Τα κατάλοιπα της Pax Romana στην πατρίδα μας και η ανάγκη μίας σύγχρονης Ελληνικής αναγέννησης σε όλα τα επίπεδα

Η περίοδος της Ρωμαϊκής παντοκρατορίας ( PAX ROMANA), αδιαμφισβήτητα <<σημάδεψε>> τον κόσμο μας. Κατά τη διάρκεια της, νέες θρησκείες γεννήθηκαν, μεγάλοι πόλεμοι διεπράχθησαν, μα και σπουδαίο νομοθετικό, πολιτειακό και καλλιτεχνικό έργο κληροδοτήθηκε στις νέες γενεές. Με λίγα λόγια, η εικόνα του σημερινού μας κόσμου, σε πολύ μεγάλο βαθμό, διαμορφώθηκε την περίοδο της Ρωμαϊκής παντοκρατορίας. Όλες οι χώρες του Δυτικού κόσμου, έχουν υιοθετήσει στον πολιτισμό τους, βασικές αρχές του Ρωμαϊκού ιδεώδους. Η σύγχρονη ποινική και αστική νομοθεσία, σε μεγάλο βαθμό εμπνεύστηκε από τη Ρωμαϊκή. Οι σύγχρονες δημοκρατίες, σε μεγάλο βαθμό είναι συνέχεια της περίφημης res publica. Οι διπλωματικές διεργασίες, επίσης βασίζονται σε μεγάλο βαθμό, στη διπλωματική τακτική της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Είμαστε με λίγα λόγια, απόγονοι μίας σκέψης και φιλοσοφίας ζωής η οποία επικράτησε για αιώνες και η οποία όσο και αν προόδευσε και μεταλλάχτηκε ανά τους αιώνας, παραμένει σε μεγάλο βαθμό <<αναλλοίωτη>>.

Βέβαια στον Ρωμαϊκό τρόπο σκέψης, σε μεγάλο βαθμό συνέβαλλε το Ελληνικό πνεύμα. Οι φιλόσοφοι του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, οι ραψωδοί και οι βάρδοι, οι τραγωδοί και οι σατυροποιοί μας, οι <<σπινθηροβόλοι>> και ριζοσπαστικοί ποιητές μας, οι σπουδαίοι ρήτορες και νομικοί, μα και οι σπουδαίοι Έλληνες στρατηγοί, με πρώτο και καλύτερο τον Μεγάλο Στρατηλάτη. Τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Είναι γνωστός άλλωστε ο σεβασμός που έθρεφαν οι περισσότεροι των Ρωμαίων αυτοκρατόρων ( ακόμα και ο εγωπαθής Νέρων) για τον Ελληνικό πολιτισμό και τα επιτεύγματα του. Σεβασμός που παρά τις επικές συγκρούσεις κατά περιόδους, μεταξύ του Ελληνικού και του Ρωμαϊκού στρατού, παρέμενε αναλλοίωτος. Βέβαια οι Ρωμαίοι κατάφεραν τις αξίες αυτές, να τις εξελίξουν και να τις καπηλευτούν. Να τις καπηλευτούν με τη δική μας σύμφωνη γνώμη. Διότι οι Έλληνες, θεωρώντας τους Ρωμαίους, ως γνήσια πνευματική τους συνέχεια, αλλά και έπειτα από τις ανεδαφικές μακροχρόνιες συγκρούσεις, έγιναν ασυναίσθητα μία από τις καλύτερες Ρωμαϊκές επαρχίες. Οι Έλληνες, έμαθαν να καμώνονται για το ένδοξο παρελθόν τους και να αρκούνται στο σεβασμό των μεγάλων δυνάμεων της κάθε εποχής για αυτό. Δεν μπόρεσαν να διεκδικήσουν πέραν της εδαφικής και διοικητικής, την πνευματική τους ελευθερία και αναγέννηση. Αργά και μεθοδικά λοιπόν, φτάσαμε, από το ένδοξο παρελθόν, στο λυπηρό παρόν και εάν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, στο ακόμα πιο θλιβερό μέλλον...

