ΕΛΛΑΣ, Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Τα παράδοξα του νεοέλληνα

Και ενώ βρισκόμαστε στην <<καρδιά>> του πιο ξεχωριστού μεταπολεμικού καλοκαιριού, με την ανθρωπότητα να βρίσκεται αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες συνθήκες και το αίσθημα του φόβου να έχει μετατραπεί σε αίσθημα ανευθυνότητας και ζαμανφουτισμού, οφείλω να σημειώσω, εμπνεόμενος από την επικαιρότητα, αλλά και από διάφορα άλλα θέματα, κάποια τραγελαφικά παράδοξα της ψυχοσύνθεσης του νεοέλληνα.

Βλέποντας κανείς την κυβέρνηση να βρίσκεται ανάμεσα στο δίλημμα της επιτυχημένης έως τώρα, αυστηρής υγειονομικής πειθαρχίας και της κατάρρευσης της οικονομίας, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ανικανότητας μας ως λαός. Διότι όταν το 81', ύστερα από αγώνες χρόνων του Κωνσταντίνου Καραμανλή γίναμε μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας, εμείς αντί να διαλέξουμε την πρόοδο και το φιλελευθερισμό, που πλέον είχαν κερδίσει σε ολόκληρη την οικουμένη, ξεκάθαρο <<έδαφος>> απέναντι στο λαϊκισμό και στον απολυταρχισμό, κάναμε ένα πισωγύρισμα το οποίο πληρώνουμε έως και σήμερα. Αντί να εκμεταλλευτούμε την ένταξη μας στην ΕΟΚ ( όπως το σύνολο των κρατών που εντάχθηκαν σε αυτή), εμείς καταφέραμε να διπλασιάσουμε τα εθνικά ποσοστά ανεργίας ( παρά το <<πάρτι>> προσλήψεων στο δημόσιο), να εκτινάξουμε τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και τα χρέη του έθνους μας και από το 3% ποσοστό ανάπτυξης το οποίο είχαμε το 80' να κατρακυλήσουμε στο 1,5%.

Αφήνω όμως τα πολιτικά στην άκρη και εξηγώ γιατί κάνω αυτή την αναδρομή. Η πλειοψηφία των Ελλήνων, όταν μιλάς μαζί τους, κατακρίνουν τις παθογένειες της χώρας μας και αναθεματίζουν τους πολιτικούς μας, που δεν επέτυχαν, ότι οι πολιτικοί άλλων χωρών μικρότερων από εμάς ( Ιρλανδία, Κύπρος κλπ). Στα λόγια λοιπόν όλα καλά. Στις πράξεις όμως; Θα σας απαντήσω εγώ. Στην πράξη οποιαδήποτε επένδυση γίνεται σε αυτή τη χώρα είναι προϊόν διαπλεκόμενων συμφερόντων. Οποιαδήποτε φιλική προς τον επενδυτή και τον επιχειρηματία φορολογική πολιτική, θεωρείται βάρβαρη και αντιλαϊκή. Επιπλέον, στα λόγια δε θα βρεις κανέναν άνθρωπο, ο οποίος να μη σου πει για το <<μπάχαλο>> που επικρατεί στο Ελληνικό δημόσιο και τις ανίκανες να θέσουν όρους και κανόνες κυβερνήσεις. Πάμε όμως πάλι στην πράξη, η οποία είναι και αυτή που έχει σημασία.  Τι γίνεται σε αυτήν εδώ τη χώρα μόλις ακούγεται η λέξη ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ( ούτε καν απόλυση); Το <<σύμπαν>> γυρνά ανάποδα. Και ερωτώ. Ζούμε σε μία απολυταρχική κοινωνία δύο ταχυτήτων; Αν όχι, ποιος ο λόγος εγώ ο ιδιωτικός υπάλληλος να αξιολογούμαι καθημερινά και ο δημόσιος υπάλληλος να έχει ένα <<παπικό αλάθητο>> το οποίο, όποιος τολμήσει να το αμφισβητήσει είναι στην καλύτερη δούλος του μεγάλου κεφαλαίου;

