Οι άδεις πλατείες και οι λόγοι για τους οποίους άδειασαν
Διαβάζω και ακούω σε όλα τα ΜΜΕ τον ίδιο προβληματισμό και την ίδια απορία. "Μα γιατί πλέον οι πολιτικοί δεν μπορούν να γεμίσουν τις πλατείες και μιλάνε μεταξύ συγγενών και φίλων "; Έχασε ο κόσμος το ενδιαφέρον του για την πολιτική; Ή μήπως οι πολιτικοί έχασαν το ενδιαφέρον τους για τον κόσμο και ανάγκασαν και τον κόσμο να σταματήσει να ασχολείται μαζί τους;
Κατά τη γνώμη μου, η σωστή εξήγηση, είναι σαφώς η δεύτερη. Άλλωστε, βλέποντας τον λόγο και τις κινήσεις των κομμάτων στην προεκλογική αυτή περίοδο, καταλαβαίνεις πόσο εκτός πραγματικότητας βρίσκονται οι πολιτικοί μας και πόσο πολύ υποτιμούν την νοημοσύνη του ελληνικού λαού. Από τη μία, ο "υπεύθυνος" κύριος Μητσοτάκης (τον οποίο θυμάμαι να σχολιάζει δεικτικά τα προεκλογικά επιδόματα Τσίπρα με το λογοπαίγνιο "ξημερώματα δίνεις επιδόματα") βλέποντας ότι στους νέους δεν έχει την απήχηση που θα ήθελε (δε σχολιάζω αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό) ανακοινώνει εν μία νυκτί ένα επίδομα 150 ευρώ για τους νέους που ενηλικιώνονται και το οποίο θα μπορούν να το χρησιμοποιούν για τουριστικούς ή πολιτιστικούς λόγους. Μα θα ρωτήσει κάποιος "είναι κακή αυτή η κίνηση"; Απαντώ: Κατά πρώτον είναι μία κίνηση χωρίς ουσιαστικό αποτύπωμα και προοπτική. Κατά δεύτερον, όταν ανακοινώνεται δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές, τότε ναι, είναι ο ορισμός της πολιτικάντικης κίνησης. Γιατί μπορεί στην ιστορία να έμεινε το εξωφρενικά δημαγωγικό σύνθημα "Τσοβόλα Δώστα Όλα" του Ανδρέα Παπανδρέου στις εκλογές του 1989, μα δυστυχώς όλες οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, υιοθέτησαν την ίδια προεκλογική στρατηγική!
Και φυσικά, από την άλλη πλευρά, έχεις τον αδιόρθωτο κύριο Τσίπρα, ο οποίος τάζει τα πάντα στους πάντες. να μειώνει φόρους (που ο ίδιος αύξησε σε πολλές περιπτώσεις), να προσλαμβάνει κόσμο και να κάνει αυξήσεις με ταχύτητα φωτός λες και δεν κυβέρνησε 4 χρόνια λες και ξεχάσαμε όταν παραδεχόταν στη βουλή με βαθυστόχαστο ύφος πως μας έβαλε σε τρίτο μνημόνιο το 2015, επειδή είχε "αυταπάτες" ο δύστυχος. Όμως και στα μικρότερα κόμματα, δε συναντά κανείς μεγαλύτερη σοβαρότητα. Το μεν ΠΑΣΟΚ αρκείται στο να ζητά διψήφιο ποσοστό ανακυκλώνοντας συνθήματα της δεκαετίας του 80' και απαντώντας σε όλα τα σημαντικά ζητήματα "Δεν ξέρω δεν απαντώ", το ΚΚΕ σταθερό στις απόψεις του αρνείται τους πάντες και τα πάντα και βαδίζει τον μοναχικό δρόμο προς τη δικτατορία του προλεταριάτου, η Ελληνική Λύση προσπαθεί να μας πείσει πως για όλα τα προβλήματα της Ελλάδος φταίει η κακή Δύση και πως η Ελλάδα κακώς στηρίζει ενεργά το κράτος της Ουκρανίας απέναντι σε έναν αναθεωρητικό γείτονα που επιθυμεί να το διαμελίσει, ενώ ο κύριος Βαρουφάκης νομίζοντας πως βρισκόμαστε στο 2012, μιλάει για "Δήμητρες", για απάνθρωπους φράχτες στον Έβρο, και αρνείται πως υπάρχει ανάγκη για αμυντική θωράκιση της πατρίδας μας και για την εκμετάλλευση του ενεργειακού μας πλούτου.
