Η ώρα της μεγάλης ευθύνης

Με τον πλανήτη μας, μετά και την 7η Οκτωβρίου να μοιάζει με «καζάνι που βράζει», καθώς δεν υπάρχει γωνιά του πλανήτη στην οποία να μην ηχούν τα τύμπανα του πολέμου, έφτασε η ώρα τα κράτη, αλλά και οι πολίτες του Δυτικού κόσμου να αναλάβουμε τις ιστορικές μας ευθύνες και να λάβουμε αποφάσεις οι οποίες θα καθορίσουν το άμεσο, αλλά και το μακροπρόθεσμο μέλλον μας.

Προτού όμως δούμε, ποια τα διλήμματα που καλούμαστε να απαντήσουμε, οφείλουμε να δούμε πως φτάσαμε στο ζοφερό και απαισιόδοξο παρόν. Ο πρώτος κραδασμός λοιπόν, υπήρξε η έναρξη του ρωσοουκρανικού πολέμου τον Φεβρουάριο του 2022, ο οποίος δεν έφερε απλώς τη ρήξη στις σχέσεις Ρωσίας-Δύσης, αλλά συνέβαλε καθοριστικά στην απροκάλυπτη δημιουργία ενός ισχυρού αντιδυτικού μετώπου με σημαία του τον απολυταρχισμό και το… δίκαιο του ισχυρού (Ρωσία- Ιράν- Β. Κορέα- Κίνα- Τουρκία).

Η ένωση λοιπόν αυτών των δυνάμεων, οδήγησε την ανίσχυρη Ε.Ε. η οποία ούτε ενεργειακή αυτονομία διαθέτει, ούτε ενιαίο στρατό διαθέτει, ούτε ενιαία εξωτερική πολιτική ούτε και ενιαία πολιτική φύλαξης των συνόρων της, να συρθεί στο άρμα των ΗΠΑ, οι οποίες έθεσαν ως προσωπικό τους στοίχημα την ήττα του προέδρου Πούτιν στην Ουκρανία. Και για τον λόγο αυτόν, παρείχαν στην Ουκρανία μία πρωτοφανή στρατιωτική και διπλωματική στήριξη, η οποία βοήθησε το Ουκρανικό κράτος παρά τις σημαντικές περιοχές που έχασε να αντέξει, να πλήξει το κύρος της Ρωσίας ως "ανίκητης υπερδύναμης" και σήμερα ο πόλεμος να βρίσκεται σε ένα τέλμα, όπου ξεκάθαρος νικητής δε διαβλέπεται στον ορίζοντα.

Στο στρατόπεδο της Δύσεως όμως και ιδιαίτερα της αδύναμης Γηραιάς Ηπείρου, οι απώλειες δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητες, καθώς τα κράτη της Ε.Ε. αναγκάζονται να αγοράζουν ακριβότερη ενέργεια από τις ΗΠΑ ή από την ίδια τη Ρωσία μέσω αυταρχικών δυνάμεων της Ανατολής, να βιώνουν μία πληθωριστική κρίση διαρκείας και να ζουν μέσα στην αβεβαιότητα. Και ενώ λοιπόν η Ε.Ε. προσπαθούσε να ορθοποδήσει μετά από αυτή την μεγάλη κρίση_ παραβλέποντας τον εκδιωγμό των Αρμενίων από τις πατρογονικές τους εστίες στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και συζητώντας την προοπτική ένταξης της επεκτατικής Τουρκίας στην Ε.Ε._ η τρομοκρατική επίθεση της ΧΑΜΑΣ στο Ισραήλ, η οποία κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους και στην οποία συντελέστηκαν φρικαλεότητες που δε χωρά ο ανθρώπινος νους, έθεσε τέλος στην προσπάθεια προσέγγισης του Ισραήλ με τον Αραβικό κόσμο.

Η δε ολοκληρωτική απάντηση του Ισραήλ, το οποίο κήρυξε πόλεμο μέχρις εσχάτων στη ΧΑΜΑΣ και οδήγησε στον άδικο χαμό χιλιάδων αθώων ψυχών οι οποίες δεν μπορούν να διαφύγουν από τη Γάζα, ήταν και αυτή που ξύπνησε τα αντιδυτικά αισθήματα του μουσουλμανικού κόσμου, ο οποίος με το Ιράν και την Τουρκία στην ηγεσία του, απειλεί με ιερό πόλεμο τον Δυτικό κόσμο. Έναν ιερό πόλεμο, που  όμοιο του δε θα έχουμε γνωρίσει και θα σημάνει την έναρξη του τρίτου παγκοσμίου πολέμου, από τον οποίο είναι δεδομένο πως δε θα υπάρξουν νικητές, παρά μόνο καταστροφή και εξαφάνιση του ανθρωπίνου είδους (πυρηνικός πόλεμος).

