Ο φιλελευθερισμός, η φορολογική πολιτική του Περικλέους και οι δογματικές αυταπάτες
Διάγουμε μία περίοδο πολύ κρίσιμη σε όλους τους τομείς. Μετά το τέλος αυτής της πανδημίας, τα έθνη κράτη ξεχωριστά, αλλά και η παγκόσμια οικονομία συνολικά, θα πρέπει να σταθούν και πάλι στα πόδια τους. Η υγειονομική αυτή κρίση, θα γραφτεί στην ιστορία, ως η πρώτη πραγματική κρίση της παγκόσμιας οικονομίας κατά τη διάρκεια του εικοστού πρώτου αιώνος. Το καπιταλιστικό οικοδόμημα θα δοκιμαστεί, ο λαϊκισμός θα «ανθήσει» και θα βρει ευήκοα ώτα, ενώ το οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο του πλανήτη μας, θα κληθεί να αναπροσδιοριστεί. Στις μεταβολές αυτές που θα επέλθουν όμως, οφείλουμε να τοποθετηθούμε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας. Να διεκδικήσουμε ένα νέο οικονομικό και φιλελεύθερο παραγωγικό μοντέλο, το οποίο θα δημιουργήσει τις συνθήκες για μία παγκόσμια, μακροχρόνια και προπαντός δίκαιη ανάπτυξη.
Προτού όμως εξηγήσω γιατί ο φιλελευθερισμός, είναι η μόνη λύση, το μόνο οικονομικό και διοικητικό μοντέλο που εξασφαλίζει τις συλλογικές και ατομικές ελευθερίες των πολιτών, καθώς και τη ρεαλιστική βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου, οφείλω να διευκρινίσω κάτι: Είναι διαφορετικό πράγμα το επιχειρείν και η ατομική ιδιοκτησία ( αποτέλεσμα σκληρής και πολυετούς εργασίας) και διαφορετικό πράγμα ο κεφαλαιοκρατισμός και ο κρατικοδιαιτισμός. Ο επιχειρηματίας που παράγει ΙΔΙΩΤΙΚΟ αλλά και ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ, ασφαλώς και πρέπει να στηριχθεί με κάθε μέσο. Ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας όμως, που συντηρείται από τον εθνικό πλούτο, πρέπει επιτέλους να βρει ένα πολιτειακό «τείχος» απέναντι του. Πρέπει να διασφαλίσουμε ως πολιτεία και ως κοινωνία, χωρίς καμία απολύτως διάθεση ρεβανσισμού, ότι θα έχουμε μία επιχειρηματικότητα εθνικώς ωφέλιμη και όχι επιζήμια.
Εδώ λοιπόν έρχονται πολλοί και μιλούν για το περίφημο κράτος-ρυθμιστή της οικονομίας, με όρους δικαιοσύνης, ισότητας και τα σχετικά. Λησμονούν βέβαια οι καλοπροαίρετοι και αγνοί ( και όχι οι επαγγελματίες) υποστηρικτές αυτής της ιδεολογίας, ότι το σύστημα αυτό δοκιμάστηκε, σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Και ποια ήταν τα αποτελέσματα του; Εθνικός διχασμός, ίση διανομή της φτώχειας και της ανέχειας, Υποσιτισμός, μεροκάματα πείνας, εργάτες σκλάβοι ενός ανάλγητου και απολυταρχικού κράτους, καθώς και ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ατομικών και συλλογικών ελευθεριών. Όλα αυτά βέβαια για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού ( η οποία υποτίθεται πως κυβερνά), ενώ η πολιτειακή ηγεσία και οι διάφοροι «ένθερμοι υποστηρικτές της», απολαμβάνουν προνόμια άγνωστα στη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.