Εάν δεν πάψουμε να χωριζόμαστε σε δεξιούς και αριστερούς, σε φιλοαμερικανούς, φιλοευρωπαίους, φιλοκινέζους, φιλοσοβιετικούς και όλα τα σχετικά, δεν μπορούμε να προσδοκούμε σε μία αναγέννηση του Ελληνικού πνεύματος. Όσο μαλώνουμε σε ξένους αχυρώνες, δεν πρόκειται παρά να παραμείνουμε αγαθοί, καλόπιστοι και πρόθυμοι <<γάιδαροι>> των μεγάλων δυνάμεων. Μα για την κατάσταση αυτή δε φταίει ασφαλώς μόνο η ηγεσία του τόπου ( κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει άλλωστε), μα και εμείς. Το ότι η γειτονική Τουρκία για παράδειγμα, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί τη δική μας πολιτισμική, πνευματική και αγωνιστική ιστορία, έχει κατορθώσει να <<χτίσει>> ένα ισχυρό εθνικιστικό φρόνημα σε όλα τα μέτωπα ( διπλωματικό, καλλιτεχνικό κλπ), οφείλει λοιπόν να μας προβληματίσει. Οφείλουμε να αφήσουμε από πάνω μας το επαρχιωτικό σύνδρομο κατωτερότητας που μας διακατέχει και να επιστρέψουμε επιτέλους στις <<ρίζες>> μας. Να χτίσουμε πάνω στις αξίες της αρχαίας και της σύγχρονης Ελληνικής πολιτείας, μία δική μας αναγέννηση. Μία αναγέννηση του Ελληνικού πνεύματος, σε όλους τους τομείς. Σε διπλωματικούς, σε θρησκευτικούς, σε καλλιτεχνικούς, σε παραγωγικούς και κοινωνικούς τομείς της ζωής μας.

Ένας πνευματικός και όχι πολεμικός και μισαλλόδοξος εθνικιστικός αγώνας ( εθνικισμός= αγωνίζομαι για το έθνος μου), είναι αυτός που μπορεί να αναγεννήσει την πατρίδα μας. Η χώρα που γέννησε όλες τις ανώτερες αξίες του σύγχρονου κόσμου, οφείλει σε μία κρίσιμη καμπή για τον κόσμο μας, να πρωτοπορήσει και πάλι. Οφείλει να διεκδικήσει με τόλμη την ιστορική της θέση. Να διεκδικήσει μία Ευρώπη ενωμένη και συσπειρωμένη ( με κοινούς νόμους, σύνταγμα, κοινό δόγμα αμυντικής, εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής), υπό τις αξίες του Ελληνικού πνεύματος. Να προστατεύσει την ανεξιθρησκία κατά τα πρότυπα της Αθηναϊκής δημοκρατίας, χωρίς όμως να υποχωρήσει ούτε ένα χιλιοστό από τις πνευματικές της αξίες. Διότι η θρησκεία μας, είναι μία θρησκεία που μιλά για αγάπη. Μία θρησκεία που επιβίωσε, παρά τον ανελέητο πόλεμο που δέχτηκε και αποτέλεσε <<πηγή>> ενότητας και όχι διχασμού για το έθνος μας. Βέβαια για να λάβει η θρησκεία μας, τον πρωταγωνιστικό ρόλο, που της αρμόζει στην κοινωνία μας, οφείλει και ο κλήρος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Το <<νέο αίμα>>, να κάνει μία πνευματική επανάσταση και να απαλλάξει το χώρο της εκκλησίας, από μεσαιωνικά κατάλοιπα. Στις εκκλησίες μας να γίνεται διδασκαλία των θείων λόγων του Ιησού Χριστού, των αποστόλων και των αγίων μας και όχι μικροπολιτικά κηρύγματα. Το νέο ισχυρό χριστιανό πνεύμα λοιπόν, θα <<χτιστεί>>, μόνο εάν ακολουθήσουμε τον αυθεντικό Ευαγγελικό λόγο, χωρίς παρερμηνείες και προκαταλήψεις.

Η τέχνη επίσης. Πρέπει επιτέλους να αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας. Η νοοτροπία της ψωροκώσταινας να εκλείψει οριστικά και αμετάκλητα και να δώσει τη θέση της, στον Όμηρο, τον Αριστοφάνη, τον Ευριπίδη και το Σοφοκλή του σήμερα. Να παράγουμε μέσω των τεχνών μας, πολιτισμό και όχι σαχλά στερεότυπα. Πηγαίο γέλιο, πνευματικό πολιτισμό και ιδανικά, όχι ξενόφερτη σαθρότητα και φαυλότητα. Να πάψουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας, φτωχούς συγγενείς και να διεκδικήσουμε τη θέση μας στο χώρο του πολιτισμού. Να θαυμάζουν μεν τον ξένο κινηματογράφο καθώς και τη ξένη μουσική ή εικαστική τέχνη, αλλά να εργαζόμαστε, ώστε η δική μας τέχνη να φτάσει στα πέρατα του κόσμου. Διότι οι Έλληνες διαθέτουμε ταλέντο, διαθέτουμε άπλετο φυσικό πλούτο και διαθέτουμε αξίες. Εάν μπορούν οι ξένοι να πραγματώσουν έργα βασισμένα στην Ελληνική μυθολογία και ιστορία γιατί να μην μπορούμε εμείς; Λόγω οικονομικής αδυναμίας θα μου πείτε; Μα ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα μας. Μάθαμε να επενδύουμε στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα. Στο εύκολο χρήμα και όχι στη δύσκολη και κοπιαστική παραγωγή πολιτιστικής κληρονομιάς. Ο κινηματογράφος, η τηλεόραση και το Θέατρο ασφαλώς, οφείλουν να λειτουργήσουν ως πρωταγωνιστές στη σύγχρονη αυτή Ελληνική αναγέννηση. Διότι χώρα ισχυρή, χωρίς τέχνη ανθηρή δεν υπήρξε, ούτε και θα υπάρξει ποτέ.

