Περί "αναντικατάστατων" ηγετών
Και αφού πλέον έχει περάσει μία εβδομάδα από τις εκλογές της 21ης Μάϊου και όλα τα κόμματα, μα και η πλειοψηφία των πολιτών έχουν αποκτήσει ξεκάθαρη γνώμη για τα αίτια του εκλογικού αποτελέσματος, επανέρχομαι με ένα άρθρο για το φαινόμενο "Αλέξης Τσίπρας". Τον μοναδικό πολιτικό ηγέτη δηλαδή, ο οποίος έχοντας χάσει 3 συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις (2 για τις εθνικές εκλογές και μία για τις ευρωεκλογές) από τον άμεσο πολιτικό του αντίπαλο, θεωρείται... αναντικατάστατος!
Ο Πολύβιος ξέρετε, ο σπουδαίος αυτός ιστορικός των ελληνιστικών χρόνων, στο πρώτο από τα 39 ιστορικά του βιβλία, θέλοντας να επαινέσει τον στρατηγό των Καρχηδονίων Αμίλκα Βάρκα για τις ηγετικές του ικανότητες, μας κληροδότησε το εξής σπουδαίο γνωμικό: " Πρέπει να βλέπουμε ότι είναι ικανότητα ενός αρχηγού, να μπορεί να βλέπει την κατάλληλη στιγμή να νικά, όμοια και να χάνει". Εμπνεόμενος από αυτή την ιστορική ρήση λοιπόν, θα προσπαθήσω να εξηγήσω τους λόγους της ολοκληρωτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και του ηγέτη του στις εκλογές της 21ης Μάϊου, αλλά και το πως πιστεύω ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα στα εσωκομματικά ζητήματα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο κύριος Τσίπρας λοιπόν, υπήρξε πράγματι μία πρωταγωνιστική μορφή του πολιτικού μας βίου, στα δύσκολα χρόνια του μνημονίου. Υπήρξε ένας πολιτικός αρχηγός που παρέλαβε ένα κόμμα του 3% και το έφτασε στις εκλογές του 2015 στο 36%. Πως όμως έφτασε στο 36%; Εγώ δε θα διαλέξω την εύκολη και αφοριστική εξήγηση πως έφτασε εκεί εκμεταλλευόμενος την αγανάκτηση του κόσμου και τάζοντας τα πάντα στους πάντες. Αντιθέτως, θα εξηγήσω την άνοδο του ως αποτέλεσμα όχι μόνο των ιστορικών συγκυριών και των ανεφάρμοστων υποσχέσεων του, αλλά και ως προσωπική του επιτυχία. Ως προσωπική επιτυχία ενός νεαρού πολιτικού, ο οποίος με τον δυναμικό του λόγο και το ρητορικό του ταλέντο, κατόρθωσε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου, ρίχνοντας από την εξουσία τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας.
Όμως εν έτη 2023, είναι αδύνατον να ομιλούμε με όρους 2015. Εν έτη 2023 και με δύο εθνικές εκλογές να έχουν μεσολαβήσει, και με τον ΣΡΙΖΑ να έχει πέσει μέσα σε 4 χρόνια από το 31 στο 20%, δε γίνεται να μιλάμε για "αναντικατάστατο" ηγέτη. Εν έτη 2023, είναι αδύνατον να χαρακτηρίζουμε αναντικατάστατο έναν ηγέτη, ο οποίος αδυνατεί να ελέγξει τις 100 διαφορετικές συνιστώσες που απαρτίζουν το κόμμα του και να τις κάνει να εκφράσουν έναν ενιαίο πολιτικό λόγο. Εν έτη 2023 είναι αδύνατον να χαρακτηρίζουμε "αναντικατάστατο ηγέτη", τον ηγέτη ο οποίος δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι Σοσιαλδημοκράτης ή αριστερός και προτιμά Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή να δηλώνει σοσιαλδημοκράτης και θαυμαστής του Σολτς και του Σάντσεθ και Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο να δηλώνει καθαρόαιμος αριστερός που αντιμάχεται την πολιτική της φύλαξης των συνόρων μας, του εξευρωπαϊσμού των πανεπιστημίων μας και της σύναψης εμβληματικών αμυντικών συμφωνιών με υπερδυνάμεις της Δύσης, όπως η Γαλλία και οι ΗΠΑ.
