« Τιμώντας τους ήρωες της καθημερινότητας»
Είχα υποσχεθεί το επόμενο άρθρο μου να αναφέρεται στα πνευματικά οφέλη της αποφθεγματολογίας, αλλά καμιά φορά η επικαιρότητα ορθώς μας ξεπερνά. Διαπιστώνοντας λοιπόν ότι η σημερινή ημέρα είναι η παγκόσμια ημέρα υπέρ των ατόμων με ειδικές ικανότητες, αισθάνθηκα την ανάγκη να βάλω σε σειρά κάποιες σκόρπιες σκέψεις μου επί του θέματος και να τιμήσω το μεγαλείο της ψυχής αυτών των ανθρώπων.
Ίσως βέβαια εάν δεν είχα πατέρα ο οποίος είναι άτομο με ειδικές ικανότητες, ίσως να μην ήμουν τόσο ευαισθητοποιημένος σε αυτό το θέμα. Ίσως παρασυρόμενος από τους μορφασμούς λύπης και συμπόνοιας που συνηθίζουμε να κάνουμε αντικρίζοντας αυτούς τους ανθρώπους μπροστά μας, ίσως βλέποντας οχήματα προκλητικά σταθμευμένα στις ειδικές θέσεις σταθμεύσεως για τους ανάπηρους συμπολίτες μας και τελικά ίσως βλέποντας την αδιαφορία της πολιτείας μας για αυτούς τους ανθρώπους, να μην ήμουν το ίδιο ευαισθητοποιημένος. Όμως επειδή τα πάντα σε αυτή τη ζωή ΟΡΘΩΣ κρίνονται εκ του αποτελέσματος, θεωρώ ότι μπορώ να γράψω κάποια λόγια αυθεντικά και όχι τυπικά και επιτηδευμένα.
Θεωρώ ότι μπορώ να περιγράψω τη ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων. Είναι πράγματι οδυνηρό να πρέπει να αντιμετωπίσεις το «θηρίο» του εσωτερικού σου πόνου, ενώ παράλληλα σου επιτίθεται με ακόμα μεγαλύτερη μανία το "θηρίο" της εξωτερικής λύπησης και αποστασιοποίησης. Οι ιστορίες ανθρώπων οι οποίοι μόλις βρέθηκαν σε τούτη την κατάσταση είδαν μακροχρόνιους φίλους τους διακριτικά να εξαφανίζονται από τη ζωή τους, πολλές και άκρως συγκινητικές και διδακτικές. Όμως εκτός από τις ιστορίες πόνου και απογοητεύσεως, υπάρχουν και οι χιλιάδες ιστορίες επιτυχίας. Υπάρχουν διάσημοι παραολυμπιονίκες, οι οποίοι δίδαξαν σε όλους μας ότι η ανθρώπινη θέληση υπερπηδά κάθε εμπόδιο ( φυσικό ή τεχνητό/ανθρώπινο). Υπάρχουν επιστήμονες όπως ο Στίβεν Χόκινγκ οι οποίοι απέδειξαν την Αριστοτελική θεωρία ότι ο νους είναι αυτός που οδηγεί τον άνθρωπο στην πρόοδο και στην ευδαιμονία. Ο νους είναι η κινητήριος δύναμη, η οποία επιφέρει την εξέλιξη και τη γνώση στις ανθρώπινες κοινωνίες και αυτή η πνευματική δύναμη είναι που πρέπει να μας αφορά να αποκτήσουμε.
Όμως ακόμα και στο πνευματικό κομμάτι, ο μύθος των ανθρώπων οι οποίοι υστερούν νοητικά από κάποιους άλλους, καιρός έφτασε να καταρρεύσει. Ο Βασιλεύς Γεώργιος της Αγγλίας ( υπάρχει και η χαρακτηριστική ταινία ο λόγος του βασιλιά), ο Steve Jobs (ιδρυτής του τεχνολογικού κολοσσού Apple), ο αττικός ρήτωρ Δημοσθένης και τόσοι άλλοι, αποδεικνύουν ότι κάποια φυσική ιδιαιτερότητα όχι μόνο δε σε εμποδίζει να προοδεύσεις, αλλά αντίθετα σε βοηθά να αποκτήσεις αυτοπειθαρχία, θέληση και οξυδερκή νου. Όταν λοιπόν πρέπει να εργάζεσαι για να πετύχεις πράγματα που για άλλους θεωρούνται δεδομένα, ναι μπορεί για λίγο να αισθανθείς μειονεκτικά, μακροπρόθεσμα όμως η κατάκτηση των μικρών και ασήμαντων πραγμάτων μέσω μίας πειθαρχημένης μεθοδολογίας, θα σε οδηγήσει ευκολότερα στην κατάκτηση των μεγαλύτερων και των σπουδαιότερων πραγμάτων. Ως ένα άτομο δε, το οποίο έχει μία ελαφρά μορφή δυσπραξίας και το οποίο άκουγε συνεχώς επικριτικά ( άλλοτε καλοπροαίρετα και άλλοτε κακοπροαίρετα) σχόλια για τον τρόπο γραφής του, αλλά το οποίο κατόρθωσε να περάσει στο πανεπιστήμιο της αρεσκείας του και να δει το πρώτο του βιβλίο να δημοσιεύεται μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, θεωρώ ότι μπορώ να διαβεβαιώσω πως με ασταμάτητη δουλειά, ισχυρή θέληση και υπομονή μπορείς να πετύχεις τον σκοπό σου. Όπως έλεγε και ο Εμίλ Ζολά άλλωστε: << Ο Καλλιτέχνης ( στη θέση του καλλιτέχνη τοποθετήστε όποια ιδιότητα/επάγγελμα επιθυμείτε) δεν είναι τίποτα χωρίς το ταλέντο, αλλά το ταλέντο δεν είναι τίποτα χωρίς τη δουλειά>>. Είναι λοιπόν ευλογία κατ' εμέ και όχι κατάρα, να πρέπει να δουλέψεις διπλά και τριπλά για να κατακτήσεις αυτό που επιθυμείς. Είναι ευλογία μέρα με τη μέρα να προοδεύεις και να αποκτάς μία αυτοπεποίθηση η οποία έχει σφυρηλατηθεί με μόχθο και με «ιδρώτα» και όχι με λόγια και απραγία.
