Το Κυλώνειο Άγος και η απαραίτητη εθνική ενότητα
Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, από την αποφράδα εκείνη ημέρα. Την αποφράδα εκείνη ημέρα που το <<εκτυφλωτικό>> φως του καυτού καλοκαιρινού ήλιου, έκρυψαν οι φλόγες της κολάσεως. Από την ημέρα εκείνη, που τόσες αθώες ψυχές χάθηκαν άδικα, που τόσες οικογένειες ξεκληρίστηκαν και οι κόποι μιας ζωής των κατοίκων των επίμαχων περιοχών, έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Κάθε φορά που περνάς από την περιοχή αυτή έκτοτε, αισθάνεσαι έναν τεράστιο <<κόμπο>> στο λαιμό. Μία τεράστια θλίψη και απόγνωση. Ένα τεράστιο γιατί; Νιώθεις πολύ μικρός και ασήμαντος, μπροστά στους ανθρώπους αυτούς, οι οποίοι έπειτα από μία <<βιβλική>> καταστροφή, προσπαθούν και μάχονται να σταθούν στα πόδια τους. Μάχονται να σταθούν στα πόδια τους, μα κυρίως μάχονται ώστε οι ψυχές των αδικοχαμένων ανθρώπων τους, να δικαιωθούν έστω και μετά θάνατον...
Οι φρικιαστικοί διάλογοι μάλιστα που βγήκαν στο <<φως>> της δημοσιότητας, σε συνδυασμό με την τραγική απάθεια, αλαζονεία και σταρχιδισμό που επέδειξαν οι κυβερνώντες εκείνες τις τραγικές μέρες, δεν ξέρω για εσάς, μα εμένα προσωπικά, μου φέρνουν στο μυαλό το περίφημο Κυλώνειο άγος. Το Κυλώνειο άγος για όσους μπορεί να μη γνωρίζουν, είναι ένα από τα <<μελανότερα>>, αν όχι το πιο μελανό στίγμα της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Πιο συγκεκριμένα; Όταν το πραξικόπημα του ολιγαρχικού Κύλωνος, απετράπη από τους οπαδούς της δημοκρατίας, εκείνος διέφυγε στα Μέγαρα. Οι οπαδοί του όμως; Οι οπαδοί του, καταδιωκόμενοι από τους αντιπάλους τους, ζήτησαν καταφύγιο στον ιερό ναό της Πολιάδος Αθηνάς. Καταφύγιο που οι μαινόμενοι αντιφρονούντες δεν τους το προσέφεραν. Το αντίθετο μάλιστα. Οδήγησαν τους προδομένους από τον <<ποιμένα>> τους ολιγαρχικούς ( 80 στον αριθμό), σε έναν μαρτυρικό και αποκρουστικό θάνατο. Τόσο αποκρουστικό που οι <<σκιώδεις>> εμπνευστές του (η οικογένεια των Αλκμαιωνιδών η οποία καθιέρωσε και το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αρχαία Αθήνα), υπό το βάρος της γενικής κατακραυγής, δικάστηκε και εξορίστηκε, ενώ λοιμός φοβερός και ασίγαστος έπληξε την πόλη των Αθηνών. Λοιμός ο οποίος θεωρήθηκε θεία κατάρα, και επίσπευσε τον ερχομό της γνωστής σε όλους τυραννίδας του Πεισιστράτου.
Τι μας διδάσκει αυτή η εξίσου φρικιαστική ιστορία λοιπόν; Εμένα προσωπικά μου διδάσκει, πως η συντριπτική πλειοψηφία, σε αντίθεση με τις ακραίες, κομματικοποιημένες και μισαλλόδοξες μειοψηφίες του κόσμου, γνωρίζει να ξεχωρίζει το δίκαιο από το άδικο. Τον πολιτισμό από τη βαρβαρότητα και την πλήρη ανηθικότητα. Μου διδάσκει επίσης πως ο διχασμός, η πόλωση και η επιθυμία να εξοντώσεις ηθικά και όχι ιδεολογικά τον αντίπαλο σου, οδηγεί σε πολύ ολισθηρά μονοπάτια το δημοκρατικό πολίτευμα. Μεταβάλλει το καλύτερο των υπαρκτών πολιτευμάτων, σε ένα κακέκτυπο επιλεκτικής ελευθερίας και δικαιοσύνης. Σε μία κοινοβουλευτική δικτατορία. Και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, πως την κοινοβουλευτική δικτατορία, ακολουθεί σχεδόν πάντοτε μία απόλυτη δικτατορία. Διδάσκει επίσης αυτή η ιστορία, πως κανείς, μήτε βουλευτής μήτε υπουργός μήτε πρωθυπουργός μήτε ΘΕΟΣ, όταν καταστρατηγεί τα θεμελιώδη δικαιώματα του πολιτισμένου κόσμου (προστασία ανθρώπινης ζωής, τεκμήριο αθωότητας, σεβασμός στους διαχρονικούς κώδικες ηθικής και σεβασμού) δε διαθέτει ασυλία. Διότι σε ένα πολίτευμα όπως η δημοκρατία, που βασίζεται στην ισοπολιτεία και στην ισονομία, ο οποιοσδήποτε θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω του νόμου, δεν έχει καμία απολύτως θέση σε αυτό! Διότι άνθρωποι θορυβώδεις και εγωπαθείς, που παριστάνουν τους τιμητές της λαϊκής κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας, είναι αυτοί που <<γεννούν>> την ατιμωρησία του πολιτικού κόσμου και την αποξένωση του από την κοινωνία, η οποία αποξένωση με τη σειρά της, <<αναγεννά>> τις ακραίες ρητορικές και απόψεις. Βέβαια ο Μεγακλής ( ο τότε ανώτατος άρχων των Αθηνών) με τη μεσολάβηση του Σόλωνος, εν τέλει αυτοβούλως δικάστηκε και εξορίστηκε. Αυτοβούλως δικάστηκε και εξορίστηκε, θέλοντας να δώσει ένα τέλος στο διχασμό που ο ίδιος δημιούργησε. Μα ήταν ήδη πάρα πολύ αργά...
