Οι ιδεολογίες του εικοστού πρώτου αιώνα

Ο Αιώνας τον οποίο διανύουμε, είναι ένας αιώνας ραγδαίων τεχνολογικών και κοινωνικών μεταβολών. Ένας αιώνας στον οποίο οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα φωτός και σαφώς πολύ γρηγορότερα από ότι στους προηγούμενους αιώνες. Ένας αιώνας ο οποίος διαρκώς κατακτά στόχους και διαρκώς μας θέτει αντιμέτωπους με μεγάλες προκλήσεις και διλήμματα. Για τον λόγο αυτό, είναι αδιανόητο να συζητούμε για τη θέση μας στον κόσμο του 21ου αιώνα με ιδεολογικά δεδομένα του δεκάτου ενάτου και του εικοστού αιώνα.

Ασφαλώς, οι διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος (δεξιά-κέντρο και αριστερά) συνεχίζουν να υφίστανται, μα οφείλουν να τεθούν σε μια νέα βάση. Και εάν δούμε αντικειμενικά όλα τα δεδομένα, τα οποία και θα προσπαθήσω να αναλύσω, ο αιώνας αυτός, ανήκει στην κεντροδεξιά. Και γιατί ανήκει στην Κεντροδεξιά; Πρώτον και κυριότερο γιατί η σύγκριση καπιταλισμού και κομμουνισμού εκ τοις πράγμασι δεν υφίσταται πλέον. Οι ρυθμοί ανάπτυξης και παραγωγικότητας, η διαρκής βελτίωση του επιπέδου ζωής του μέσου πολίτη, οι δυνατότητες εξέλιξης που προσφέρουν τα δύο συστήματα, έχουν κριθεί και έχουν δικαιώσει τελείως τον καπιταλισμό. Το δε νόημα της σκέψεως μου αυτή, αποτυπώνεται συνοπτικά στην εξαιρετική φράση που χρησιμοποίησε ο ο πατέρας της νίκης ενάντια στις Ναζιστικές Ορδές, Ουίνστων Τσώρτσιλ, συγκρίνοντας τα δύο αυτά κοινωνικοοικονομικά συστήματα: "Ο Καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα: Την άνιση διανομή του πλούτου. Ο Κομμουνισμός έχει ένα μόνιμο "προτέρημα: Την ίση διανομή της ΦΤΩΧΕΙΑΣ".

Επομένως, το δίλημμα αυτό, μετά και τη διάλυση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη τη δεκαετία του 90' δεν μπορεί να υφίσταται τον 21ο αιώνα. Το δίλημμα αυτό, μετά από τόσες και τόσες ιστορίες επιτυχίας και δικαίωσης της ικανότητας και της καινοτομίας που έχει να επιδείξει ο καπιταλισμός, δεν μπορεί πλέον να σταθεί στο δημόσιο διάλογο. Οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις του 21ου αιώνα, δεν μπορούν παρά να υιοθετήσουν το καπιταλιστικό σύστημα ανάπτυξης, χωρίς βέβαια να λησμονούν να διορθώνουν τις αδικίες του καπιταλισμού και να καταπολεμούν την πλεονεξία ορισμένων κεφαλαιοκρατών και όχι κεφαλαιούχων. Όμως ο Καπιταλισμός έχει αποδειχτεί στην πράξη και ένα ορθό κοινωνικοπολιτικό σύστημα, καθώς σε αντίθεση με τον κομμουνισμό και τον αριστερισμό, μαθαίνει από τα λάθη του και εξελίσσεται.

Δεν είναι τυχαίο πως στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ μπορούν πλέον να θεωρούνται δεδομένα πράγματα, τα οποία σε πολλές κομμουνιστικές χώρες δεν θεωρούνται δεδομένα, όπως η ύπαρξη κανόνων εργασίας και η αντιμετώπιση του εργαζόμενου ως ανθρώπου και όχι ως μηχανή παραγωγής, η μη ύπαρξη πολιτικών ή στρατιωτικών πραξικοπημάτων, ο σεβασμός στα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου (οι παρεκκλίσεις που γίνονται θα αναφερθούν παρακάτω), η ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, ιδεών και απόψεων μεταξύ των κρατών και των λαών κ.α. Αντιθέτως, ο κομμουνισμός και η αριστερά ( πολιτικό παιδί του κομμουνισμού) δε μαθαίνουν από τα λάθη τους και εξακολουθούν να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα δογματικά γυαλιά τους.