Με λίγα λόγια ο κεφαλαιοκρατισμός και ο απολυταρχισμός με «λαϊκό μανδύα» δεν είναι η λύση του προβλήματος. Η ίση διανομή της φτώχειας και το ανάλγητο κράτος ρυθμιστής της ζωής μας, δεν θα επιφέρει καμία βελτίωση στη ζωή μας. Αντιθέτως, όπου εφαρμόστηκε, οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση της εθνικής οικονομίας, στην κατάργηση θεμελιωδών ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, καθώς και στη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας των πολιτών. Υπάρχει λοιπόν κατάλληλη εναλλακτική; Και αν ναι ποια είναι αυτή; Κατά τη δική μου λογική προσέγγιση των πραγμάτων ( δε διεκδικώ εννοείται κανένα αλάθητο, αλλά απλώς καταθέτω την άποψη μου στο «τραπέζι» του κοινωνικού διαλόγου), η εναλλακτική αυτή λέγεται φιλελευθερισμός. Και ποιου είδους φιλελευθερισμό εννοώ; Εννοώ τον φιλελευθερισμό που κατοχυρώθηκε στις 26 Αυγούστου του 1789, από την εθνική συνέλευση των Γάλλων επαναστατών, με την περίφημη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη. Διακήρυξη βασισμένη στην κοσμοθεωρία που το διαφωτιστικό κίνημα εισήγαγε στο «τραπέζι» του διαλόγου, πετυχαίνοντας την σταδιακή κατάργηση της φεουδαρχίας, καθώς και την άμεση και ρεαλιστική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, του απλού πολίτη. Αξίζει ασφαλώς να αναγνώσει ο καθείς και η καθεμιά από εσάς, αυτή την σπουδαία διακήρυξη. Αυτό το «μνημείο» πολιτιστικής κληρονομιάς και ελευθερίας.
Τα ουσιαστικά δικαιώματα που κατοχύρωσε το υψίστης αξίας αυτό κείμενο, ήταν τα εξής: 1. Δικαίωμα στην ιδιοκτησία. 2. Δικαίωμα ελεύθερης και ειρηνικής διακίνησης ιδεών και απόψεων. 3. Δικαίωμα ανεξιθρησκείας και σεβασμού κάθε διαφορετικής κοσμοθεωρίας. 4. Κατοχύρωση του αισθήματος ασφάλειας για όλους τους πολίτες ανεξαρτήτου κοινωνικών καταβολών. 5. Ισονομία και ισοπολιτεία για όλους. 6. Δίκαιη οικονομική συμβολή των πολιτών στην εθνική οικονομία. 7. Τεκμήριο της αθωότητάς. 8. Ελεύθερη κριτική της εξουσίας και λογοδοσία των εθνικών αρχόντων, στους πολίτες.
Ας σχολιάσουμε λοιπόν, ένα προς ένα τα βασικά αυτά δικαιώματα που θεμελίωσε η συγκεκριμένη διακήρυξη. Αμφιβάλλει κανείς πως η ιδιοκτησία είναι «πηγή» ελευθερίας; Πως το να μπορεί ένας απλός πολίτης να ζει, χωρίς την εξάρτηση ενός «άπληστου» φεουδάρχη ή ενός ανάλγητου κράτους, είναι τεκμήριο ατομικής ελευθερίας; Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Στην Ελλάδα ποια ιδεολογία οδήγησε στην κατάργηση της φεουδαρχίας; Μα φυσικά ο φιλελευθερισμός του Ελευθερίου Βενιζέλου, με την περίφημη αναδιανομή της γης-πλούτου, με κριτήρια κοινωνικά δίκαια και εθνικώς ωφέλιμα. Και σήμερα λοιπόν, εάν κάποιοι θέλουν να λογίζονται ως φιλελεύθεροι, είναι ανεπίτρεπτο να μιλάμε για κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας των πολιτών. Πρέπει επιτέλους να φτιάξουμε ένα παραγωγικό μοντέλο, που δε θα βασίζεται στον άκρατο νεοπλουτισμό και στο δανεισμό. Να εξασφαλιστεί η αποπληρωμή του χρεών ( των πραγματικών χρεών και όχι των επίπλαστων), με όρους δικαιοσύνης, πιστώσεως χρόνου, αλλά και παράλληλα να δημιουργήσουμε τις συνθήκες, για να εργαστούν αυτοί οι άνθρωποι. Να πάψουν να είναι «δέσμιοι» του κράτους. Να επιδοτήσουμε την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία και να μετατρέψουμε τα επιδόματα ανέχειας και παρασιτισμού, σε επιδόματα συγχρηματοδότησης παραγωγικής εργασίας και παραγωγικής ανασυγκροτήσεως.
