ο Παλαμάς και η μια των Ελλήνων ψυχή. Ο Πλούταρχος και τα παιχνίδια της μοίρας.
Βιώνουμε μία περίοδο πολυεπίπεδης κρίσεως. Κρίσεως υγειονομικής, κρίσεως κοινωνικής, κρίσεως εθνικής. Τα ανοιχτά μέτωπα για την πατρίδα μας μοιάζουν με τα κεφάλια της μυθολογικής Λερναίας Ύδρας, καθώς ένα κόβουμε και δέκα ξεφυτρώνουν. Σε περιόδους κρίσεως λοιπόν όπως αυτή που βιώνουμε, γνωρίζω ότι οι πολλοί διαλέγουν να ταχθούν σε στρατόπεδα και να ποτίσουν στην Ελληνική κοινωνία το εύκολο και καριερίστικο φαρμάκι του διχασμού. Εγώ όμως θα διαλέξω για ακόμη μια φορά το δρόμο της ενότητας και της λογικής. Ως γνήσιος λάτρης της Αριστοτελικής ομόνοιας, θα πασχίσω τώρα την ώρα της κρίσεως, να εφαρμόσω τους θεωρητικούς μου λόγους. Θα είμαι δε πανευτυχής, εάν έστω και ένας αναγνώστης του άρθρου αυτού πειστεί από τα επιχειρήματα μου και συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός κλίματος γόνιμης και όχι επικίνδυνης και αιματοβαμμένης ιδεολογικής αντιπαραθέσεως.
Στον τίτλο του σημερινού μου άρθρου λοιπόν, αναφέρομαι στον Πλούταρχο και στην άποψη που εξέφρασε στο έργο του περί μοίρας, την οποία και σας παραθέτω: « η μοίρα οδηγεί εκείνον που την ακολουθεί και σέρνει εκείνον που αντιστέκεται». Αποφασίζω λοιπόν με το άρθρο μου αυτό να μην αντισταθώ στη μοίρα μου και να καταθέσω τις απόψεις μου την ώρα της κρίσεως με ειλικρίνεια και ορθολογιστικό πνεύμα. Αρχικά, έχω την τύχη και τη χαρά λόγω της ηλικιακής μου κατάστασης ( εικοσιενός ετών), να μην έχω γνωρίσει ούτε εγώ ούτε οι γονείς μου ούτε εμφύλιους σπαραγμούς ούτε διακρατικούς πολέμους. Τάσσομαι λοιπόν κατά του εμφυλίων παθών και διχασμών, όχι επειδή έχω βιώσει τις τραγικές και οδυνηρές συνέπειες τους, αλλά επειδή έχουν γράψει και έχουν περιγράψει τις τραγικές αυτές συνέπειες, αμέτρητες ιστορικές προσωπικότητες. Από τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη, έως και πολλούς νεότερους πολιτικούς, ιστορικούς, διανοητές, ποιητές κ.α. Όμως ακόμα και εάν κάποιοι δεν συγκινούνται από τις μαρτυρίες των σπουδαίων αυτών ανδρών, μπορούν να διαβάσουν τις αμέτρητες μαρτυρίες φιλήσυχων πολιτών που μέσα σε λίγες στιγμές έχασαν τα πάντα. Να διαβάσουν τις μαρτυρίες και τις ιστορίες φιλήσυχων και αγαπημένων οικογενειών, οι οποίες διαλύθηκαν όταν τα εμφύλια πάθη υπερτέρησαν της αγάπης και ο αδερφός έσφαξε αδερφό.
Κάποια στιγμή στο παρελθόν, κάποιος συνομιλητής μου με ρώτησε τι σημαίνει Ελλάδα; Γιατί αγαπάω τόσο πολύ το όνομα αυτό; Του απάντησα και απαντώ σε όλους όσους θέτουν σήμερα τα ατομικά τους πάθη και συμφέροντα, υπεράνω της ευλογημένης αυτής χώρας, το εξής: Ελλάδα σημαίνει τα πάντα! Ελλάδα σημαίνει πολιτισμός. Όταν λοιπόν εμείς οι νεότεροι σπεύδουμε με περισσή ευκολία να καταρρίψουμε κάθε αξία και κάθε ιδανικό το οποίο οι προγονοί μας υπηρέτησαν, ας σκεφτούμε ότι η Ελλάδα μας σημαίνει όντως τα πάντα. Το πολίτευμα της δημοκρατίας, το πολίτευμα των κατατρεγμένων δηλαδή, στην Ελλάδα επινοήθηκε και μεγαλούργησε! Οι αρχές του ορθού διαλόγου, ο οποίος θα βασίζεται σε επιχειρήματα και σε λογικούς συλλογισμούς και όχι στην δύναμη του ισχυρού να επιβάλλει την άποψη του και αυτές στην Ελλάδα επινοήθηκαν και άνθησαν. Οι επιστήμες της φιλοσοφίας, της ιατρικής, της ιστορίας, της φυσικής και των μαθηματικών, που μας έσωσαν από το μεσαιωνικό σκότος, αναπτύχθηκαν και έλαβαν συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο, στην Ελλάδα! Οι ύψιστες τέχνες της τραγωδίας και της κωμωδίας, οι τέχνες που δημιουργούν ιδανικά και αξίες και που αποτελούν τον διαχρονικό κριτή της εκάστοτε εξουσίας και αυτές στην Ελλάδα επινοήθηκαν.
