ΝΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ
Από την ημέρα που η Ρωσία εισέβαλλε στην Ουκρανία έως και σήμερα, ο πλανήτης μας μοιάζει με έναν ερασιτέχνη ακροβάτη που ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σχοινί έτοιμο να σπάσει. Οι κοινωνίες μας γνωρίζουν μία σημαντικότατη και πολυεπίπεδη κρίση. Κρίση σε επίπεδο ενεργειακό, κρίση σε επίπεδο επισιτιστικό, κρίση σε επίπεδο ψυχολογικό, μα πάνω από όλα κρίση σε επίπεδο αξιακό. Οι νέες ισορροπίες που δημιουργούνται και η νέα, διόλου ευχάριστη εποχή που ανατέλλει για τον πλανήτη μας, δημιουργεί στο σύνολο της κοινής γνώμης έντονη ανησυχία. Η Παγκόσμια ειρήνη παύει να είναι μία στερεότυπη ευχή των καλλιστείων και γίνεται ευχή στο στόμα όλων μας.
Όμως εμείς ως Έλληνες, που η μοίρα όρισε να είμαστε πάντοτε στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων και σχεδόν ποτέ στα μετόπισθεν, βλέποντας την Τουρκική προκλητικότητα και αναξιοπιστία να ξεφεύγει από κάθε όριο, οφείλουμε να αναλογιστούμε. Τι επιδιώκουμε για την πατρίδα μας και για την ταραγμένη μας γειτονιά; Επιδιώκουμε μία ΔΙΚΑΙΗ ΕΙΡΗΝΗ ή μία πάση θυσία ειρήνη, η οποία θα σημάνει άτακτη και ταπεινωτική υποχώρηση στις παράλογες απαιτήσεις των αναθεωρητικών γειτόνων μας; Να διευκρινίσω, πως με το άρθρο αυτό, δε θέλω να ψέξω κανέναν. Θέλω απλά να καταθέσω την άποψη μου για αυτό το κρίσιμο και ιστορικό ερώτημα και να προσπαθήσω να πείσω με λογικά επιχειρήματα όσους διαφωνούν με αυτή.
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, η δίκαιη ειρήνη, είναι το υπέρτατο αγαθό. Η άδικη όμως ειρήνη, η ειρήνη που βασίζεται στο δόγμα «Πάση θυσία ειρήνη, ακόμα και αν χρειαστεί να χάσουμε μερικά από τα νόμιμα και ηθικά μας δικαιώματα» είναι για εμένα καταδικαστέα. Και είναι καταδικαστέα, ακριβώς επειδή δεν εξασφαλίζει τη σταθερότητα και την ευημερία που όλοι μας επιθυμούμε. Διότι όταν υποχωρήσεις μία φορά, δεν μπορείς παρά να υποχωρήσεις και την επόμενη φορά. Διότι όταν θρέφεις την απληστία ενός λαίμαργου θηρίου, δεν μπορεί να περιμένεις το θηρίο αυτό να σταματήσει προτού σε κατασπαράξει ολόκληρο. Διότι εάν παραδώσουμε έστω και μία ελληνική βραχονησίδα, δε θα αργήσουμε να παραδώσουμε και ένα ελληνικό νησί και στη συνέχεια μία ελληνική πόλη, μέχρι να φτάσουμε στην ίδια την Αθήνα...
Μπορεί να σκέφτεστε όμως, πως σας αραδιάζω σκέψεις χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση. Για τον λόγο αυτό, σας παραθέτω ευθύς αμέσως ιστορικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τον τρόπο σκέψης μου. Μπορώ να σας θυμίσω, πως οι Καρχηδόνιοι, όταν μετά την ήττα τους από τους Ρωμαίους στον Β' Καρχηδονιακό πόλεμο δέχτηκαν τους ταπεινωτικούς όρους συνθηκολόγησης που τους πρότεινε η Ρώμη, όχι μόνο δεν διασφάλισαν την ειρήνη, μα οι Ρωμαίοι λίγα χρόνια αργότερα (149-146 π.Χ.) τους κήρυξαν με υποτυπώδεις προτάσεις και νέο πόλεμο, στο τέλος του οποίου, η Καρχηδόνα καταστράφηκε ολοσχερώς και κάθε ίχνος ζωής σε αυτήν χάθηκε. Όμως ακόμα και στο πολύ νωπό παρελθόν, μπορούμε να δούμε την σκέψη μου να επιβεβαιώνεται. Μπορούμε να δούμε πως το 1968 όταν η Τουρκία έθετε το ζήτημα της αποχώρησης των Ελληνικών στρατευμάτων από την Κύπρο (όπως ακριβώς και σήμερα για τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων), η τότε δικτατορική κυβέρνηση της Ελλάδος υποχώρησε. Το αποτέλεσμα αυτής της υποχώρησης, δεν ήταν φυσικά η ειρήνη στην Κύπρο, μα η φρικαλέα Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, τα αποτελέσματα της οποίας ζούμε μέχρι και σήμερα...
