Ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ
Διάβαζα προ ολίγων ημερών, ένα ενδιαφέρον άρθρο για την αποχή του κόσμου και ιδιαίτερα του νεότερου πληθυσμού από τη διαδικασία των εκλογών. Μια αποχή, της οποίας το <<άλλοθι>> συνοψίζεται στην έκφραση << δεν υπάρχουν ηγέτες όπως αυτοί του παρελθόντος στις μέρες μας>>.
Παραβλέποντας βέβαια το γεγονός ότι, η Ελληνική κοινωνία του σήμερα, διαφέρει κατά πολύ σε σύγκριση με αυτές του παρελθόντος της. Διότι ναι μεν οι παθογένειες ( ανισότητα, αναξιοκρατία και ο ατομοκεντρισμός) παραμένουν ακλόνητες δυστυχώς, μα παράλληλα το μορφωτικό επίπεδο της πλειοψηφίας των ανθρώπων έχει αυξηθεί και πλέον οι πολίτες γνωρίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Είναι πάντως βέβαιο, πως η ηγεσία ενός τόπου είναι και αυτή που <<καθρεφτίζει>> τον ίδιον τον τόπο.
Στη χώρα μας λοιπόν κατά το παρελθόν, έχουν <<παρελάσει>> εκατοντάδες, αναξιόπιστοι και λαοπλάνοι πολιτικοί. Έχουν παρελάσει όμως επίσης αρκετοί, αξιόλογοι και έντιμοι άνθρωποι, οι οποίοι μπήκαν στην πολιτική με τις καλύτερες των προθέσεων. Διότι ασχέτως της ιδεολογίας που ο καθείς και η καθεμιά υποστηρίζεις, υπάρχουν κάποια πάγια δεδομένα τα οποία κρίνουν και ξεχωρίζουν, έναν καλό από έναν κακό πολιτικό. Πάγια δεδομένα τα οποία όλοι μας τα γνωρίζουμε, μα δεν παύουμε να τα παραβλέπουμε.
Είναι αυτή η ατέρμονη και αέναη διαμάχη του καλού και του κακού μες στο μυαλό μας. Η διαμάχη ανάμεσα στο σωστό ( να εμπιστευτείς έναν έντιμο και ειλικρινή πολιτικό, που χωρίς μεγαλοστομίες, επιδιώκει με συγκεκριμένο σχέδιο να βελτιώσει τη ζωή του συνόλου των πολιτών) και η διαμάχη ανάμεσα στο λάθος ( να εμπιστευτείς, έναν λαοπλάνο με έντονο και παθιασμένο λόγο που το μόνο που επιδιώκει είναι να συγκινήσει τη κοινή γνώμη και να τη λάβει με το μέρος του, προς όφελος του ίδιου όμως και όχι του συνόλου που τον υποστηρίζει).
Οι Πολιτικοί λοιπόν κατ' εμέ πρέπει να κρίνονται αρχικά για τις προθέσεις τους και ύστερα για τα έργα τους. Διότι ναι υπήρξαν πολιτικοί που προσπάθησαν για το καλύτερο και δεν το κατάφεραν, υπήρξαν όμως και πολιτικοί που υποσχέθηκαν εν αγνοία τους το ανέφικτο, επιδιώκοντας την προσωπική τους άνοδο σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Ύστερα ένας πολιτικός κρίνεται ορθώς από τα έργα του. Διότι οι ειλικρινείς και καλές προθέσεις σίγουρα αποτελούν ελαφρυντικό, αν όμως αυτές δε συνοδεύονται από τις συνεπακόλουθες πράξεις, αποδεικνύονται <<άχρηστες>> και περιττές. Ένας καλός πολιτικός λοιπόν οφείλει να συμβαδίζει τους λόγους με τις πράξεις του. Να μην ξεχνάει το λαό που τον στήριξε και να σέβεται την κρίση του.
Οφείλει επίσης ο σωστός πολιτικός να λογοδοτεί στο σύνολο των πολιτών και όχι σε επιμέρους ομάδες. Οφείλει να θέτει ως μοναδική του προτεραιότητα το καλό του συνόλου και όχι κοινωνικών ομάδων φιλικά προσκείμενων σε αυτόν. Έχει υποχρέωση δηλαδή να μη διακρίνει τους πολίτες που τον εμπιστεύονται σε πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, αν θέλει πραγματικά να επιφέρει την ισονομία και την ισοπολιτεία στον τόπο του.
Εν κατακλείδι, ένας σωστός πολιτικός οφείλει κατ' εμέ, να φροντίσει οι λόγοι του να συμβαδίζουν με τις πράξεις του, να εισέρχεται στην πολιτική με μόνο γνώμονα την προσφορά στο ευρύτατο σύνολο των πολιτών και όχι στον εαυτό του και τέλος να μη μεροληπτεί υπέρ κάποιας κοινωνικής ομάδας. Να μην υπάρχουν για αυτόν πολίτες, πρώτης και δεύτερης κατηγορίας μα πολίτες ελεύθεροι, ίσοι απέναντι στο νόμο και την εκτελεστική εξουσία.