Θα μπορούσα να συνεχίσω να εξυμνώ την πατρίδα μου για πολλές ακόμα γραμμές, μα θεωρώ πως το ουσιαστικό νόημα του επιχειρήματος μου είναι πλέον κατανοητό: Το όποιο δίκαιο αγαθό για το οποίο οι αγνοί (και όχι προκατειλημμένοι) νέοι αγωνίζονται σήμερα έχει ελληνική προέλευση. Ασφαλώς λοιπόν κάθε ΕΛΛΗΝΑΣ και κάθε ΕΛΛΗΝΙΔΑ, έχει το δικαίωμα και την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να αγωνίζεται για τα αγαθά αυτά. Δεν έχει το δικαίωμα όμως κανείς και καμιά από εμάς να επιδεικνύει αχαριστία σε βάρος της χώρας που γέννησε τα ιδανικά και τα αγαθά για τα οποία αγωνίζεται. Όλοι έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να αγωνίζονται για έναν κόσμο δικαιότερο και ομορφότερο. Καμία εξουσία άλλωστε δεν έχει το αλάθητο και κανένας λαός δεν μπορεί να αποζητά τη δημοκρατία, εάν δεν είναι διατεθειμένος να συνδράμει ενεργά στην εύρυθμη λειτουργία του λαοκεντρικού αυτού πολιτεύματος. Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να μην σέβεται την ελευθερία απόψεως του διπλανού του. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποζητά το δήθεν «δίκαιο χάος», το οποίο θα οδηγήσει σε μία επαίσχυντη και απολυταρχική τυραννία. Το οποίο δεν γεννά πολίτες σκεπτόμενους και ικανούς να αποφασίσουν για τις ζωές τους, μα πολίτες εξαντλημένους από τις κακουχίες και το μίσος που έχουν υποστεί. Πολίτες ανήμπορους να αποφασίσουν με σύνεση και οι οποίοι έχουν την ανάγκη ενός τυράννου με «λαϊκή προβιά», για να αποκαταστήσει την τάξη και την ασφάλεια, εναντίον της οποίας μάχονταν μέχρι πρότινος!
Ασφαλώς οι απόψεις αυτές δεν είναι δικές μου. Για τον «κύκλο των πολιτευμάτων», αλλά και για τις παρεκβάσεις αυτών, έχουν μιλήσει πολύ πριν από εμένα, διανοητές του βεληνεκούς του Πλάτωνος, του Αριστοτέλους, του Πολύβιου, του Ουίνστον Τσώρτσιλ κ.α. Και το αναφέρω αυτό το γεγονός, διότι επιθυμώ να διατρανώσω το εξής: Δε θεωρώ ούτε και πρόκειται να θεωρήσω κανέναν συμπολίτη μου ανώτερο ή κατώτερο. Εάν ψάξετε τα προηγούμενα μου άρθρα, θα καταλάβετε ότι είμαι υπέρμαχος της συντεταγμένης πολιτείας και της εννόμου τάξεως. Θα διαπιστώσετε ότι είμαι υπέρμαχος αρχών και αξιών όπως η ισοπολιτεία, η ισονομία και η αξιοκρατία. Με το σημερινό μου άρθρο λοιπόν, δεν μεμψιμοιρώ εναντίον κανενός ούτε μέμφομαι κάποιον συμπολίτη μου. Αντιθέτως, κάνω παράκληση σε όλους, να μην επιτρέψουμε για ακόμα μια φορά το «δηλητήριο» του διχασμού να εισχωρήσει στην Ελληνική κοινωνία και να την διαλύσει.
Για να ενισχύσω μάλιστα τα όσα προανέφερα, θα κάνω μία ιστορική αναδρομή, σε μία επίσης ταραγμένη περίοδο. Την περίοδο του εθνικού διχασμού μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλοφρόνων πολιτών. Μία περίοδος όπου ο Ελληνικός στρατός μεγαλούργησε, μα τα εμφύλια πάθη και η κομματική πόλωση στην οποία συνέβαλλαν όλα τα κόμματα ( μηδενός εξαιρουμένου) και η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, οδήγησε στην τραγωδία της μικρασιατικής καταστροφής. Το δε δράμα των ξεριζωμένων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, ενέπνευσε τον εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά, ο οποίος συνέθεσε το πασίγνωστο ποίημα του: «Το τραγούδι των προσφύγων». Συνιστώ σε όλους να διαβάσουν το ποίημα αυτό και δανείζομαι μία ρήση που προκύπτει από το ποίημα αυτό και σήμερα μοιάζει πιο επίκαιρη παρά ποτέ: « Η Ελλάδα μια, ακομμάτιαστη και αμέτρητη Μητέρα, μια των Ελλήνων και η ψυχή»! Καλώ λοιπόν άπαντες και άπασες να λειτουργήσουμε ως μία ψυχή! Να θωρακίσουμε την πατρίδα μας και το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Να θωρακίσουμε τις αξίες και τα ιδανικά της φυλής μας. Στην επέτειο των 200 ετών από την εθνεγερσία των Ελλήνων απέναντι στον Οθωμανικό ζυγό, να βρεθούμε ενωμένοι και όχι διχασμένοι. Όλοι μαζί να εργαστούμε για το κοινό καλό! Ο καθείς από την δική του οπτική μεριά, μα πάντοτε με κύριο γνώμονα τη σωτηρία της ΠΑΤΡΙΔΟΣ και της ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ μας!
Υ.Γ. Κλείνω με τη γνωστή ρήση του Αριστοτέλους για τις δυνατότητες του Ελληνικού έθνους, η οποία φαντάζει επίσης συγκλονιστικά επίκαιρη: «Το ελληνικό γένος ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο»!