Τα παραδείγματα που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω είναι πολλά, μα θεωρώ πως τα όσα χρησιμοποίησα είναι αρκούντως ικανοποιητικά. Επομένως, εφόσον βλέπουμε πως το δόγμα «πάση θυσία ειρήνη» οδηγεί αργά και μεθοδικά σε ολοκληρωτικό πόλεμο και ολοκληρωτική καταστροφή, πρέπει να δούμε, ποια η εναλλακτική λύση; Η εναλλακτική λύση λοιπόν, είναι η λύση που ο Βιργίλιος συνόψισε στην εξαιρετική φράση «αν θες ειρήνη να ετοιμάζεσαι για πόλεμο»! Με λίγα λόγια, εάν θες μία πραγματική και ουσιαστική ειρήνη, δεν μπορείς να βασίζεσαι στην καλή θέληση του αντιπάλου. Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για έναν αντίπαλο, ο οποίος κινείται μεθοδικά και συστηματικά στο φάσμα του αναθεωρητισμού και του τυχοδιωκτισμού.
Επομένως, αυτό που η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κάνει, είναι πρώτον: να φροντίζει η πατρίδα μας να είναι αμυντικά θωρακισμένη και ανυπέρβλητη. Δεύτερον: Η πατρίδα μας να τηρεί αξιόπιστη στάση υπέρ των σταθερών της συμμάχων. Να είναι έτοιμη να προσφέρει πρακτική βοήθεια στους συμμάχους της, μα και να ζητάει από αυτούς να διατρανώνουν τα δίκαια της όχι μόνο με όμορφους λόγους, μα και με πράξεις. Η συμμαχική σχέση Ελλάδας-Γαλλίας λοιπόν, η οποία σφραγίστηκε με την Ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία, αποτελεί κατά τη γνώμη μου το ιδανικό πρότυπο μίας ουσιαστικής συμμαχικής σχέσης, η οποία μπορεί να προσφέρει ασφάλεια και ουσιαστικά οφέλη. Τρίτον, η χώρα μας οφείλει και πρέπει να τηρεί ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας, με όλους τους γείτονες της, και με όλες τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη. Διότι όταν επιθυμείς ειρήνη (είτε δίκαιη είτε άδικη), δεν μπορείς παρά να βρίσκεσαι σε επαφή με όλες τις δυνάμεις που μπορούν να διασφαλίσουν το αγαθό της ειρήνης. Ο διάλογος λοιπόν, δεν αποτελεί πράξη ηττοπάθειας, αλλά πράξη απαραίτητη για την επίτευξη της ΔΙΚΑΙΗΣ και ΣΤΑΘΕΡΗΣ ειρήνης που προαναφέραμε.
Οι Έλληνες λοιπόν, πρέπει να είμαστε σταθεροί υπερασπιστές της ειρήνης και της δικαιοσύνης. Και εάν επιθυμείς ειρήνη και δικαιοσύνη, οφείλεις να είσαι έτοιμος να δώσεις και τις μάχες που χρειάζεται να δώσεις για να πετύχεις αυτή την ειρήνη. Γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον». Διότι εάν κάποια φυλή έμαθε να διαμορφώνει μόνη της το πεπρωμένο της, μέσα από ηρωικούς αγώνες, αυτή σίγουρα είναι η Ελληνική. Η ελληνική φυλή, που κατόρθωσε να εκδιώξει τους Πέρσες στους Ελληνοπερσικούς πολέμους, που κατάφερε το 1821' να ορθώσει το ανάστημα της στον στρατό της ισχυρής Οθωμανικής αυτοκρατορίας και να συγκινήσει την Οικουμένη για το σθένος και την αυταπάρνηση με τις οποίες διεκδίκησε την ελευθερία της.
Εν κατακλείδι, ας ελπίζουμε σε μία δίκαιη ειρήνη και ας είμαστε έτοιμοι να συμβάλλουμε με οποιονδήποτε τρόπο στην επίτευξη αυτής της δίκαιης και σταθερής ειρήνης, που όλοι μας πιστεύω επιδιώκουμε!