Διότι όπως το 1922 το κομμουνιστικό κόμμα θεωρούσε την μικρασιατική εκστρατεία ως ιμπεριαλιστικό πόλεμο και όχι ως πόλεμο προστασίας των Ελλήνων αδερφών μας στη Μ. Ασία και στον Πόντο που γνώριζαν τις ανελέητες διώξεις του Οθωμανικού κράτους, έτσι και σήμερα θεωρούν ιμπεριαλιστική ενέργεια που προκαλεί "γεωπολιτικές εντάσεις", τη θέληση της Ελλάδος να εκμεταλλευτεί τον ενεργειακό της πλούτο σε πλήρη ταύτιση με τις επιταγές του διεθνούς δικαίου της θαλάσσης και όλων των διεθνών συνθηκών που αφορούν το Αιγαίο (συνθήκη Λωζάνης, συνθήκη Παρισίων κ.α.), όπως και την αμυντική θωράκιση της πατρίδας μας, απέναντι σε έναν αναθεωρητικό γείτονα. Με λίγα λόγια, δεν μπορούν να διαβάσουν την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα με νηφαλιότητα, αλλά με δογματισμό και παραλογισμό.

Ο Καπιταλισμός όμως, αν και ένα αποτελεσματικό οικονομικό σύστημα, καθώς εάν εφαρμοστεί σωστά οδηγεί όλα τα κοινωνικά στρώματα προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω, αλλά και ως ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα, το οποίο μπορεί να αντιλαμβάνεται τον παλμό της κοινωνίας και να προχωρά με τολμηρά βήματα μπροστά και όχι προς τα πίσω, παρουσιάζει σημαντικές αδυναμίες, τις οποίες οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις της Δύσης οφείλουν να αντιμετωπίσουν, εάν δε θέλουν να δουν την Ευρώπη να επιστρέφει σε σκοτεινές εποχές όπου ο αυταρχισμός, η δημαγωγία και η μισαλλοδοξία κυριαρχούσαν στην Γηραιά Ήπειρο με αποτέλεσμα τον καταστροφικό Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι Δυτικές κοινωνίες του σήμερα λοιπόν, σε μία κοινωνία η οποία ρέπει προς την αναρχία και στον ηθικό ξεπεσμό, ζητούν τα αγαθά και τις αξίες, που παραδοσιακά η ευρωπαϊκή δεξιά ιδεολογία πρεσβεύει: " Ασφάλεια, Ευνομία και ευταξία, ελεύθερη διακίνηση ιδεών, καθώς και ηθική διαπαιδαγώγηση των νέων, με σκοπό το μικροέγκλημα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο μεγάλο έγκλημα, να μην θεωρείται ούτε δικαιολογημένο ούτε ατιμώρητο. Ασφάλεια, έτσι ώστε τα κράτη της Ευρώπης να μπορούν σε αγαστή συνεργασία να φυλούν αποτελεσματικά τα σύνορα τους και να ενσωματώνουν στο εσωτερικό τους, μετανάστες και πρόσφυγες οι οποίοι είναι απαραίτητοι για την παραγωγικό ιστό της χώρας, μα μόνο εφόσον η διαδικασία αυτή θα γίνεται με συγκεκριμένους κανόνες και προγραμματισμό και με την προϋπόθεση πως όσοι μετανάστες και πρόσφυγες θα δικαιούνται να παραμείνουν στην Ήπειρο μας, θα δηλώνουν πως σέβονται θεμελιώδεις αξίες του δυτικού κόσμου, όπως ο σεβασμός στην ανεξιθρησκεία και στην ελευθερία του ατόμου.

