Η νίκη του "Βενιζελισμού" και η πανωλεθρία της "κυβερνητικής αριστεράς"
Όπως σας είχα γράψει από εδώ αρκετά έγκαιρα φίλες και φίλοι, οι εκλογές του Μάϊου, είχαν πράγματι πολλές ομοιότητες με τις ιστορικές εκλογές του 1920. Όπως είχα αναφέρει και τότε, δεν επρόκειτο για μια μάχη ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ ή για μια μάχη Δεξιάς-Αριστεράς, αλλά για μια αξιακή μάχη που κρατά από την εποχή του εθνικού διχασμού. Μία ανοιχτή και καθοριστική σύγκρουση του λεγόμενου πατριωτικού κέντρου, το οποίο εξέφρασε με την πολιτική του ο Ελευθέριος Βενιζέλος και οι πολιτικοί του διάδοχοι και της ιδεολογίας του διχασμού, της ακραίας ρητορικής και της δημαγωγίας.
Διότι ναι, ασφαλώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σε πολλά πράγματα δεν πέτυχε. Διότι ναι, ασφαλώς υπήρχαν πολλές δυσκολίες/αστοχίες και πολλές στιγμές έντονης λαϊκής δυσαρέσκειας, μα όταν ο ψηφοφόρος πηγαίνει στην κάλπη, δε βλέπει το επιμέρους, μα το γενικό και κυρίως την προοπτική. Διότι όταν ο μέσος Έλληνας, ο οποίος ζητά ένα καλύτερο επίπεδο ζωής συμβατό με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας και ασφάλεια εντός και εκτός των τειχών, πράγματι δε βρέθηκε σε μεγάλο δίλημμα στις συγκεκριμένες εκλογές.
Όταν ο μέσος Έλληνας, είχε να διαλέξει μεταξύ της προοπτικής μίας σταθερής κυβέρνησης, η οποία βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, η οποία θα μας βάλει δυναμικά στον παγκόσμιο επενδυτικό και επιχειρηματικό χάρτη (η σημερινή άνοδος του χρηματιστηρίου απόδειξη του επιχειρήματος αυτού) και μεταξύ μίας "προοδευτικής" συγκυβέρνησης χωρίς αρχή μέση και τέλος με μόνο της αφήγημα το "Κάτω ο Μητσοτάκης" και τον λαϊκισμό, εννοείται πως δεν είχε ένα μεγάλο δίλημμα μπροστά του. Όταν ο μέσος Έλληνας είχε να διαλέξει μεταξύ της φύλαξης των συνόρων η οποία εξασφαλίζει την ευταξία και τη σύγκρουση με τους λαθροδιακινητές της ανθρώπινης ελπίδας και μεταξύ των ανοιχτών συνόρων και των ανεξέλεγκτων συνεπειών τους, εννοείται πως δεν είχε να απαντήσει σε κάποιο σοβαρό δίλημμα. Όταν ο μέσος Έλληνας, είχε να απαντήσει μεταξύ της αμυντικής θωράκισης της πατρίδας μας και της αναβάθμισης του κύρους μας στη διεθνή πολιτική σκηνή και μεταξύ της δαιμονοποίησης των απαραίτητων μέσων προστασίας της εδαφικής μας ακεραιότητας (γνωστό το σύνθημα "Ραφάλ ή Νοσοκομεία") και του "κατευνασμού", εννοείται πως είχε ένα πολύ εύκολο "αίνιγμα" να λύσει.
Όταν ο μέσος Έλληνας, είχε να διαλέξει μεταξύ μίας χώρας που αναπτύσσεται πάνω από τον Μ.Ο. της Ε.Ε. επί 2 συναπτά έτη και μίας χώρας ουραγού, μεταξύ μίας χώρας που φέρνει μεγάλες επενδύσεις σε πολλά επίπεδα και μίας χώρας που ακούει τη λέξη "επενδυτής" και "αλλάζει δρόμο", ασφαλώς είχε πολύ συγκεκριμένα δεδομένα μπροστά του. Όταν ο κόσμος είχε να διαλέξει μεταξύ μίας χώρας που οι μισθοί και οι συντάξεις αυξάνονται και υπάρχει μεγάλη προοπτική να κινηθούν προς τα πάνω, δε θα διαλέξει μία Ελλάδα στάσιμη και αντιπαραγωγική. Όταν ο μέσος Έλληνας είχε να διαλέξει μεταξύ της αντιπαραγωγικής υπερφορολόγησης και μεταξύ των μειωμένων (έστω και με το σταγονόμετρο) φόρων, ασφαλώς και έχει μία πολύ ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό του.
Και εάν θεωρείτε πως τα δεδομένα που σας παραθέτω δεν ευσταθούν ή είναι υπερβολικά, τα εκλογικά δεδομένα θα σας πείσουν για το αντίθετο. Πρώτο δεδομένο: Για πρώτη φορά όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί εκλογές, το νεανικό κοινό ψηφίζει ΝΔ (31,5% έναντι 28,8% του δεύτερου ΣΥΡΙΖΑ). Γιατί; Όχι φυσικά γιατί ξαφνικά οι νέοι έγιναν δεξιοί ή σκληροπυρηνικοί οπαδοί του Μητσοτάκη. Αλλά επειδή βλέπουν ότι με την κυβέρνηση αυτή οι μισθοί τους αυξήθηκαν, οι προοπτικές τους μέσω της σταθερής ανάπτυξης αυξάνονται, τα πανεπιστήμια βαίνουν σε μία φάση ευρωπαϊκής κανονικότητας (απαιτούνται ακόμα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ) και οι πρακτικές για να μιλήσουμε και πιο εξιδεικευμένα, αντί να είναι σκληρή εργασία άνευ αμοιβής, έγιναν εργασία παραγωγική σε επίπεδο πρακτικής εμπειρίας μα και ΑΜΕΙΒΟΜΕΝΗ!