Εφόσον όμως ανέλυσα γιατί οι συμπολίτες μας αυτού οφείλουν να ονομάζονται άτομα με ΕΙΔΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ και όχι με ειδικές ανάγκες, οφείλω να αναφερθώ και στο κομμάτι της πολιτείας. Αναγνωρίζω λοιπόν πράγματι, ότι ζούμε σε μία κοινωνία φιλελεύθερη. Αναγνωρίζω ότι έχουν γίνει άλματα προόδου σε ζητήματα ανθρωπισμού, ισονομίας και ισοπολιτείας, παράλληλα όμως διαπιστώνω και την ανάγκη να γίνουν ακόμα περισσότερες τομές και αλλαγές. Διαπιστώνω την ανάγκη οι συμπολίτες μας με ειδικές ικανότητες, να μην αντιμετωπίζονται ως άτομα που επαιτούν την ελεημοσύνη. Ως ένα αριθμητικό σύνολο που εμποδίζει την οικονομική ευμάρεια του κράτους ( υπάρχει και μία χαρακτηριστική σκηνή στην αριστουργηματική ταινία « Η ζωή είναι ωραία», στην οποία μία εύπορη γυναίκα οπαδός του ολοκληρωτικού φασιστικού και ναζιστικού ρεύματος, προσπαθεί να αποδείξει τη ζημιά που προκαλούν τα άτομα με ειδικές ικανότητες στο κράτος). Διαπιστώνω την ανάγκη λοιπόν, εφόσον ζούμε σε μία φιλελεύθερη κοινωνία, η οποία αναγνωρίζει ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με συναισθήματα και ανάγκες και όχι εργατικά χέρια, οι συμπολίτες μας οι οποίοι ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ, αλλά δεν μπορούν να εργαστούν, να λαμβάνουν μία ουσιαστική κρατική πρόνοια και φροντίδα και όχι ένα επίδομα ελεημοσύνης. Επιθυμώ επίσης οι συμπολίτες με ειδικές ικανότητες οι οποίοι και ΘΕΛΟΥΝ και ΜΠΟΡΟΥΝ να εργαστούν, να έχουν ίσες ευκαιρίες με όλους τους συμπολίτες τους. Άλλωστε φιλελευθερισμός (θεωρητικά) αυτό δε σημαίνει; Φιλελευθερισμός δε σημαίνει ελεύθερη βούληση, ίσες ευκαιρίες (επιτυχίας ή αποτυχίας) για όλους και ανταμοιβή της εργατικότητας και της αποδοτικότητας; Ασφαλώς επιθυμώ πολλά ακόμα πράγματα. Επιθυμώ η στάθμευση σε θέσεις αναπήρων να τιμωρείται με παραδειγματικό τρόπο, επιθυμώ να βλέπω άτομα με ειδικές ικανότητες συχνότερα στην τηλεόραση και άλλα πολλά ακόμα πράγματα. Όμως τα πρακτικά ζητήματα, υπάρχουν άλλοι πιο αρμόδιοι και καταρτισμένοι από εμένα για να τα αναλύσουν.
Εγώ θα κλείσω το σημερινό μου άρθρο, ευχόμενος να τιμούμε αυτούς τους ήρωες της καθημερινότητας, όχι μόνο στις 3 Δεκεμβρίου, αλλά διαρκώς και ανελλιπώς. Επιθυμώ να τους τιμούμε, αντιμετωπίζοντας τους ως ίσους. Βοηθώντας τους να αναπτύξουν το πνεύμα τους και να «ξεδιπλώσουν» τα πολυσύνθετα και αξιοθαύμαστα ταλέντα τους. Επιθυμώ να τους αντιμετωπίζουμε με φιλελεύθερο και ανθρωπιστικό υπόβαθρο και να συντελέσει η γενιά μας στην εξής σπουδαία τομή: Ο όρος άτομα με ειδικές ικανότητες να καθιερωθεί ΦΥΣΕΙ και όχι ΝΟΜΩ. Να συντελέσει η γενιά μας στην καθιέρωση του σεβασμού, της ισονομίας και της ισοπολιτείας στις ανθρώπινες κοινωνίες. Αυτή άλλωστε είναι μία τομή και θεμιτή και αναγκαία και ας μη λησμονούμε, ότι η γενιά μας θα κριθεί από τους μεταγενέστερους, για το εάν επέτυχε ή απέτυχε σε αυτή την κρίσιμη και ιερή αποστολή.