Είναι κακό όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για τη χώρα μας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην αντιλαμβάνεται τον πολύπλοκο κόσμο του 21ου αιώνα και να μην έχει τίποτα άλλο να προσφέρει, παρά διχασμό, τοξικότητα και παλαιολιθικά συνθήματα των 80's, τα οποία σήμερα είναι χωρίς υπερβολή... κενά περιεχομένου! Είναι παράλογο να χαρακτηρίζεται λοιπόν αναντικατάστατος, ο ηγέτης ο οποίος έχει αποτύχει εκ των πραγμάτων και σύμφωνα με την κρίση του ελληνικού λαού, σε όλα όσα πρέπει να πετυχαίνει ένας ικανός ηγέτης: Στο να φέρνει δηλαδή νικηφόρα εκλογικά αποτελέσματα, να διαλέγει σωστούς συνεργάτες και να δίδει με τον λόγο του ένα ιδιαίτερο ιδεολογικό στίγμα.
Όμως υπάρχει και το εξής κωμικοτραγικό αντεπιχείρημα για όσους διαφωνούν με την άποψη μου : " Χωρίς τον Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει". Και χαρακτηρίζω το επιχείρημα αυτό κωμικοτραγικό, διότι στην πολιτική ιστορία της νεότερης Ελλάδος, υπήρξαν Φιλελεύθεροι χωρίς τον Βενιζέλο (νίκη Θ. Σοφούλη στις εκλογές του 1936, μετά από 2 συνεχόμενες ήττες του Ε. Βενιζέλου), ΠΑΣΟΚ χωρίς τον Α. Παπανδρέου (Νίκη Κ. Σημίτη στις εκλογές του 1996) και ΝΔ χωρίς τον ιδρυτή της Κ. Καραμανλή (Νίκη Κ. Μητσοτάκη το 1990). Εν ολίγοις, κάποιες από τις σπουδαιότερες ηγετικές προσωπικότητες της Ελλάδος αντικαταστάθηκαν ομαλά, μα ο Αλέξης Τσίπρας, θεωρείται σπουδαιότερος από αυτές τις φυσιογνωμίες, άρα και αναντικατάστατος.
Γιατί όμως τα γράφω όλα αυτά; Τα γράφω, επειδή θεωρώ πως η Ελλάδα μας, για να προκόψει και να κάνει το μεγάλο βήμα για να γίνει ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος, χρειάζεται ένα ισχυρό φιλελεύθερο-κεντροδεξιό κόμμα, αλλά και ένα ισχυρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, στα πρότυπα όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών. Διότι ο τόπος πρέπει να κυβερνάται από κόμματα υπεύθυνα με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο και απόψεις. Διότι πρέπει επιτέλους να φτιάξουμε ένα κράτος παραγωγικό και ενιαίο. Διότι πρέπει οι κυβερνήσεις να εναλλάσσονται μαζί με τις πολιτικές τους απόψεις, μα οι κεντρικές πολιτικές που προασπίζουν την οικονομική και εθνική μας ευημερία να μην αλλάζουν. Διότι στην Ελλάδα πρέπει να ξεκινήσουμε να συζητάμε και όχι να υβρίζουμε και να διαμαρτυρόμαστε. Διότι στόχος μας πρέπει να είναι ο "εκσυγχρονισμός" και η όχι η οπισθοδρόμηση. Διότι ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η "αυλή" του εκπροσωπούν το χθες και ο ελληνικός λαός με τη ψήφο του ζήτησε το "αύριο". Το "καλύτερο αύριο"!
Υ.Γ. Πρόβλεψη "σφηνάκι": Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει να ξεπεραστεί από την εποχή του, οφείλει να βρει ένα νέο πολιτικό αφήγημα να υπηρετήσει. Και το αφήγημα της πρώτης "γυναίκας πρωθυπουργού" είναι ένα αφήγημα που ένα κόμμα της Αριστεράς, μπορεί να το υπηρετήσει ικανοποιητικά. Επομένως κατά τη γνώμη μου, η Έφη Αχτσιόγλου έχει ήδη ξεκινήσει να... ράβει προεδρικό φόρεμα!