Το brain drain, το αλάθητο των Πρωθυπουργών και τα μετεμφυλιακά κόμπλεξ

Αμφιβάλλω ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος που δεν έχει ακούσει, ούτε μία φορά στη ζωή του τη φράση αυτή: "brain drain". Η Ελλάς άλλωστε διαχρονικά απέτυχε να δημιουργήσει ένα δημιουργικό περιβάλλον για τα παιδιά της. Από τη δεκαετία του 20' που οι Έλληνες έφευγαν για την Αμερική, έως τη δεκαετία 50' και του 60' που οι Έλληνες έφευγαν στη Γερμανία να εργαστούν ως ανθρακωρύχοι. Το φαινόμενο αυτό, <<εξασθένησε>> τις επόμενες δεκαετίες, μα το 2010' έλαβε και πάλι τρομακτικές διαστάσεις. 

  Πόσες αναλύσεις έχουμε ακούσει ή διαβάσει επί του θέματος, πόσα <<κροκοδείλια δάκρυα>> πολιτικών έχουμε δει να <<χύνονται>> επί του θέματος; Το αποτέλεσμα; Οι νέοι ακόμα φεύγουν ( πιο μαζικά από ποτέ) και εμείς μένουμε στις αναλύσεις και στα δάκρυα. Διότι ποιος λογικός νέος άλλωστε, εάν δεν έχει τις κατάλληλες <<πλάτες>>, μπορεί να δημιουργήσει κάτι σπουδαίο στην Ελλάδα μας; Στην Ελλάδα μας, που αντί να θαυμάζει και να έχει ως πρότυπα τους ανθρώπους των γραμμάτων και του πνεύματος, θαυμάζει τους διαγωνιζόμενους των ανεκδιήγητων reality shows και τις διάφορες influencer. Στην Ελλάδα που αντί να βαδίζει προς τα εμπρός, βαδίζει προς τα πίσω. Στην Ελλάδα, η οποία είναι πλέον η μόνη χώρα ( πλην των εναπομείναντων <<σοσιαλιστικών παραδείσων>>), όπου ο επενδυτής θεωρείται εχθρός; Ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας θεωρείται αναίσχυντος κεφαλαιοκράτης; Το πρόβλημα όμως βρίσκεται ακριβώς εκεί. Στην ιδεοληπτική νοοτροπία που καθιερώθηκε ως <<δόγμα>> στην χώρα τη δεκαετία του 80'. Την νοοτροπία η οποία βλέπει τον δημόσιο τομέα ως <<δεξαμενή>> ψήφων και όχι ως <<καθρέφτη>> της πολιτείας μας. Την νοοτροπία η οποία μας λέει, πως ενώ ο κάθε υπάλληλος μίας ιδιωτικής επιχείρησης κρίνεται με βάση το έργο που παράγει, ο δημόσιος υπάλληλος, όχι μόνο δεν επιδέχεται κριτικής και αξιολόγησης, αλλά αντίθετα παραμένει στη θέση του εφ' όρου ζωής. Ένας νόμος τον οποίο θέσπισε το 1911 ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο οποίος επεδίωκε στην παύση των πολιτικών απολύσεων στο δημόσιο, αλλά εν τέλη είχε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Δημιούργησε ένα βαθύτατα κομματικό, ιδεοληπτικό και μη παραγωγικό κράτος, στο οποίο καταργήθηκε κάθε έννοια αξιολόγησης, λογοδοσίας και ευθύνης. 

 Πως λοιπόν ζητάει η πολιτεία από τα παιδιά της να μείνουν σε αυτό τον τόπο; Στον τόπο όπου κυριαρχεί η ευνοιοκρατία, η μεροληψία και η αδικία; Στον τόπο όπου ένας νέος για να <<σταθεί>> στα δικά του πόδια και όχι στις <<πλάτες>> του βουλευτού ή του υπουργού της περιφέρειας του, πρέπει να διαθέτει υπομονή, σθένος και αντοχές μεγαλύτερες και από του Ιώβ; Πότε επιτέλους το επίδομα ανεργίας θα μετονομαστεί σε επίδομα απασχόλησης; Σε μία ουσιαστική μέριμνα δηλαδή για το μέλλον των νέων ανθρώπων αυτού του τόπου; Σε ένα κρατικό εργαλείο που θα επιδοτεί την καλλιέργεια της γης και την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα; Την αναγέννηση των παραμεθορίων περιοχών της πατρίδος μας; Τη δημιουργία νέων καινοτόμων επιχειρήσεων  με κίνητρα χαμηλής φορολόγησης και <<μηδενική>> γραφειοκρατία; Πότε επιτέλους θα προσελκύσει η χώρα μας επενδυτές με όραμα, οι οποίοι θα δώσουν καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας και θα περιορίσουν την ανεργία στον τόπο μας; 