Μακάρι όμως οι Έλληνες να ήμασταν υποκριτές μόνο σε αυτά τα ιδεολογικής φύσεως θέματα. Υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί την ομορφιά του τόπου μας; Που να αμφισβητεί ότι η Ελλάς είναι ένας κορυφαίος τουριστικός προορισμός, ο οποίος συναγωνίζεται <<μεγαθήρια>> του εξωτερικού; Ασφαλώς όχι. Έλα όμως που ήρθε ο κορονοϊός και οι σταθερές χρόνων ανετράπησαν. Έλα όμως που τώρα με τον κορονοϊό μάθαμε ότι ο εσωτερικός τουρισμός της χώρας μας, είναι στην καλύτερη περίπτωση κάτω του μετρίου. Και αναρωτιέμαι εγώ ο περίεργος, που είναι όλοι αυτοί οι Ελληναράδες που περηφανεύονται για την αξιοθαύμαστη ομορφιά της πατρίδας τους; Θα σας απαντήσω εγώ. Κάνουν το γύρο του κοσμοπολίτη και του influencer ( νέος όρος αυτός) σε 80 χώρες εκτός της δικής τους. Μόλις ακούνε για διακοπές στην Ελλάδα παθαίνουν <<αλλεργία>>. Να μου πείτε όμως είναι δυνατόν κοσμοπολίτες του δικού τους επιπέδου, να περιορίσουν τις διακοπές τους, στη μίζερη Ελλάδα; Εντάξει η Μύκονος και η Σαντορίνη φυσικά εξαιρούνται, γιατί όπως και να το κάνεις, εκεί μπορεί να γνωρίσουν κόσμο του δικού τους επιπέδου.

Μη χαίρεστε. Δυστυχώς έχουμε πολλά ακόμα παράδοξα να θίξουμε ( και πόσα άλλα αφήνω ασχολίαστα να λέτε). Ακούς τους γηραιότερους ως επί τω πλείστων, να μιλάνε για τον ανύπαρκτο πρωτογενή τομέας μας. Για τη κατάντια μας να εισάγουμε λάδι και γεωργικά προϊόντα τα οποία υπάρχουν άφθονα στην Ελληνική Γη από το εξωτερικό. Και ερωτώ; Πόσοι από αυτούς που δικαιολογημένα διαμαρτύρονται, δεν άφησαν το σπίτι τους στην ύπαιθρο για να κυνηγήσουν το << Αθηναϊκό όνειρο>>; Πόσοι από αυτούς αρνήθηκαν να ακολουθήσουν το <<ρεύμα>> της αστυφιλίας; Πόσοι από αυτούς θα επέτρεπαν στα παιδιά τους, να παρατήσουν τις ανέσεις της πόλεως και να καλλιεργήσουν τη γη των προγόνων τους; Πόσοι από εμάς δε θα χαρακτηρίσουν <<χωριάτη>> και <<μπαστουνόβλαχο>> έναν άνθρωπο από την επαρχία που θα συναντήσουν στο δρόμο;

Ας πάμε όμως και σε άλλα θεωρητικά πιο <<ανάλαφρα>> μα κατ' εμέ πραγματικά θλιβερά και ζοφερά παράδοξα. Όλοι τιμούν στα λόγια τις παραδόσεις των προγόνων μας. Τιμούν τους ηρωικούς τους αγώνες, καθώς και τον αυθεντικό τρόπο ζωής τους. Πάμε όμως και πάλι στην αναπόφευκτη πράξη και ρεαλιστική πραγματικότητα. Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ακούσει τους <<δήθεν>> προοδευτικούς αυτού εδώ του τόπου, να χαρακτηρίζουν τις παραδόσεις μας και τις εκδηλώσεις εθνικής υπερηφάνειας που πραγματοποιούνται,<<κιτς>> και εκδηλώσεις επαρχιωτισμού προς τέρψιν των αποικιοκρατών ξένων τουριστών και των εγχώριων εθνικιστών ( ελέω των εορτών της δικτατορίας των συνταγματαρχών). Και ερωτώ, είναι επαρχιωτισμός να τιμάς και να διατηρείς ζωντανές τις ρίζες σου και όχι να υιοθετείς κάθε τι ξενόφερτο μόνο και μόνο για να θεωρείσαι <<εναλλακτικός>> και ψαγμένος; Ήταν άραγε δούλος των ξένων ο << Γέρος του Μοριά>>, ήταν δούλοι των ξένων ο Ζέρβας και ο Βελουχιώτης, όταν χόρευαν μαζί λίγες μέρες πριν το έπος του Γοργοποτάμου; Σκεπτόμενος όλα αυτά λοιπόν, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι θλίψη και αποτροπιασμό για όσους συμπολίτες μας, ενώ γνωρίζουν την πραγματικότητα, υιοθετούν τέτοιες επικίνδυνες απόψεις, απλώς και μόνο για να νουθετήσουν με αυτές τις νέες γενεές αυτού του τόπου.