Για τα δικαιώματα της ανεξιθρησκείας ( εφόσον ο σεβασμός είναι αμοιβαίος και αλληλέγγυος ασφαλώς), της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και απόψεων κλπ, θα αναφερθώ αναλυτικά σε ένα άρθρο φιλολογικού περιεχομένου. Επειδή όμως το άρθρο αυτό έχει έναν ξεκάθαρο οικονομικό προσανατολισμό, θέλω να αναφερθώ σε ένα ακόμα δικαίωμα οικονομικής φύσεως. Η δίκαιη συνεισφορά των πολιτών στην εθνική οικονομία του έθνους-κράτους, είναι μία έννοια με την οποία ουδείς διαφωνεί. Τι ακριβώς σημαίνει όμως αυτή η δίκαιη φορολόγηση; Σημαίνει ισοπέδωση των κοινωνικά ασθενέστερων και πολυπληθέστερων υπέρ των ολίγων και εκλεκτών; Ασφαλώς όχι. Σημαίνει μήπως την δογματική φορολόγηση και εναντίωση κάθε είδους παραγωγικής δραστηριότητας, που επιφέρει ιδιωτικό και ΕΘΝΙΚΟ πλούτο, προς όφελος ενός ανάλγητου κράτους; Και πάλι όχι. Επειδή όμως όπως έχετε καταλάβει πιστεύω, διαβάζοντας τα άρθρα μου, είμαι άνθρωπος που ομιλεί με συγκεκριμένα παραδείγματα και προσπαθώ να αιτιολογώ τις θέσεις μου, θα παραθέσω δύο ιστορικά παραδείγματα, που επιβεβαιώνουν την άποψη μου αυτή. Το ένα αρκετά πρόσφατο, το άλλο αρκετά πιο παλαιό, μα διαχρονικά επίκαιρο.
Το 2012 λοιπόν, ο νεοκλεχθείς πρόεδρος της Γαλλικής δημοκρατίας Φρανσουά Ολάντ ( σοσιαλιστικών καταβολών), επιβάλλει φόρο 75%, επί των εισοδημάτων άνω του ενός εκατομμυρίου. Φόρος αρχικά ιδιωτικός, μετέπειτα εταιρικός, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Το μέτρο αυτό, δεν ήταν στην πραγματικότητα μία προσπάθεια δίκαιης αναδιανομής του πλούτου, αλλά μία προσπάθεια λαϊκιστικής πλειοδοσίας και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Ποια ήταν τα αποτελέσματα της; Η ισχυρή Γαλλική οικονομία δέχτηκε σφοδρότατους κλυδωνισμούς, η ανεργία δε μειώθηκε, καθώς σε τέτοιες συνθήκες, ήταν αδύνατο να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, ενώ τα άμεσα έσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό, ήταν στην καλύτερη περίπτωση κατώτερα των προσδοκιών. Τι βλέπουμε λοιπόν; Ότι ο πλούτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να φορολογείται με εκβιαστικές και εκδικητικές μεθόδους. Διότι ακόμα και ο εκατομμυριούχος, εφόσον πληρώνει τους φόρους που οφείλει στο κράτος, εφόσον απασχολεί εκατοντάδες ή και χιλιάδες εργαζόμενους ή εφόσον με το πολιτιστικό και ψυχαγωγικό έργο που παράγει, κέρδισε τέτοιου είδους απολαβές, προσφέρουν στο έθνος. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι εχθροί, αλλά φίλοι του κράτους. Μα και αν ακόμα θεωρείς εχθρούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους, πρέπει να θυμάσαι τη ρήση του διεφθαρμένου μεν, μα εξαιρετικού πολιτικού τακτικιστή Νικολό Μακιαβέλι: Κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου πιο κοντά. Διότι ο σωστός πολιτικός, δεν είναι αυτός που πλειοδοτεί στο λαϊκισμό και στη δημαγωγία, αλλά αυτός που προασπίζει τα συμφέροντα του κράτους και του έθνους του, χωρίς δογματισμούς και εμμονές.