Ευνομία, ώστε ο μέσος πολίτης να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα στις πλατείες, χωρίς να φοβάται πως θα βρεθεί ενώπιον μίας συμμορίας που θα ξυλοφορτώνει κάποιον δυστυχή, οι πολίτες να κοιμούνται γνωρίζοντας πως δε θα κινδυνεύουν να τους ληστέψουν και πως μία γυναίκα ή ένας άντρας που θέλει να φύγει από έναν κακοποιητικό γάμο ή σχέση, θα μπορεί να το κάνει χωρίς να φοβάται για τη σωματική της ακεραιότητα. Ευνομία ώστε η διακίνηση ιδεών σε ιερούς εκπαιδευτικούς χώρους όπως το πανεπιστήμιο να είναι ελεύθερη, αλλά και το αίσθημα ασφαλείας να επιστρέψει στις ευρωπαϊκές πόλεις. Και πως θα συμβεί αυτό; Αρχικά, με έναν κινηματογραφική και μουσική βιομηχανία που δε θα ωραιοποιεί το έγκλημα και με μία νομοθεσία, η οποία θα προβλέπει απέλαση όσων μεταναστών διαπράττουν εγκλήματα, χωρίς να σέβονται τη χώρα που τους υποδέχτηκε και τους έδωσε την ευκαιρία σε μία καλύτερη ζωή, βαρύτατες ποινές για ειδεχθή εγκλήματα, αλλά και για φαινομενικά μικρά εγκλήματα τα οποία διαπράττονται επανειλημμένα από ένα άτομο.

Ηθική διαπαιδαγώγηση, όχι βασισμένη στο δασκαλοκεντρικό μοντέλο του περασμένου αιώνα, μα βασισμένη στο να υπάρξει μία σχέση αλληλοσεβασμού μεταξύ καθηγητή και μαθητή και στην ανάγκη το εκπαιδευτικό σύστημα εκτός από επιστήμονες ή τεχνικούς, να βγάζει πάνω από όλα ανθρώπους με αρχές οι οποίες μοιάζουν να λείπουν από τον κόσμο μας σήμερα. Αρχές δηλαδή όπως η ευγένεια, ο σεβασμός, η πειθαρχία και η αλληλεγγύη. Ελεύθερη διακίνηση ιδεών, έτσι ώστε η αντίθετη άποψη να μην ποινικοποιείται και να αφορίζεται, αλλά να γίνεται πρώτα από όλα σεβαστή και ύστερα αντικείμενο συζήτησης και κρίσεως, όπως το δημοκρατικό σύστημα ορίζει. Εν ολίγοις, οι άνθρωποι πρέπει να μάθουμε ξανά να συζητάμε και τα ΜΜΕ θα πρέπει να ανοίξουν τον δρόμο, προβάλλοντας τον υγιή διάλογο και όχι τον αφορισμό κάθε αντίθετης από τη δική τους άποψης και την "ταμπελοποίηση" όσων την εκφράζουν.

Εν ολίγοις, ο 20ος αιώνας τελείωσε, με μια ξεκάθαρη νίκη του Καπιταλισμού και των Δυτικών Αξιών. Όμως εάν τα καπιταλιστικά κράτη με το δυτικό σύστημα αξιών θέλουν να επιβιώσουν και να αποτρέψουν την άνοδο των άκρων, οφείλουν σήμερα, στον 21ο αιώνα, να εμπνευστούν από τις καταβολές τους και να διαφυλάξουν το αίσθημα της ασφάλειας, της ευνομίας και της ηθικής των Ευρωπαίων και των Αμερικανών πολιτών. Οφείλουν να διαφυλάξουν τα αξιακά τους πρωτεία και να μη γίνουν ένα νέο άκρο με προοδευτικό "μανδύα". Οφείλουν να νικήσουν τα άκρα της αναρχίας και του δεσποτισμού που τις επιβουλεύονται και να ξαναγίνουν η ΔΥΣΗ που μας έκανε υπερήφανους και προσέφερε στους πολίτες τις ποιοτικότερες συνθήκες ζωής που έχουν υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οφείλουν να ξαναγίνουν οι διαμορφωτές και όχι οι απολογητές της ιστορίας!

Υ.Γ. Στις 21 Μάϊου λοιπόν, ψηφίζουμε για μία Ελλάδα και μία Ευρώπη που θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται και να προοδεύουν, βασισμένες όμως στις αρχές και στις αξίες τις οποίες προανέφερα και οι οποίες εκφράζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων Πολιτών όπως βλέπουμε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της Γηραιάς Ηπείρου!