Πως θα καταπολεμηθεί ουσιαστικά και όχι επικοινωνιακά ο ρατσισμός
Ρατσισμός. Μία λέξη την οποία όλοι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν, χωρίς συχνά να γνωρίζουν την πραγματική της σημασία. Ρατσισμός είναι η θεωρία της ανωτερότητας μίας φυλής, απέναντι σε μία άλλη. Κοινωνικός ρατσισμός είναι η θεωρία της ανωτερότητας μίας κοινωνικής ομάδας, απέναντι σε μία άλλη για λόγους οικονομικούς, μορφωτικούς και σεξουαλικού προσανατολισμού. Ο εθνικός ρατσισμός βασίζεται στη θεωρία της ανωτερότητας μιας φυλής με κριτήρια: εθνικά, γενεαλογικά, θρησκευτικά και εν μέρη κοινωνικά.
Ο εθνικός ρατσισμός, είναι μία έννοια η οποία υπήρξε δυστυχώς ανέκαθεν στις ανθρώπινες κοινωνίες, επιβίωσε ανά τους αιώνας και <<γιγαντώθηκε>> κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας αρχικά και ύστερα κατά την διάλυση των μεγάλων ομοσπονδιών και την ίδρυση των Εθνικών κρατών ( εθνικισμός). Ασφαλώς για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι κακό το να αγαπάει κάποιος την πατρίδα του. Δεν είναι κακό κάποιος να αισθάνεται υπερήφανος για την ιστορία του τόπου του, και να μην υποκύπτει σε εθνομηδενιστικά κινήματα. Είναι κακό όμως να μισεί όλα τα άλλα έθνη. Είναι κακό να θεωρεί πως υπάρχουν φυλές ανώτερες και κατώτερες. Είναι κακό να κρίνει έναν άνθρωπο όχι με βάση τον χαρακτήρα, τις πεποιθήσεις και τον τρόπο ζωής του, αλλά με βάση το χρώμα, το θρήσκευμα ή τη φυλετική του καταγωγή. Και είναι κακό διότι πολύ απλά η κριτική αυτή είναι αβάσιμη, μισαλλόδοξη και εντελώς εκτός πραγματικότητας.
Ο εθνικός και ο κοινωνικός ρατσισμός δε γίνεται φυσικά να εξαλειφθεί εν μία νυκτί. Χρειάζονται συγκεκριμένες δράσεις της πολιτείας, μα κυρίως συγκεκριμένες δράσεις εκ μέρους των πολιτών και ιδιαίτερα των γονέων. Πρώτον, πρέπει Τα δημόσια και τα πολιτειακά αξιώματα να είναι ανοιχτά στην πράξη, για ΟΛΟΥΣ τους πολίτες. Δεύτερον η ανεξιθρησκεία να γίνεται σεβαστή στην πράξη, από όλα τα κράτη ανεξαρτήτως των κεντρικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Τρίτον πρέπει οι ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα του συμπολίτη μας, να γίνονται σεβαστά και να μην παραβιάζουν τις δικές μας ελευθερίες. Τέταρτον πρέπει να υπάρξει σε κάθε σχολείο της χώρας, ειδικός ψυχολόγος, ο οποίος θα συνομιλεί τακτικά με παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες ένταξης στο σχολικό σύνολο και θα τα βοηθήσει να πιστέψουν στον εαυτό τους, όπως επίσης πρέπει να υπάρξει μάθημα κατά του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ, το οποίο να αποδομεί τις διακρίσεις κάθε είδους, χωρίς αφορισμούς και δόγματα, αλλά απλούστατα με την κοινή λογική, την αποτύπωση των εγκλημάτων και των καταστροφών που προκάλεσαν διαχρονικά τα ακραία μισαλλόδοξα καθεστώτα και με ξεκάθαρο φιλελεύθερο και ισοπολιτειακό ιδεολογικό προσανατολισμό. Έπειτα ο ομοφυλόφιλος συμπολίτης μας, ο συμπολίτης μας (ενήλικος ή ανήλικος) με ειδικές ικανότητες, ο συμπολίτης μας με τα χρόνια προβλήματα υγείας, πρέπει όχι απλώς να αισθάνεται, αλλά να ΕΊΝΑΙ ΙΣΟΣ με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους. Επιπλέον ο αντιρατσιστικός νόμος πρέπει να εφαρμόζεται δίχως <<εκπτώσεις>>, αλλά και δίχως ποινικοποίηση του δημόσιου λόγου (βασικό επιχείρημα των ανθρώπων που ασπάζονται μισαλλόδοξες ρητορικές και πρακτικές το συγκεκριμένο). Τι εννοώ με τη μη ποινικοποίηση του δημόσιου λόγου; Ότι ο εθνικά ή κοινωνικά ρατσιστικός λόγος, προτού τιμωρηθεί βάση των νόμων, πρέπει να <<αποκαθηλώνεται>> και να απομυθοποιείται στη συνείδηση του απλού κόσμου. Να αποδεικνύεται έμπρακτα ότι σε αντίθεση με όλα τα ρατσιστικά ( σε εθνικό ή κοινωνικό επίπεδο) καθεστώτα που κυβέρνησαν ανά τους αιώνας, ότι οι ελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες, δε φιμώνουν την αντίθετη άποψη. Δεν την <<εξοντώνουν>>>. Αντιθέτως την καταρρίπτουν με ισχυρά και ακλόνητα επιχειρήματα και εάν παραβεί τους θεσμοθετημένους, από την ελεύθερη δημοκρατική πολιτεία νόμους, πράττει αυτά που το αστικό και ποινικό δίκαιο ξεκάθαρα ορίζει.
