αρνητικά κάθε ιδεολογίας και απορροφήσουμε τα θετικά. Το δίλημμα λοιπόν δεν είναι μήτε ταξικό μήτε ιδεολογικό. Το δίλημμα είναι λογική ή φανατισμός; Πρόοδος κοινωνική, οικονομική και αξιακή ή στασιμότητα, μίσος και διχασμός;

Είμαι βαθύτατα πεπεισμένος, πως ο φιλελευθερισμός είναι η πιο δίκαια, ρεαλιστική και αξιοκρατική βάση, για να χτίσουμε τον κόσμο του αύριο. Τον κόσμο στον οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Είμαι βέβαιος, πως ένα καθεστώς, το οποίο βασίζεται σε έννοιες, όπως η ατομική ελευθερία, η ελεύθερη βούληση και η δυνατότητα επιτυχίας με βάση τις ικανότητες και τα ιδιαίτερα ταλέντα σου, είναι σαφώς καλύτερο, από ένα καθεστώς <<λαϊκής>> απολυταρχίας, όπου κάθε έννοια ατομικής ελευθερίας καταργείται στο βωμό της " δικαιοσύνης" και όπου δεν ορίζεις εσύ ο ίδιος τη ζωή σου, μα ένα πανίσχυρο και ανάλγητο κράτος. Είμαι λοιπόν φίλος της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και όχι φίλος της απολυταρχικής ισότητας, που στην πράξη όχι μόνο εφαρμόσιμη δεν είναι, μα ούτε καν δίκαιη. Ο κόσμος μας χρειάζεται λοιπόν περισσότερη δικαιοσύνη; Ασφαλώς. Χρειάζεται να αμβλυνθούν οι οικονομικές ανισότητες, ώστε να μην υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ένα σπίτι για να μείνουν, ενώ κάποιοι άλλοι διαθέτουν αμύθητη περιουσία; Ασφαλώς και δε διαφωνεί κανείς ΑΝΘΡΩΠΟΣ σε όλα αυτά. Μα το θέμα είναι πως πρέπει να επέλθει η δικαιοσύνη αυτή; Πρέπει να επέλθει υπό ένα καθεστώς αναξιοκρατίας, στο οποίο δεν υπάρχει ατομική ικανότητα; Στο οποίο δεν υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι, παρά μόνο φτωχοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις των λίγων και εκλεκτών; Το δίλημμα αυτό άλλωστε, συνοψίζεται και στη ρήση του οξυδερκούς αυτού ηγέτου, του Ουίνστον Τσόρτσιλ: Ο καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα: την άνιση κατανομή του πλούτου. Ο σοσιαλισμός αντίθετα, έχει ένα σταθερό προτέρημα: την ίση διανομή της φτώχειας.

Το θέμα όμως όπως προείπα, δεν είναι να συγκρίνουμε τις ιδεολογίες αυτές του χθες, μα να διαμορφώσουμε μία νέα ιδεολογία, βασισμένη στα θετικά και των δύο ιδεολογιών. Μία ιδεολογία, η οποία θα διαμορφώσει μια νέα κοινωνία, όπου θα αποτελείται από κεφαλαιούχους και όχι από κεφαλαιοκράτες. Μία κοινωνία, όπου ο πλούτος θα δημιουργείται μέσω της ανάπτυξης και της παραγωγής και όχι μέσω κρατικοδίαιτων συμβάσεων και αφαίμαξης της <<ιερής αγελάδας>> του δημοσίου χρήματος. Μία κοινωνία όπου το κράτος δε θα παρεμβαίνει ως <<δεσμώτης>> της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μα ως ισορροπιστής μεταξύ του κέρδους και της απληστίας. Όπου το κράτος θα μεριμνά, ώστε κανείς άνθρωπος, να μη στερείται τα βασικά του δικαιώματα. Το δικαίωμα δηλαδή, στη ζωή, στη στέγη και στην τροφή. Το κράτος λοιπόν, δεν πρέπει παρά να παρεμβαίνει, ώστε η αγορά να λειτουργεί με όρους αξιοκρατικούς και όχι πελατειακούς, ώστε να εκλείψει ο άπληστος κεφαλαιοκρατισμός και να επικρατήσει το κερδοφόρο επιχειρείν. Το κράτος δεν πρέπει, παρά να διαμορφώνει το αξιοκρατικό πλαίσιο, πάνω στο οποίο ο καθείς και η καθεμιά θα επιχειρήσει να επιτύχει ή να αποτύχει.