Το δεύτερο παράδειγμα που θέλω να παραθέσω, για να αποδείξω ότι ο πλούτος μπορεί να φορολογηθεί, αρκεί να φορολογηθεί με τρόπο παραγωγικό και ωφέλιμο είναι το εξής: Μεταφερόμαστε στην αρχαία δημοκρατική Αθήνα του Περικλέους και ασχολούμαστε με τις περίφημες «λειτουργίες». Τι σήμαινε ο θεσμός αυτός; Σήμαινε τη φορολόγηση των ΠΛΟΥΣΙΩΝ πολιτών, όχι με την έννοια της φοροληστρικής επιδρομής, αλλά με την έννοια της ΕΘΝΙΚΗΣ ευεργεσίας! Ο κάθε εύπορος ανήρ ήταν υποχρεωμένος λοιπόν, να προσφέρει σημαντικό ποσοστό του ιδιωτικού του πλούτου, στη διάθεση της πολιτείας. Οι λειτουργίες αυτές μάλιστα, κατηγοριοποιούνταν με συγκεκριμένο τρόπο: Η λειτουργία της οποίας τα ποσά προορίζονταν για συντήρηση κρατικών πλοίων ονομαζόταν τριηραρχία. Η Χορηγία, ήταν τα ποσά που διατίθεντο για θεατρικές παραστάσεις που θα συμμετείχαν σε δραματικούς αγώνες, ενώ η γυμνασιαρχία, αφορούσε τα ποσά που διατίθεντο για την εκγύμναση και διατροφή των αθλητών που ελάμβαναν μέρος σε γυμνικούς αγώνες. Ακόμη μια γνωστή λειτουργία ήταν η εστίαση, όπου ο φορολογούμενος παρείχε χρήματα, για να παραθέσει δημόσιο γεύμα στα μέλη της φυλής του σε περίοδο αγώνων ή εορτών.
Τι καταλαβαίνουμε από τη φορολογική και οικονομική πολιτική του Περικλέους τελικώς ( πολιτική απολύτως επιτυχημένη και αξιομνημόνευτη μέχρι και τις μέρες μας, για τη δίκαιη κατανομή των φορολογικών και πολιτειακών βαρών, αλλά και για την πρόνοια του κράτους, προς τους ασθενέστερους οικονομικά πολίτες); Ότι εθνικώς ωφέλιμη οικονομική πολιτική με δογματισμούς, ψευτομαγκιές και διχαστικά διλήμματα, δεν μπορείς να διαμορφώσεις. Ότι αρνούμενος να αντιληφθείς, πως η εξασφάλιση της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων (με όρους ΕΘΝΙΚΩΣ επαναλαμβάνω ωφέλιμους), καθώς και η δημιουργία μίας ισχυρής παραγωγικής οικονομίας, που θα γεννά νέες θέσεις εργασίας, εθνικό πλούτο και κοινωνική δικαιοσύνη, στην ουσία αρνείσαι την πρόοδο. Παραμένεις προσκολλημένος στις πρακτικές του χθες και χάνεις το αύριο. Διότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι ιδεολογία. Είναι στάση ζωής. Είναι το ύψιστο των ιδανικών. Διότι όταν είσαι ελεύθερος, είσαι ελεύθερος να πετύχεις ή να αποτύχεις με τις δικές σου δυνάμεις. Είσαι ελεύθερος από κάθε είδους δυνάστη, όπως και αν ο δυνάστης αυτός αυτοπροσδιορίζεται!