Το κομμάτι των μέτρων και των παρεμβάσεων που αφορούν την πολιτεία είναι αυτό. Από εκεί και πέρα, εμείς οι ίδιοι πρέπει, να φροντίσουμε οι νέες γενεές να μάθουν να μη μισούν. Πως θα γίνει αυτό; Θα γίνει απομονώνοντας κάθε άκρο. Μαθαίνοντας στο παιδί μας, στο μικρό μας ανίψι ή βαφτιστήρι, ότι η αντίθετη άποψη, από όποιον ιδεολογικό και κοινωνικό χώρο και αν προέρχεται, δεν είναι απειλή, αλλά δώρο. Δώρο, το οποίο πρέπει να το χρησιμοποιούμε, για να αποδεικνύουμε την ξεκάθαρη ανωτερότητα των αρχών της δημοκρατίας, της ισονομίας, της ισοπολιτείας, και της ανεξιθρησκείας. Και γενικότερα την ανωτερότητα μίας κοινωνίας ίσων ευκαιριών. Η καταστολή από μόνη της είναι γνωστό άλλωστε, ότι δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Ούτε το δόγμα της βίας στη βία και του οφθαλμού αντί οφθαλμού μπορεί να προσφέρει τη λύση. Η λύση θα έρθει, όταν εμείς οι ίδιοι, ο καθένας ξεχωριστά, δώσει στα παιδιά του τις σωστές κατευθύνσεις. Κατευθύνσεις οι οποίες δε θα του υποδεικνύουν ή θα του επιβάλλουν συμπεριφορές, μα θα τον κάνουν να σκέφτεται ανοιχτόμυαλα και δίχως στερεοτυπικές παρωπίδες περασμένων ετών και εποχών.
Χρειάζεται λοιπόν να πολεμήσουμε το ρατσισμό όχι με μέσα επιδεικτικά μα όχι αποτελεσματικά ( αυστηροί νόμοι, αντιρατσιστική ρητορική που αντί για αγάπη γεννά μίσος), αλλά με μέσα ουσιαστικά, όπως τη θεσμοθέτηση εκ μέρους της πολιτείας, συγκεκριμένων νομοθετημάτων και εκπαιδευτικών κατευθύνσεων, οι οποίες θα δημιουργούν ένα σαφές και αδιαμφισβήτητα αντιρατσιστικό πλαίσιο, με ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες και έπειτα με τη δημιουργία μίας νέας κοινωνίας ανοιχτόμυαλων και φιλελεύθερων ανθρώπων, μακριά από στερεοτυπικές αντιλήψεις, εθνικού και κοινωνικού περιεχομένου, οι οποίες μόνο σε βία, αίμα αθώων ανθρώπων και απολυταρχικά καθεστώτα οδήγησαν. Ο Αντιρατσισμός λοιπόν, για να επιτύχει την ιερή αποστολή του πρέπει: Να μη δημιουργεί μίσος, αλλά ομόνοια. Να μην φιμώνει διά της βίας, αλλά διά της ρητορικής, της λογικής και της αδιαμφισβήτητης ιστορικής οδού ( τα ρατσιστικά καθεστώτα μόνο δυστυχία, διχόνοια, φτώχεια, ηθικό και οικονομικό ξεπεσμό και εξαθλίωση της κοινωνίας, καθώς και εθνικές τραγωδίες έχουν να επιδείξουν) τον καθημερινό ρατσισμό και να καταπολεμά βάση ενός αυστηρού και αμείλικτου νομοθετικού πλαισίου, τους επαγγελματίες ρατσιστές και υποκινητές της απάνθρωπης, άδικης και ανυπόστατης αυτής κοσμοθεωρίας.