Νομίζατε πως τελειώσαμε; Όχι βέβαια. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα, μα θα αναφέρω ένα τελευταίο. Θα έχετε ακούσει φαντάζομαι τους νεοέλληνες είτε να κατακρίνουν τις επικές ταινίες-σειρές του Χόλιγουντ, οι οποίες βασίζονται στην θαυμαστή ιστορία και μυθολογία μας είτε να αποθεώνουν κάθε τι που τους <<πλασάρεται>>, χωρίς να έχουν την κριτική σκέψη να σκεφτούν έξω από το κουτί. Ποια είναι η αλήθεια; Αρχικά όποιος περιμένει να μάθει ιστορία μέσα από μία ταινία ( και μάλιστα εμπορική), είναι στην καλύτερη περίπτωση υπερβολικά <<ρομαντικός>>... Από την άλλη πλευρά, όποιος αρκείται να δει μια τέτοια ταινία, απλώς για να εκπληρώσει το <<πατριωτικό>> του καθήκον, είναι υπερβολικά καλόπιστος. Διότι εάν η ταινία που θα δεις, δε σε παρακινεί να μάθεις την αλήθεια, εάν η οπτικοακουστική απεικόνιση, των <<άχρωμων>> για πολλούς ιστορικών βιβλίων, δε σε παρακινεί να μάθεις όλο και πιο πολλά, τότε δεν έχει πετύχει σε καμία περίπτωση τον σκοπό της.

Αλήθεια όμως τι κάνουμε εμείς οι Έλληνες για να σταματήσουμε τις <<ανακρίβειες>> των κεφαλαιοκρατών Αμερικανών; Θα σας πω εγώ. Σνομπάρουμε κάθε μεγάλο εγχείρημα, προτού καν γίνει. Θεωρούμε τη χώρα μας, ανάξια να γυρίσει τέτοιου είδους ταινίες και σειρές. Την θεωρούμε άξια μόνο για να αναπαράγει σαπουνόπερες χαμηλότατης ποιότητας και κωμωδίες του <<ποδαριού>>. Δε διαθέτουμε άραγε οι Έλληνες τους κατάλληλους φυσικούς χώρους, για τέτοιες παραγωγές; Ασφαλώς και διαθέτουμε. Δε διαθέτουμε άραγε ικανό ανθρώπινο δυναμικό να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τέτοιων παραγωγών; Δε θέλω και δεν μπορώ να το πιστέψω. Δε διαθέτουμε ανθρώπους με νέες ιδέες και προοδευτικές αντιλήψεις; Ασφαλώς και διαθέτουμε. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν; Ότι έχοντας <<σταμπάρει>> στη χώρα μας το προσωνύμιο της Ψωροκώσταινας, προσθέτοντας και λίγο αντιαμερικανισμό, αρκούμαστε στο ΜΕΤΡΙΟ. Αρκούμαστε στο να επιβιώνουμε και όχι στο να μεγαλουργούμε. Να πρωτοπορούμε! Θεωρούμε τον πολιτισμό πολυτέλεια και όχι απαραίτητο πυλώνα πνευματικής, ηθικής και οικονομικής ανάπτυξης.

Θα μπορούσα να συνεχίσω μέχρι αύριο, μα θεωρώ πως για σήμερα είναι καλή αυτή η <<τροφή>> για σκέψη. <<Τροφή>> για σκέψη όχι μόνο για εσάς φυσικά αγαπητοί μου φίλοι, μα και για εμένα τον ίδιο. Καιρός δεν έφτασε ρε παιδιά να πάψουμε να θαυμάζουμε τους άλλους; Καιρός δεν έφτασε να κερδίσουμε την πραγματική μας θέση στον κόσμο αυτό; Να πάψουμε να κλείνουμε τα <<μάτια>> στην πρόοδο και να χαμογελάμε στη σήψη, τη μιζέρια και την μετριότητα; Καιρός δεν έφτασε να αγαπήσουμε εμείς οι ίδιοι τον <<ευλογημένο>> τόπο στον οποίο ζούμε;