Εκτός από τη θρησκεία και την τέχνη όμως, υπάρχουν πολύ πιο πρακτικές αλλαγές που πρέπει να συντελεσθούν. Η Ελλάς οφείλει να γίνει και πάλι χώρα παραγωγική και όχι καταναλωτική. Η επαρχιωτική μανία, υιοθέτησης κάθε ξενόφερτης συμπεριφοράς και αγοράς κάθε ξενόφερτου προϊόντος, πρέπει να εκλείψει. Οι νέοι άνθρωποι, πρέπει να εργαστούν για μία Ελλάδα αυτόνομη και ισχυρή παραγωγικά. Η Ελληνική πολιτεία, επιτέλους να δώσει ισχυρά κίνητρα στους νέους για να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν από αυτήν. Να μην παραπονιόμαστε για την υψηλή ανεργία, όταν στην Ύπαιθρο αγρότες, παρακαλούν να βρουν εργάτες να δουλέψουν. Η Ελληνική πολιτεία επίσης, πρέπει να επιδοτήσει μία καινοτόμο αστική βιομηχανία, παραγωγής αστικών τεχνολογικών προϊόντων. Μία καινοτόμο αστική βιομηχανία, η οποία θα δημιουργήσει επενδυτικό πλούτο, αλλά και παραγωγικές θέσεις εργασίας για πολλούς Έλληνες. Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε μία σύγχρονη καθαρά Ελληνική παραγωγική επανάσταση. Μία επανάσταση που θα συντελεσθεί, όταν ο πρωτογενής τομέας της χώρας, καταστεί και πάλι ισχυρός και παραγωγικός και όταν η βιομηχανική μας παραγωγή, δημιουργήσει νέα σύγχρονα Ελληνικά εξαγώγιμα τεχνολογικά προϊόντα.

Παιδεία και υγεία επίσης. Είναι δύο τομείς οι οποίοι πρέπει να στηριχτούν με κάθε κόστος. Το brain drain να αναχαιτιστεί άμεσα! Να προσφέρουμε στους νέους ιατρικούς επιστήμονες δουλειά. Είτε μέσω δημόσιας είτε μέσω ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Να δημιουργήσουμε σύγχρονα ερευνητικά κέντρα, χρηματοδοτούμενα από ιδιώτες ευεργέτες της υγείας και από το Ελληνικό δημόσιο. Σύγχρονα ερευνητικά κέντρα, με σκοπό τους την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης και το συνακόλουθο κέρδος ασφαλώς, που θα διατηρήσει ζωντανή την προσπάθεια αυτή. Για την Παιδεία και την ανάγκη ποιοτικής της αναβάθμισης, μέσω της εντρύφησης των νέων ανθρώπων, στις αξίες των Ομηρικών Επών, των Αρχαίων κωμωδιών και τραγωδιών, καθώς και στο λόγιο πνεύμα, τα έχω τονίσει και σε προηγούμενα μου άρθρα.

Εν ολίγοις; Εάν θέλουμε να απαλλαγούμε από τα κατάλοιπα της PAX ROMANA και να πάψουμε να είμαστε το καλοκάγαθο και πρόθυμο <<γαϊδουράκι>> των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων, οφείλουμε να θυμηθούμε, πως οι αξίες του Ρωμαϊκού και ακόμα περισσότερο, του σύγχρονου Δυτικού κόσμου, προήλθαν από το Ελληνικό πνεύμα. Αρχαίο και σύγχρονο. Ας καταλάβουμε επιτέλους, πως με την υγεία, την παιδεία και το σύνολο των καλών τεχνών να παρακμάζουν, η Ελλήνων πολιτεία δεν πρόκειται να ακμάσει και πάλι. Χωρίς μία ισχυρή και αυτόνομη αγροτική αλλά βιομηχανική παραγωγή, θα είμαστε πάντοτε επαίτες ξένης πρώτης ύλης και χρήματος. Χωρίς μία θρησκεία που να ενώνει και να γεννά αξίες ( αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός του Χριστιανισμού, η ενότητα, η αγάπη, ο σεβασμός και η ομοψυχία), η χώρα μας δε θα μπορέσει να ξεπεράσει τις διχαστικές παρωπίδες του παρελθόντος. Από την προσπάθεια για μία νέα ισχυρή και αυτόνομη Ελλάδα λοιπόν, δεν περισσεύει κανείς, παρά μόνο οι δογματικοί οπαδοί της στασιμότητας, του επαρχιωτισμού, του τυχοδιωκτισμού και του παρασιτισμού.