Η σκυταλοδρομία της Ολυμπιακής Ιδέας ανά τους αιώνες
Οι Ολυμπιακοί αγώνες αποτελούν την πιο σημαντική αλλά και την πιο παλαιά αθλητική διοργάνωση στον κόσμο. Η πρώτη μάλιστα καταγεγραμμένη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων χρονολογείται το 776 π.Χ. στην Ολυμπία. Οι Ολυμπιακοί αγώνες ξεκίνησαν ως μία θρησκευτική εορτή. Οι μύθοι γύρω από το πώς και το γιατί ποικίλουν. Πάντως όλοι καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι αγώνες αυτές διοργανώθηκαν προς τιμήν του πατρός Θεών και Ανθρώπων του Κρονείδη Διός καθώς και των υπόλοιπων Θεών στο μέρος όπου ο Δίας πάλεψε με τον πατέρα του (τον Κρόνο) για το ποιος θα κυβερνήσει τον κόσμο.
Οι αγώνες αυτοί ξεκίνησαν ως τοπικοί, όμως με το πέρασμα των χρόνων έγιναν το πιο σημαντικό πανελλήνιο αθλητικό γεγονός. Διότι πέρα του θρησκευτικού τους μηνύματος, πρέσβευαν έναν κόσμο διαφορετικό. Έναν κόσμο όπου κάθε εχθροπραξία έληγε και οι στρατιώτες όλοι μαζί αδελφωμένοι παρακολουθούσαν τις προσπάθειες των Αθλητών για να δοξάσει ο καθείς την πατρίδα του. Να τη δοξάσει όχι σκοτώνοντας ανθρώπους που ούτε καν γνώριζε, αλλά με τη σωματική και τη ψυχική του δύναμη.
Η Λιτή μάλιστα βράβευση των νικητών ( ένα κλαδί ελιάς) φανέρωνε έναν κόσμο όπου η λιτότητα, η μετριοπάθεια, ο σεβασμός και ο συναγωνισμός ήταν ανώτερα της ανθρώπινης φιλαργυρίας, απληστίας και μεγαλομανίας. Οι Ολυμπιακοί αγώνες συμβόλιζαν δηλαδή τον διακαή πόθο των Ελλήνων να ενωθούν. Να ενωθούν ως μια ενιαία κρατική οντότητα. Να ξεπεράσουν τους εγωισμούς και τα μικροπολιτικά συμφέροντα που καθυστερούσαν την ένωση τους και να παύσουν επιτέλους οι εμφύλιες συγκρούσεις. Να ενώσουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε πόλης κράτος και να δημιουργήσουν μια ενιαία και αδιαίρετη κρατική οντότητα. Οι Ολυμπιακοί αγώνες και οι Περσικοί πόλεμοι δεν υπήρξαν λοιπόν παροδικά φαινόμενα, αλλά ήταν οι προάγγελοι της ένωσης την οποία πέτυχε ο Φίλιππος το 338 π.Χ.
Με την πάροδο των χρόνων και τη Ρωμαϊκή επέλαση οι Ολυμπιακοί αγώνες εξελίχτηκαν σε ένα οικουμενικό αθλητικό θεσμό παίρνοντας τη σημερινή ( σε αρκετά πρώιμο στάδιο εννοείται) μορφή τους. Φαινόμενα αυταρχισμού και αλλοίωσης του πνεύματος των αγώνων ( με σκοπό την επίδειξη του μεγαλείου της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε βάρος των υπολοίπων) φυσικά και υπήρχαν, όπως η περίφημη αρματοδρομία του Νέρωνος για παράδειγμα, όπου ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ τερμάτισε τελευταίος στην αρματοδρομία αλλά επειδή ήταν χορηγός των αγώνων (ως γνήσιος λάτρης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού) του δόθηκε το χρυσό μετάλλιο. Η Ολυμπιακή ιδέα όμως και τα όσα πρέσβευε, με την εκεχειρία που ήταν προϋπόθεση για τη διεξαγωγή των αγώνων, αλλά και τη συνάντηση και τη συνύπαρξη ανθρώπων από διαφορετικούς πολιτισμούς, καθώς και τον ευγενή συναγωνισμό μεταξύ των αθλητών, παρέμεινε ζωντανή και ήταν αυτή που έδιναν τόσο μεγάλη σημασία και <<λάμψη>> στη συγκεκριμένη αθλητική διοργάνωση.
Μετά όμως από μια <<χρυσή>> χιλιετία, η εχθρική και απολυταρχική πολιτική του αυτοκράτορος Θεοδοσίου Α' σε βάρος των ειδωλολατρών οδήγησε στην κατάργηση των Ολυμπιακών αγώνων ως παγανιστική εκδήλωση λατρείας. Μια απόφαση η οποία αποτέλεσε σταθμό για να ολοκληρωθεί η σκυταλοδρομία της ολυμπιακής ιδέας και να πάρουν οι Ολυμπιακοί αγώνες τη σημερινή τους μορφή.
Το 1896 λοιπόν οι Ολυμπιακοί αγώνες έλαβαν ξανά <<σάρκα και οστά>>, στην Ελλάδα από όπου και ξεκίνησαν και πιο συγκεκριμένα στην υπέρλαμπρη και ιστορική πρωτεύουσα της χώρας μας, την πόλη της Αθήνας. Πλέον όμως είχε καταστεί ένας θεσμός που δεν ταυτίζονταν με τη λατρεία μίας θρησκείας, αλλά ένας θεσμός που τιμάει και σέβεται τις καταβολές του, αλλά πλέον συμβολίζει την παγκόσμια ευημερία και ειρήνη, τον υγιή συναγωνισμό των αθλητών και των χωρών, τον καλύτερο κόσμο που ονειρευόμαστε. Έναν κόσμο ειρηνικό, δίκαιο και <<ανοιχτό>> για όλους.
Συνοπτικά λοιπόν, οι ολυμπιακοί αγώνες θεσπίστηκαν ως ένας θεσμός θρησκευτικός, ειρηνικός μα και ενωτικός παράλληλα ( προάγγελος της πολυπόθητης ένωσης των Ελλήνων σε μία ενιαία κρατική οντότητα), εξελίχτηκαν σε ένα θεσμό πολυπολιτισμικό και τελικά πήραν τη σημερινή τους οικουμενική μορφή, ως αιώνιο σύμβολο της ευημερίας, της ειρήνης και της ευγενούς άμιλλας. Αυτή ήταν λοιπόν η αν μη τι άλλο περιπετειώδης σκυταλοδρομία της ολυμπιακής ιδέας, η οποία έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία και χρέος μας είναι να τη διατηρήσουμε αλώβητη, και ατόφυα για τις επόμενες γενεές!