Επομένως, τι από όλα αυτά να στηρίξει ο Έλληνας πολίτης με πάθος στους δρόμους και στις πλατείες; Το ψέμα, την υποκρισία ή την άγνοια και τον εξωπραγματικό δογματισμό; Και πως άραγε να βγει ο πολίτης στους δρόμους και στις πλατείες, οι οποίες έχουν αφεθεί στην τύχη τους από την ελληνική πολιτεία η οποία αρνείται να τιμωρήσει παραδειγματικά τα διάφορα παραβατικά στοιχεία που ληστεύουν και τρομοκρατούν ανενόχλητοι και χωρίς την παραμικρή ποινική συνέπεια; Ο πολίτης λοιπόν, δεν αποστασιοποιήθηκε από την πολιτική από τη μία μέρα στην άλλη. Αντιθέτως, ο πολίτης πίστεψε σε κόμματα και ιδέες και πάλεψε για την επικράτηση τους, μα βλέποντας την καθημερινότητα του διαρκώς να χειροτερεύει αντί να καλυτερεύει, βιώνοντας την ανασφάλεια σε όλα τα επίπεδα, έχει αφοσιωθεί στη δύσκολη μάχη της επιβίωσης και έχει θέσει την πολιτική και τους πολιτικούς σε δεύτερη μοίρα.
Μπορεί όμως να αλλάξει η κατάσταση αυτή; Ασφαλώς και μπορεί. Πως μπορεί να αλλάξει; Μόνο εάν εμείς οι ίδιοι αλλάξουμε και αναγκάσουμε και τους πολιτικούς μας να αλλάξουν. Μόνο εάν γίνουμε ενεργοί πολίτες οι οποίοι θα ζητούν καλύτερη ποιότητα ζωής και περισσότερες ευκαιρίες για να δημιουργήσουμε και να πετύχουμε, μόνο τότε θα αρχίσουν και οι πολιτικοί μας να προσπαθούν να ικανοποιήσουν τα δίκαια αυτά αιτήματα μας. Όσο όμως περιοριζόμαστε στο να φιλονικούμε μεταξύ μας για συνθήματα του 80' και για πολιτικά διλήμματα των περασμένων αιώνων, όσο "νομιμοποιούμε" με την ψήφο ή και την ανοχή μας τις ψεύτικες και δημαγωγικές υποσχέσεις των πολιτικών μας, τόσο αυτοί θα συνεχίσουν να μας υπόσχονται τον ουρανό με τα άστρα και να βρίσκονται μακριά από τις ανάγκες και τις επιθυμίες του μέσου Έλληνα.
Τι όμως ζητάει ο μέσος Έλληνας; Ο μέσος Έλληνας, ζητά ότι και ο Μέσος Ευρωπαίος. Ο Μέσος Έλληνας, ζητά ότι ζήτησε και ο Μέσος Ιταλός στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2022, ψηφίζοντας τον συνασπισμό Μελόνι. Ο μέσος Έλληνας ζητά ΑΣΦΑΛΕΙΑ,ΕΥΝΟΜΙΑ, ΛΙΓΟΤΕΡΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ και ΑΝΑΠΤΥΞΗ για όλους. Ανάπτυξη η οποία θα κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους, τους μικρομεσαίους μεγαλομεσαίους και τους φτωχούς πλουσιότερους. Ο μέσος Έλληνας ζητά μία Ελλάδα Ευρωπαϊκή και αυτή την Ελλάδα πρέπει να διαμορφώσει με την ψήφο τους στις εκλογές που έρχονται.
Εν κατακλείδι, αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να διαβάσουμε τα προγράμματα των κοινοβουλευτικών κομμάτων, αλλά και των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων που έχουν προοπτική εισόδου στη Βουλή και προσφέρουν κάτι το διαφορετικό στο δημόσιο διάλογο (Εθνική Δημιουργία π.χ. κ.α.) και με τη ψήφο μας να θέσουμε τις βάσεις, για την Ελλάδα που περιέγραψα στην προηγούμενη παράγραφο και την οποία είμαι βέβαιος πως η πλειοψηφία όσων θα διαβάσουν το άρθρο μου, ονειρεύονται!