Θέλω όμως και να αναφερθώ, στα όσα ακούγονται τις τελευταίες μέρες. Κατηγορίες και δισεκατομμύρια πηγαινοέρχονται στις οθόνες των τηλεοράσεων μας, ενώ η Ελλάς ετοιμάζεται για ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι, σε όλα τα επίπεδα. Ασφαλώς σε μία περίοδο τόσο κρίσιμη για το έθνος μας, το σύνθημα της Κάθαρσης πρέπει να βρίσκεται πολύ ψηλά, στο <<δημόσιο διάλογο>>. Νέο ξεκίνημα όμως με ευθυνόφοβες νοοτροπίες του παρελθόντος δεν μπορεί να γίνει. Και εξηγούμαι... Τις τελευταίες μέρες γίνεται λόγος για το περίφημο <<βρώμικο 89>>. Θυμάται άραγε κανείς τι έγινε τότε; Η Δεξιά παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, με σύσσωμη την κοινοβουλευτική αριστερά, συνεργάστηκαν, ώστε να επέλθει η κάθαρση στην Ελλάδα. Επίκεντρο της κάθαρσης το "σκάνδαλο Κοσκωτά", το κυριότερο μεταξύ πολλών άλλων σκανδάλων της οχταετίας αυτής (σκάνδαλο γιουγκοσλάβικου καλαμποκιού ένα από τα πιο ενδεικτικά). Ο Κοσκωτάς λοιπόν ήταν ένας επιχειρηματίας ο οποίος κατέστη μεγαλοεκδότης και κυρίαρχος της επιχειρηματικής ζωής του τόπου επί διακυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ. Οι φιλικές του σχέσεις με τους υπουργούς και τον πρωθυπουργού της τότε κυβερνήσεως ουδέποτε κρύφτηκαν. Οι εφημερίδες τις οποίες αγόρασε ( κάποιες από αυτές υπήρξαν αντιπολιτευτικές στο παρελθόν) ήσαν ξεκάθαρα φιλοκυβερνητικές. Στην ιστορία έμεινε επίσης ο περίφημος <<κουτσονόμος>>, ο οποίος προσπάθησε κατά πολλούς εκείνη την εποχή, να συγκαλύψει το μεγαλειώδες αυτό σκάνδαλο. Κάπως έτσι οι υπεύθυνοι υπουργοί και ο πρωθυπουργός της κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ οδηγήθηκαν στο ειδικό δικαστήριο, όπου δύο υπουργοί από τους τέσσερεις που παραπέμφθηκαν, καταδικάστηκαν, ενώ για τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξε οριακή αθωωτική απόφαση. Η πλευρά του ΠΑΣΟΚ υποστήριξε πως εξ'αρχής δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να στηριχθούν οι κατηγορίες σε βάρος του αρχηγού τους ( μιλώντας για σκευωρία και απόπειρα πολιτικού στιγματισμού), ενώ η αντίθετη πλευρά, μιλά για το φόβο γενικευμένων ταραχών και επεισοδίων, ο οποίος οδήγησε στους δικαστές στην αθωωτική αυτή απόφαση. Κατ' εμέ η απόπειρα του πολιτικού στιγματισμού, χωρίς βέβαια αυτό να επιβεβαιώνει την αντίθετη άποψη ( κάθε απόφαση της δικαιοσύνης στις δημοκρατίες οφείλει να γίνεται απολύτως σεβαστή), δεν ισχύει, καθώς εάν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήθελε να απαλλαγεί πράγματι από τον πολιτικό του αντίπαλο, στέλνοντας τον στη φυλακή και εκμεταλλευόμενος το κλίμα της εποχής ( στον τύπο και στην κοινωνία γενικότερα) θα μπορούσε να το είχε κάνει ( όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος). 