Ασφαλώς όμως, εάν θέλουμε το σύστημα αυτό να εκπληρώσει τον σκοπό του, οφείλουμε να διαμορφώσουμε τις κατάλληλες συνθήκες. Οφείλουμε να διαμορφώσουμε ένα σύστημα υγείας που να σέβεται και να θέτει ως προτεραιότητα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Ένα σύστημα υγείας βασισμένο όχι σε μία απολυταρχική κοινωνία δύο ταχυτήτων, μα σε μία φιλελεύθερη κοινωνία ίσων ευκαιριών. Ίσων ευκαιριών, μα και επιβράβευσης της ικανότητας ενάντια στην αναξιοκρατία και τον <<παρασιτισμό>>. Να διαμορφώσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, βασισμένο στο αξιοθαύμαστο σε ποιότητα, αξιοκρατική δομή και δικαιοσύνη αρχαιοελληνικό πνεύμα. Οφείλουμε να μάθουμε να είμαστε εγκρατείς μα όχι δυστυχείς. Να σκεφτόμαστε μεγαλόπνοα και όχι στενόμυαλα. Οφείλουμε επίσης, να συνεχίσουμε να εξερευνούμε το άγνωστο. Να χρησιμοποιούμε τη γνώση, ως μέσος βελτίωσης της ζωής μας και όχι ως μέσο προπαγάνδας. Να χρησιμοποιήσουμε τις επιστήμες της ιστορίας, της φιλοσοφίας, της φυσικής κλπ, με σύνεση και σχέδιο. Να δώσουμε επιτέλους στις καλές τέχνες, τον πρωταγωνιστικό ρόλο που αξίζουν στη ζωή μας. Να μη θεωρείται η ενασχόληση με την τέχνη ταμπού, μα ένας ακόμα δρόμος πνευματικού μα και οικονομικού κέρδους. Οφείλουμε με λίγα λόγια, να αλλάξουμε <<ριζικά>> τον τρόπο με τον οποίον, αντιλαμβανόμαστε τη ζωή. Να μάθουμε να παράγουμε γνώση, αξίες, πολιτισμό και αξιοκρατία. Όχι συντηρητισμό, παρασιτισμό, πλήρη αναξιοκρατία και ανεξέλεγκτο νεοπλουτισμό.

Η Ιδεολογία του αύριο λοιπόν, δεν μπορεί να <<γεννηθεί>> και να <<καρποφορήσει>> βασισμένη στα διλήμματα του χθες. Είναι επιτέλους ανάγκη, να συμφωνήσουμε σε ορισμένες κοινές συνισταμένες. Να γίνει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο εάν θέλετε, βασικό στην επιβράβευση της αξιοκρατίας, έναντι της αναξιοκρατίας και της <<τσουβαλοποίησης>>. Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα επικροτεί τη δίκαιη παραγωγή πλούτου και θα αποτρέπει την ανεξέλεγκτη και ασύμφορη κρατικά επιχορηγούμενη κεφαλαιοκρατία. Ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, στο οποίο κανείς αδύναμος άνθρωπος, δε θα στερείται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Όπου η δικαιοσύνη θα λειτουργεί με όρους δικαιοσύνης και πλήρους ανεξαρτησίας και όπου το κράτος θα υπηρετεί τον πολίτη και όχι ο πολίτης το κράτος.

Εν κατακλείδι, στο νέο κόσμο που εγώ ονειρεύομαι, δεν υπάρχουν καπιταλιστές και κομμουνιστές. Δεξιοί και αριστεροί. Υπάρχουν υποστηρικτές της αξιοκρατίας και της αναξιοκρατίας. Υποστηρικτές της ατομικής ικανότητας και ελευθερίας, καθώς και υποστηρικτές του <<παρασιτισμού>> και της αμπελοφιλοσοφίας. Υποστηρικτές της επιστημονικής, αξιακής και πνευματικής προόδου, καθώς και υποστηρικτές του μίσους, του διχασμού και του προπαγανδισμού. Υποστηρικτές ενός μοντέλου ζωής δημοκρατικού και φιλελεύθερου βασισμένο στη δικαιοσύνη και τη δίκαιη παραγωγή και κατανομή του πλούτου, καθώς και οι υποστηρικτές ενός μοντέλου ζωής απολυταρχικού και παρασιτικού, όπου οι πολίτες θα είναι <<όμηροι>> του κράτους και όπου δε θα υπάρχει, παρά ίση κατανομή της φτώχειας στους πολλούς και άνιση κατανομή του πλούτου που ο λαός δημιουργεί, στους λίγους και εκλεκτούς!