Όσον αφορά δε το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα, δε θα μιλήσω για τη διαφορά των 20 μονάδων η οποία μιλά από μόνη της, αλλά για το πρωτοφανές αυτό φαινόμενο, όλη η Ελλάδα να είναι μπλε. Το πρωτοφανές φαινόμενο, η πάντοτε αριστερή Αχαΐα, η αρχικά αντιμοναρχική,(Ο Βενιζελισμός που προανέφερα) και μετέπειτα αριστερόστροφη , έως και τις εκλογές αυτές Κρήτη, ο λαϊκός Πειραιάς και η Δυτική Αττική και πόσα ακόμα παραδοσιακά "κάστρα" της "κυβερνητικής Αριστεράς" όλα έγιναν μπλε. Και όχι απλά έγιναν μπλε. Μα έγιναν μπλε και με εντυπωσιακή διαφορά (Α' ΠΕΙΡΑΙΑ: 48,54%-18,20%, Β' ΠΕΙΡΑΙΑ 37,44%- 20,75%, ΚΡΗΤΗ: 38,4%-20,59% Β2' ΔΥΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ 34,46%-22,71% κ.α.) Επίσης, στις ακριτικές περιοχές (Δωδεκάνησα και Έβρος) η Νέα Δημοκρατία είχε μία απόλυτη και εντυπωσιακότατη πρωτιά (49,93 και 14,89 και 43,31 και 18,67 αντίστοιχα). Όλα αυτά τα δεδομένα της κάλπης λοιπόν, εάν ενωθούν με τα πολιτικά δεδομένα που σας προανέφερα, αντιλαμβάνεστε πως δένουν με εντυπωσιακή αρμονία!
Το γεγονός βέβαια πως η "κυβερνητική αριστερά", υπέστη ήττα η οποία δεν έχει προηγούμενο, τόσο όσο προς τα δικά της ποσοστά όσο και προς το μέγεθος της διαφοράς με το αντίπαλο της κόμμα, είναι επίσης ένα τρομερά αξιοσημείωτο γεγονός. Το γεγονός πως επιστρέψαμε στο 1977, όπου το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου γινόταν αξιωματική αντιπολίτευση με 25,35% και η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή επανεκλεγόταν αυτοδύναμη με 41,84%, είναι πραγματικά αξιοσημείωτο. Το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ του κυρίου Τσίπρα υπέστη πανωλεθρία που αντίστοιχη της δεν υπέστη ούτε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1989 με το σκάνδαλο Κοσκωτά να έχει καθηλώσει τη κοινή γνώμη (ασφαλώς δε συγκρίνονται ούτε κατά διάνοια τα πολιτικά προσόντα του ενός και του άλλου ηγέτη) αποδεικνύει πως η "αριστερή" πρόταση διακυβέρνησης αυτού του τόπου ηττήθηκε και μετασχηματίστηκε σε άνοδο των ποσοστών του ΚΚΕ, της Πλεύσης Ελευθερίας, του ΠΑΣΟΚ και άλλων αριστερόστροφων κομμάτων.
Ασφαλώς όμως, έχει μεγάλη σημασία να δούμε, εάν στις δεύτερες εκλογές η κοινή λογική επιβεβαιωθεί και η ΝΔ σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, πως θα διαχειριστεί το αδιαμφισβήτητο πλέον ιδεολογικό της προβάδισμα, μέσω του ιδιότυπου και ευφυούς αυτού "Βενιζελισμού" που έχει διαλέξει να προτάξει ως ιδεολογία της. Εάν η ΝΔ έχει τη στόφα των Φιλελεύθερων του Βενιζέλου, οι οποίοι σε πείσμα της αντιδραστικής αντιπολίτευσης μεγάλωσαν την έκταση της Ελλάδας και έθεσαν γερές βάσεις προόδου στην ελληνική κοινωνία, εάν έχει τη στόφα της δεξιάς του Παπάγου και του Καραμανλή, η οποία εκμεταλλευόμενη την οικονομική βοήθεια του "σχεδίου Μάρσαλ" έθεσε γερές βάσεις ανάπτυξης και τέλος εάν έχει τη στόφα της ΝΔ του 74-81 η οποία ενέταξε την Ελλάδα στην Ε.Ε. (τότε ΕΟΚ) σε πείσμα των τότε αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, οι οποίες μετέπειτα εκμεταλλεύτηκαν... ΔΕΟΝΤΩΣ τα ευρωπαϊκά κονδύλια.
Εν ολίγοις, η ΝΔ ή θα κυβερνήσει και θα κάνει την Ελλάδα μία πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα, ή όπως στις εκλογές του 1981, θα δει το μεγάλο της προβάδισμα να εξανεμίζεται και την "κυβερνητική" αριστερά να αναγεννιέται από τις στάχτες της. Άρα λοιπόν, εισερχόμαστε σε μία νέα πολιτική περίοδο με διαφορετικά πολιτικά δεδομένα. Μία νέα τετραετία ιστορικής σημασίας η οποία θα κρίνει το σήμερα, αλλά και πολύ περισσότερο το ΑΥΡΙΟ της Ελλάδας μας.
Υ.Γ. Λόγω σεζόν δε θα μπορώ το ίδιο τακτικά, αλλά και σε αυτή την προεκλογική περίοδο, υπόσχομαι θα μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας και περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας.