Με αφορμή τη προχθεσινή τελετή απονομής των χρυσών σφαιρών ( θεσμός προάγγελος των Oscars) και τα <<κλασικά>> πλέον πολιτικά μηνύματα των διακριθέντων, αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι στο χρόνο και να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα σχετικά με το πόσο αρμονικά μπορεί η ύψιστη τέχνη του κινηματογράφου να συμβαδίσει με την πολιτική.

Αδιαμφισβήτητα, ο κινηματογράφος ουκ ολίγες φορές μετέδωσε πολιτικά μηνύματα στον κόσμο, όσον αφορά και το παρελθόν και το παρόν, αλλά και το μέλλον. Γεγονός το οποίο κατά τη γνώμη μου δικαιολογείται απόλυτα. Εξάλλου ο κινηματογραφικός μικρόκοσμος εμπνέεται και διαμορφώνεται από την πραγματική ζωή. Εφόσον λοιπόν η πολιτική είναι και θα είναι πάντοτε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, είναι απολύτως λογικό να εμπνεύσει την τέχνη του κινηματογράφου ( και όλες τις υπόλοιπες καλές τέχνες φυσικά).

Η Μεγάλη διαφορά όμως που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη, για να κρίνουμε εάν μια ταινία χειρίζεται σωστά το ευαίσθητο θέμα της πολιτικής, είναι το κατά πόσο επιθυμεί να ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙ και όχι να ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΕΙ την κοινή γνώμη. Διότι από την Αρχαία Αθήνα και τις σατυρικές φαρσοκωμωδίες του Αριστοφάνους, έως τον μεγάλο δικτάτωρ του κορυφαίου Τσάρλι Τσάπλιν και πολλές ακόμα σύγχρονες ταινίες, ο κόσμος <<διψούσε>> για μια τέχνη που θα το βοηθήσει. Θα το βοηθήσει να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Να καταργήσει τα στερεότυπα και αν αποκτήσει αυτόνομη ύπαρξη και συνείδηση. Για να γίνει όμως ένας άνθρωπος αυτόνομος πρέπει ο ίδιος να αποφασίζει το σωστό και το λάθος. Πρέπει ο ίδιος να επιλέγει τις ιδέες και τον τρόπο ζωής με τον οποίο θα πορευτεί. Ο Κινηματογράφος, το θέατρο, η μουσική, η καλλιτεχνία μπορούν λοιπόν να μιλήσουν με πολιτικό υπόβαθρο, αρκεί να μιλούν για αξίες και ιδανικά και όχι για παρατάξεις και κομματικά στρατόπεδα.

Τα παραδείγματα ταινιών ( μεγάλης, ή μικρότερης εμπορικής επιτυχίας) που επιχείρησαν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, δεν είναι και λίγα εξάλλου. Όμως ο κινηματογράφος μπορεί να χειραγωγήσει, μόνο όταν βρίσκει << πρόσφορο έδαφος>> για να το κάνει. Εάν λοιπόν, περιμένει κάποιος να μάθει εξ' ολοκλήρου ιστορία από τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη μουσική ή την τηλεόραση κάνει λάθος. Ο μόνος τρόπος να μάθεις και να κατανοήσεις την ιστορία είναι να ψάξεις και να διαβάσεις για αυτή. Εάν το κάνεις αυτό, μπορείς να απολαύσεις μία κινηματογραφική ταινία ως τη <<ζωντανή εικόνα>> των άχρωμων ιστορικών βιβλίων που έχεις διαβάσει. Εάν όμως εσύ έχεις μάθει και γνωρίζεις την αλήθεια, μπορείς να διακρίνεις το ορθό και το υποκειμενικό και αυτόματα να κρίνεις αν μία ταινία πέτυχε ή όχι το σκοπό της. Απόλυτη αλήθεια εξάλλου είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει, όταν ακόμα και οι μεγαλύτεροι ιστορικοί πολύ συχνά άθελα τους μεριμνούν υπέρ της δικής τους πλευράς βάση των δικών τους προσωπικών και οικογενειακών βιωμάτων.

Οπότε λοιπόν οι πολιτικές παρεμβάσεις, στα διάφορα καλλιτεχνικά βραβεία, καθώς και οι ταινίες με αντικειμενικό (στο βαθμό του εφικτού και ρεαλιστικού βεβαίως) πολιτικό λόγο και ιστορικό κριτήριο, διόλου δεν πρέπει να μας φαίνονται παράταιρες και άσκοπες. Αντιθέτως πρέπει να χρησιμοποιούνται με σύνεση και ορθή κρίση, ώστε να συμβάλλουν στην πρόοδο της κοινωνίας των ανθρώπων.