Μπροστά λοιπόν σε τόσο μεγάλες εθνικές τραγωδίες, τραγωδίες που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχαστούν, οφείλουν οι υπεύθυνοι πολιτειακοί άρχοντες να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Να θέτουν εαυτόν στη διάθεση του εκλογικού και δικαστικού σώματος και να μην συμπεριφέρονται με τόση αλαζονεία. Να προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές που και με δική τους ευθύνη προκλήθηκαν και όχι να κατηγορούν τους εξοργισμένους κατοίκους για μικροπολιτική. Να μην καταφεύγουν σε κυνήγι μαγισσών και σε μακιαβελικές πρακτικές, αλλά σε γενναία αυτοκριτική και περισυλλογή...
Αυτά λοιπόν, όσον αφορά την ευθύνη των πολιτειακών αρχόντων και τη στάση που οφείλουν να κρατούν σε τόσες θλιβερές στιγμές για το έθνος. Μα θέλω να γράψω και κάτι, σχετικά με τις κρίσιμες στιγμές που βιώνουμε ως έθνος. Η διαχρονική αδυναμία του πολιτικού συστήματος να σταματήσει την ανεξέλεγκτη Τουρκική προκλητικότητα, οι ραγδαίες περικοπές στις αμυντικές δαπάνες της χώρας μας, η υποβάθμιση της θέσεως μας στα Βαλκάνια με την υπογραφή ταπεινωτικών συνθηκών, καθώς και η αδυναμία μας να διαδραματίσουμε σημαντικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, μας έφτασαν στο σημερινό σημείο. Βλέπουμε άλλωστε πως ένα μνημείο της πολιτισμικής αξίας της Αγίας Σοφίας βεβηλώνεται και η Δύση κοιμάται βαθιά... Μα ότι και αν γίνει, η ιστορία του μνημείου αυτού μήτε παραγράφεται μήτε παραχαράσσεται. Και όσοι προσπαθούν να το κάνουν αυτό, είναι αυτονόητο πως δεν καταφέρνουν, παρά να επιδεικνύουν ένα αίσθημα κατωτερότητας σχετικά με τη δική τους ιστορία και να περιθωριοποιούνται.
Σε στιγμές κρίσιμες λοιπόν, όπως αυτές που βιώνουμε, η εθνική ενότητα είναι όχι απλώς θεμιτή αλλά απαραίτητη. Είναι όχι απλώς αναγκαία, αλλά αυτονόητη. Κανείς λοιπόν δεν έχει το δικαίωμα, να διαπραγματεύεται την ενότητα αυτή. Η ΕΛΛΑΣ γνώρισε ήδη πολλούς και καταστροφικούς εμφυλίους στην μακραίωνη ιστορία της, σε περιόδους κρίσεις όμως, οι Έλληνες πάντοτε κατάφερναν να συμφιλιωθούν και να ενωθούν. Οφείλουν λοιπόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να παραμεριστούν οι μικροπολιτικοί τακτικισμοί και να προασπίσουμε όλοι μαζί, όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Έλληνες, τη γη των προγόνων μας. Τις αξίες και τα ιδανικά που αυτοί μας κληροδότησαν με τόση γενναιοδωρία...
Υ.Γ. Η ρήση του Βρετανού ταγματάρχου Κρις Γουντχάουζ, σχετικά με το έπος του Γοργοποτάμου, ας είναι η ιδεολογική <<πυξίδα>> μας σε κάθε κρίσιμη στιγμή: << Η επιχείρηση χωρίς το Ζέρβα δε θα γινόταν, χωρίς τον Άρη δε θα πετύχαινε>>.