Σε αυτό όμως το κυριολεκτικά εκρηκτικό παγκόσμιο τοπίο, ποια η θέση της Ελλάδος ως ανεξάρτητου κράτους, αλλά και ως κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής οικογένειας η οποία βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα»; Εύκολες απαντήσεις ασφαλώς δεν υπάρχουν σε τόσο περίπλοκα θέματα, μα η ιστορία από μόνη της, μπορεί να μας δείξει πως σε περιόδους κρίσεως, ο κατευνασμός δεν οδηγεί παρά μόνο στην υποτέλεια και στην καθυστέρηση του αναπόφευκτου τέλους. Με τον ίδιο τρόπο έπεσε η Κωνσταντινούπολη πρώτα στους Λατίνους και ύστερα στους Οθωμανούς, με τον ίδιο τρόπο οι Έλληνες διχάστηκαν μεταξύ τους και άφησαν τους Πέρσες να ρυθμίζουν τις ζωές τους (Ανταλκίδειος Ειρήνη), με τον ίδιο τρόπο η δημοκρατική Ευρώπη παραλίγο να υποταχθεί στη Ναζιστική Σβάστικα και πάει λέγοντας.

Η λογική ερώτηση όμως στο συμπέρασμα της προηγούμενης παραγράφου είναι η εξής: «Εάν όχι κατευνασμός, τότε τι; Πόλεμος μήπως»; Η απάντηση είναι πως όχι. Η απάντηση είναι πως ειδικά στην εποχή που ζούμε, πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να μην ξεσπάσει ο πιο αιματηρός πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και πως θα το πετύχουμε αυτό; Όχι φυσικά απαρνούμενοι οικειοθελώς τις αξίες, την ιστορία και την πολιτική μας ανεξαρτησία, αλλά προασπίζοντας ακριβώς αυτά τα ιδανικά που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας.

Είναι λοιπόν ΑΜΕΣΗ η ανάγκη σύγκλησης μίας συνόδου κορυφής της Ε.Ε. από την οποία θα προκύψουν σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον της. Από τις αποφάσεις της οποίας θα γίνει σαφές πως: 1) Η Ε.Ε. δε δέχεται να εξαρτάται η ύπαρξη της από αυταρχικές δυνάμεις που την επιβουλεύονται και θα ξεκινήσει να αξιοποιεί τον ανεκμετάλλευτο ενεργειακό της πλούτο (με χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Ελλάδος και της Κύπρου). 2) Η Ε.Ε. θα δημιουργήσει έναν ενιαίο στρατό, ο οποίος θα έχει ως ξεκάθαρη αποστολή του την προστασία κάθε σπιθαμής ευρωπαϊκής γης, είτε αυτή απειλείται από γειτονικά κράτη είτε από βίαιη παραβίαση των συνόρων της, η οποία αυξάνει το αίσθημα ανασφάλειας στους Ευρωπαίους πολίτες. 3) Η Ε.Ε. θα έχει μία ενιαία διπλωματική γραμμή, η οποία θα στηρίζεται στο δόγμα της προάσπισης του διεθνούς δικαίου και των ελληνορωμαϊκών αξιών που κληροδοτήσαμε και θα έχει ως σκοπό την διάσπαση του αυταρχικού μετώπου της Ανατολής, αποκαθιστώντας τους διαύλους επικοινωνίας με τη Χριστιανική Ρωσία και την ουδέτερη στις τόσο τρομερές παγκόσμιες εξελίξεις Κίνα, δίχως φυσικά να απαρνείται την διαχρονική και ισχυρή συμμαχία της με τις ΗΠΑ.

Όσον αφορά δε το Μεσανατολικό ζήτημα, η Ε.Ε. θα πρέπει να επιμείνει στην ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΕΠΙΛΥΣΗ των διαφορών Ισραηλινών και Παλαιστινίων, η οποία προβλέπει την υποστήριξη του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει και να ευημερεί, μα και το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα των Παλαιστινίων να αποκτήσουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος, η ευημερία του οποίου θα στηριχτεί οικονομικά από τη Δύση (αφού πρώτα η αρχή τους δεσμευτεί να είναι παράγοντας ειρήνης στην περιοχή και όχι τρομοκρατίας και αστάθειας)!

Στις ιστορικές συνθήκες λοιπόν τις οποίες ζούμε, η Ευρώπη και οι ηγέτες της, οφείλουν να σταματήσουν να «κρύβονται» και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να αναλάβουν τις ευθύνες τους, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός κόσμου δικαιότερου και ειρηνικού, στον οποίον οι διαφορετικοί πολιτισμοί θα μπορούν να συμβιώνουν σεβόμενος ο ένας τα πιστεύω του άλλου και φυσικά το διεθνές δίκαιο, θα προφυλάσσεται από κράτη που θα είναι ικανά να το υπερασπιστούν και δε θα εξαρτώνται από όλους όσους το παραβιάζουν και επιβουλεύονται και τη δική τους ανεξαρτησία!

Υ.Γ. Στις Ευρωεκλογές που έρχονται λοιπόν, ως Έλληνες, ως Ευρωπαίοι και ως κληρονόμοι του ελληνορωμαϊκού  πολιτισμού, ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας και ας διαμορφώσουμε εμείς οι ίδιοι το μέλλον μας. Ένα μέλλον ΑΣΦΑΛΕΣ, ΕΙΡΗΝΙΚΟ και πάνω από όλα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ!