ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Είναι γνωστή η ρήση του Σωκράτους πως: η "μόρφωση, όπως ακριβώς μία εύφορη γη, φέρνει όλα τα καλά". Αδιαμφισβήτητα ένα κράτος, μα ακόμα περισσότερο ένα ΕΘΝΟΣ, δεν μπορεί να επιβιώσει δίχως παιδεία. Δίχως να γεννά ενεργούς πολίτες, οι οποίοι γνωρίζουν την ιστορία του τόπου τους και την τιμούν με βάση τις <<επιταγές>> της εκάστοτε εποχής. Διότι οι αριθμοί άλλοτε ευημερούν, άλλοτε <<κατρακυλούν>> ( κύκλος της οικονομίας), μα ένα κράτος χωρίς ένα <<ισχυρό>>, αυτόνομο και απηλλαγμένο από στερεότυπα και μικροκομματικά συμφέροντα, εκπαιδευτικό σύστημα, κατά τη δική μου ταπεινή άποψή, είναι ένα κράτος <<παράλυτο>>, το οποίο διαιωνίζει εις το διηνεκές στρεβλώσεις και στερεότυπα, αντί για πρόοδο και εθνικό φρόνημα.
Στην Ελλάδα, το εκπαιδευτικό σύστημα δυστυχώς, δεν μπόρεσε ποτέ να απαλλαχθεί από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τις προσταγές των <<μαζών>> και αντί να χαράξει ένα διαρκές, αυτόνομο και παραγωγικό <<μοντέλο>>, παράγει πολίτες μη σκεπτόμενους. Έχει αποδειχθεί πολλάκις και σε διαφορετικές περιόδους της ιστορίας, ότι ένα λαός ΙΣΤΟΡΙΚΑ, όχι γραμματικά <<αμόρφωτος>>, πολύ συχνά οδηγείται στο χάος και στην περιθωριοποίηση. Η βία λοιπόν εντός των Πανεπιστημιακών χώρων, η αυξημένη παραβατικότητα και ανυπακοή στους νόμους του κράτους ( φοροδιαφυγή, φθορά ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας κ.α.) έχουν εξήγηση. Δε φταίνε τα ανεπαρκή μέτρα καταστολής όπως ισχυρίζονται πολλοί, αλλά ευθύνεται ακριβώς αυτό το άτολμο και νωθρό, εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο δεν πλάθει ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ, μα αγωνιά μόνο για να <<φορτώσει>> με γνώσεις και ημερομηνίες το <<κεφάλι>> του μαθητή. Εάν λοιπόν δεν επιτύχουμε να αναδιαρθρώσουμε ριζικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα, δίνοντας έμφαση στην ΠΑΙΔΕΙΑ και όχι στη στείρα γνώση, στην αποτύπωση της ένδοξης ιστορίας μας, χωρίς ιδεοληπτικά και παρωχημένα σύνδρομα κατωτερότητας, τότε λυπούμαι για αυτό που γράφω, μα η κατάσταση δεν πρόκειται να διορθωθεί, μα να χειροτερέψει.
Είναι <<κοινό>> μυστικό, ότι οι περισσότερες νέες και νέοι αυτού του τόπου, αποφοιτούν απ'τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μη γνωρίζοντας βασικά <<κομμάτια>> της ιστορίας μας. Γνωρίζοντας κάποια συγκεχυμένα ονόματα και μάχες, αλλά μη γνωρίζοντας την ουσία της ένδοξης ιστορίας μας. Αντί να μαθαίνουμε για παράδειγμα, την ιστορική αλήθεια, πως εκ της αρχαίας Ελλάδος, γεννήθηκαν και εκπορεύτηκαν τα περισσότερα βασικά στοιχεία του σημερινού πολιτισμού ( θέατρο, ποίηση, το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ πολίτευμα), μαθαίνουμε μερικά πράγματα για τη ζωή των ηγετών της εποχής, και τίποτα απολύτως για το πνευματικό, κοινωνικό και πολιτιστικό τους όραμα. Σύνδεση και επαφή με τα αρχαία κείμενα δεν υπάρχει. Δε δύναται να υπάρξει, διότι μαθήματα όπως η Οδύσσεια, η Ιλιάδα, η Αντιγόνη περιθωριοποιούνται. Διότι αντί να μελετάμε την ουσία των εξαίσιων κειμένων του Ξενοφώντος και του Θουκυδίδου, μελετάμε τη γραμματική και το συντακτικό τους. Αντί να μελετάμε και να μαθαίνουμε τις αριστουργηματικές τραγωδίες ( των Αισχύλου, Ευρυπίδου κ.α.), τις φαρσοκωμωδίες του Αριστοφάνους ( ανελέητη σάτιρα στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, αλλά και στον ίδιο το λαό, η οποία ακόμα και σήμερα αποτελεί ένα καθαρά ΕΛΛΗΝΙΚΟ είδος τέχνης), μετά βίας αναφερόμαστε σε κάποιες από αυτές ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ και μόνο!
Έπειτα είναι δυνατόν να δίνουμε έμφαση στις μάχες της Ελληνικής επαναστάσεως και όχι στα ανώτερα ιδανικά της Ελληνιστικής επαναστάσεως. Στα εξαίρετα κείμενα του Αδαμάντιου Κοράη, του Ρήγα Φερραίου και άλλων σπουδαίων Ελλήνων. Να μη μαθαίνουμε το πως ένας λαός εξασθενημένος και αμόρφωτος, κατόρθωσε να διατηρήσει ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΗ την Εθνική του συνείδηση, ( η οποία βασίστηκε στην κληροδοτημένη από την <<πλούσια>> αρχαιοελληνική ιστορία, εθνική ομοψυχία και κοινή ταυτότητα, αλλά και στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, που κληροδοτήθηκε από τη Βυζαντινή αυτοκρατορία) και να κερδίσει την στήριξη και την συμπάθεια, όλων των φιλελεύθερων ευρωπαϊκών αλλά και παγκόσμιων κύκλων. Δε μαθαίνουμε τη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, η οποία καθόρισε τον κόσμο μας, αλλά ούτε και το πως οι εμφύλιες διαμάχες στον τόπο μας, ποτέ δε μας ωφέλησαν. Αντίθετα επέφεραν <<λίμνες>> αδερφικού αίματος και ενίοτε Εθνικές καταστροφές. Αυτή η επιφανειακή λοιπόν οπτική της ιστορίας, την οποία ακολουθεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα, δεν μπορεί να δημιουργήσει σκεπτόμενους και υπερήφανους πολίτες. Παρά μόνο ημιμαθείς και ευκόλως <<παρασυρόμενους>> από ακραίες και διχαστικές φωνές πολίτες.
Και τα προβλήματα δεν είναι μόνο αυτά. Η έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ( όπως συμβαίνει σε όλες τις ανεπτυγμένες Σκανδιναβικές χώρες), η απαράδεκτη επιείκεια των καθηγητών και ο προβιβασμός μαθητών, που δεν κατέχουν τις στοιχειώδεις <<σφαιρικές>> γνώσεις, αλλά και η υποβάθμιση των Ελληνικών πανεπιστημίων, τα οποία υπερστελεχώνονται, από μαθητές οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται το αντικείμενο της σχολής τους, μα ακολουθούν την επιθυμία των γονέων τους, λόγω της υποβάθμισης που υφίστανται τα τεχνικά και τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Μπορούν να λυθούν όλα αυτά τα θέματα; ΑΣΦΑΛΩΣ. Αρχικά πρέπει επιτέλους να δημιουργηθεί, ένα αξιοκρατικό σύστημα προβιβασμού στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ένα σύστημα το οποίο θα αναβαθμίσει τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και θα δέχεται στα Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, άτομα τα οποία ενδιαφέρονται για το αντικείμενο και έχουν αποκτήσει τις απαραίτητες βασικές γνώσεις (οι οποίες καλώς ή κακώς πρέπει να αποτυπώνονται σε ένα γραπτό). Ένα σύστημα όπου όλα τα παιδιά θα βρίσκουν μία προοπτική και μία διέξοδο, με βάση τα φυσικά αλλά και τα επίκτητα χαρίσματα τους, τα οποία θα εκτιμώνται και θα καταγράφονται, από ειδικές συμβουλευτικές επιτροπές. Επιπρόσθετα, η ύλη πρέπει να αναδιαμορφωθεί. Να δίνεται λιγότερη έφεση στους τύπους και περισσότερη στην ΟΥΣΙΑ των κειμένων. Οι τραγωδίες και οι φαρσοκωμωδίες που διδάσκονται σε όλο τον κόσμο, να διδάσκονται επιτέλους και στα Ελληνικά σχολεία, χωρίς ιδεοληπτικά σύνδρομα. Οι μαθητές που επιθυμούν να ακολουθήσουν τη ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ κατεύθυνση, να αποκτήσουν αμεσότερη έπαφη με τα αρχαία κείμενα και μαθήματα υπερπολύτιμα όπως η φιλοσοφία και η κοινωνιολογία, να προσαρμοστούν στα <<κελεύσματα>> των νέων εποχών, γινόμενα σύγχρονα και κατανοητά στον κάθε απλό μαθητή, έτσι ώστε να εκτιμήσει την αξία τους, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό, δεν αποτελεί <<τσιφλίκι>> κανενός κόμματος. Εάν όλα τα κόμματα δε συμφωνήσουν σε ένα κοινό όραμα για την παιδεία, δεν πρόκειται ποτέ να λυθούν τα προβλήματα. Εάν δεν εγκαταλειφθούν τα ιδεοληπτικά κολλήματα και αντιθέσεις, δεν υπάρχει βιώσιμη λύση στο χώρο της παιδείας. Δεν υπάρχει η λύση, η οποία θα γεννά πολίτες, πνευματικά σκεπτόμενους και προοδευτικούς. Πολίτες οι οποίοι θα γνωρίζουν όλες τις πτυχές της Ελληνικής ιστορίας και θα αισθάνονται υπερήφανοι, δια την καταγωγήν και τον πολιτισμό τους.
Υ.Γ. Δεν παρέβλεψα εννοείται το μείζον πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού και των κοινωνικών ανισοτήτων εντός των εκπαιδευτικών χώρων της χώρας( το οποίο δυστυχώς αντί να μειώνεται, αυξάνεται), αλλά θα επανέλθω με λεπτομερές και μακροσκελές κείμενο, έτσι ώστε να δώσω στο κρίσιμο αυτό ζήτημα, την πρέπουσα και αρμόζουσα προσοχή.