  Σημασία έχει πως από την περίοδο εκείνη θεσπίστηκε ένα άτυπο πρωθυπουργικό <<ποινικό αλάθητο>>, σύμφωνα με το οποίο, ο πρωθυπουργός έπρεπε πλέον να κρίνεται μόνο στις κάλπες. Και ερωτώ, για ποια ισονομία και διάκριση των εξουσιών μιλάμε, όταν ένας πολίτης ( έστω και ο πρώτος της χώρας) δικαιούται μία <<Φαραωνική ασυλία>>; Όταν το έργο της δικαιοσύνης το υποδεικνύει η εκτελεστική εξουσία; Ο Πρωθυπουργός και όλος ο πολιτικός κόσμος στις ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ, οφείλει και πρέπει να κρίνεται με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά που κρίνεται ο κάθε απλός πολίτης. Διότι όταν οι θεμελιώδεις αρχές του συντάγματος περί ισονομίας και ισοπολιτείας καθώς και περί διάκρισης των εξουσιών εφαρμόζονται εις το ακέραιον, τότε δε μιλάμε για εκτροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά αντίθετα για εδραίωση του στη συνείδηση του λαού, ως του πλέον ακριβοδίκαιου και ορθολογικού πολιτεύματος. Εάν μάλιστα ανατρέξουμε πίσω στο χρόνο και φτάσουμε στην Αρχαία Αθήνα ( τη γενέτειρα πόλη του δημοκρατικού πολιτεύματος), θα διαπιστώσουμε ότι ενάντια στο ρηξικέλευθο σύστημα του Δικαστηρίου της Ηλιαίας ( δικαστήριο το οποίο αποτελούσαν απλοί πολίτες από τις δέκα φυλές των Αθηνών), τέθηκαν μόνο οι ολιγαρχικές δυνάμεις. Ότι ο μέγιστος των μεγίστων, ο Περικλής δε δίστασε να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες των αντιπάλων του ( οι οποίοι έσυραν σε δίκη τη γυναίκα του την Ασπασία) και να ζητήσει να καταδικάσουν τον ίδιο αντί για εκείνη, αφού πρώτα με τα αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα του και με τον συναισθηματικά φορτισμένο λόγο του, κατέρριψε τα επιχειρήματα των τότε ΣΚΕΥΩΡΩΝ. Τι βλέπουμε λοιπόν; Ότι σε μία άμεση Δημοκρατία, όπου το έργο της δικαιοσύνης μήτε παρεμποδίζεται μήτε χειραγωγείται απ'την εκτελεστική εξουσία και όπου οι πολιτικοί άνδρες ξέρουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους , στο τέλος η πρόοδος επικρατεί του συντηρητισμού. Το δίκαιο επικρατεί του ψεύδους. Μόνο που στην εποχή μας δυστυχώς το έργο της δικαιοσύνης συχνά δε γίνεται σεβαστό. Οι μεν κατηγορούν τους δε για χειραγώγηση της και ιδού: Οι δικαστές να κάνουν τους <<διαιτητές των πολιτικών>>, αντί να αναζητούν την αλήθεια. Η κάθαρσις θα επέλθει λοιπόν, μόνο όταν οι πολιτικοί σταματήσουν να παρεμβαίνουν στο έργο της δικαιοσύνης και όταν η ανώτατη δικαστική αρχή θα δικάζει βάση των δικαστικών και όχι των πολιτικών δεδομένων και συσχετισμών. Και κυρίως όταν όλοι οι πολίτες, από τον πρώτο έως τον τελευταίο, κρίνονται με τους ίδιους ακριβώς όρους και την ίδια αυστηρότητα και εγκυρότητα.

  Τέλος θέλω να αναφερθώ στα πολλά μετεμφυλιακά κόμπλεξ, τα οποία αποκτήσαμε οι Έλληνες και τα οποία οδήγησαν την πολιτική ζωή του τόπου μας, στη σημερινή της <<παρακμή>>. Οι πολίτες δε μάθαμε να συζητούμε. Δε μάθαμε να δεχόμαστε το διάλογο. Αντίθετα μάθαμε να κατηγορούμε οι μεν τους δε για προδότες, και κλέφτες, καθώς και το αντίστροφο. Μάθαμε μόνο να κριτικάρουμε και να βλέπουμε παντού συνωμοσίες, σκάνδαλα, δολοπλοκίες και σκοπιμότητες. Χάσαμε με λίγα λόγια το ποιοτικό μας κριτήριο ως ενεργοί πολίτες. Η ιδέα ενός άρθρου σχετικά με τα εμφυλιοπολεμικά γεγονότα ( το οποίο και σύντομα θα αναρτήσω), φαντάζει αρκετά ελκυστική, μα προς το παρόν θα αναφερθώ εν συντομία, σε κάποιες δικές μου <<ονειρώξεις>>. Θα ήμουν πραγματικά ευτυχής, εάν κριτήριο για το έργο κάποιου πολιτικού, δεν ήταν η ιδεολογία του, μα τα πεπραγμένα του. Εάν ήμασταν ικανοί να  κάνουμε τρόπο ζωής το γόνιμο διάλογο και όχι τη στείρα σκανδαλολογία. Εάν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα διακομματικό υπουργείο παιδείας καθώς και ένα διακομματικό υπουργείο εξωτερικών υποθέσεων. Τότε ναι. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια άμεση δημοκρατία, όπου η ευρεία λαϊκή μάζα εκφράζεται, με σεβασμό εννοείται στην κ πάντοτε, στη θέληση της πλειοψηφίας του λαού, όπως εκφράστηκε στις εκλογές. 

 Η χώρα αυτή την οποία περιέγραψα λοιπόν, μην απορείτε γιατί δεν μπορεί να κρατήσει τα <<παιδιά>> της. Γιατί αντιμετωπίζει ένα  οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα.  Διότι για όσο ακόμα οι θεμελιώδεις αρχές του συντάγματος μας δε θα εφαρμόζονται ( ισονομία, ισοπολιτεία, αξιοκρατία, διάκριση εξουσιών κ.α.), για όσο οι μετεμφυλιακές ιδεοληψίες και οι συντεχνίες θα κυβερνούν αυτή εδώ τη χώρα, επιτρέψτε μου να μην είμαι αισιόδοξος για το μέλλον...