Βλέποντας τη Μελόνι και χάνοντας το δάσος

 Όλη η Ευρώπη σήμερα, δικαίως συζητά το εντυπωσιακό αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών της Ιταλίας, καθώς οι εκλογές αυτές, ανέδειξαν ως πρωθυπουργό την ηγέτιδα ενός ισχυρού δεξιού συνασπισμού, τη Τζόρτζια Μελόνι. Όλοι συζητούν για τις φασιστικές θέσεις που εξέφραζε κατά την περίοδο της νιότης της και τις οποίες ποτέ δεν έχει αποκηρύξει επίσημα, αλλά και για τις ασαφείς και ρηξικέλευθες θέσεις που έχει όσον αφορά το μέλλον της Ιταλίας εντός της ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά και το πολύ σημαντικό ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. 

Εν ολίγοις, όλοι βλέπουν την Μελόνι και χάνουν το δάσος. Όλοι βλέπουν την απειλή για την Ευρώπη, μα κανείς δεν βλέπει αυτούς που οπλίζουν το χέρι της απειλής. Όλοι κρίνουν τους Ευρωπαίους πολίτες για τη στροφή που κάνουν προς τα δεξιά και τον συντηρητισμό, μα κανείς δε κρίνει τις πολιτικές που έφεραν κόμματα του 2 και του 3% να κυβερνούν την Ευρώπη ή να βρίσκονται προ των πυλών της εξουσίας (η Λεπέν στη Γαλλία π.χ.).   Εγώ λοιπόν δε θα σπεύσω να κρίνω τη Μελόνι προτού καν αναλάβει τα καθήκοντα της, μα θα παραθέσω τους λόγους για τους οποίους η Μελόνι έγινε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας και να εξηγήσω γιατί οι Ευρωπαίοι ούτε ήταν ούτε έχουν γίνει ακροδεξιοί, αλλά απλά βλέποντας την Ευρώπη να αδυνατεί να δώσει πειστικές λύσεις στα μεγάλα τους προβλήματα, βρίσκουν απάγκιο στην οποιαδήποτε φωνή θα τους υποσχεθεί ριζικές μεταρρυθμίσεις και τολμηρές λύσεις. 

 Η Ιταλία λοιπόν, για την οποία όλοι συζητάμε σήμερα, είναι μία χώρα, η οποία πριν λίγες δεκαετίες ήταν κραταιή και αποτελούσε την βιομηχανική ατμομηχανή της Ευρώπης, μα τώρα δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μία χώρα με γερασμένη οικονομία, δυσθεώρητο χρέος, σημαντικές λαθρομεταναστευτικές ροές στο εσωτερικό της και αισθητά μειωμένο κύρος στη διεθνή πολιτική σκηνή. Οι Ιταλοί λοιπόν, βλέποντας και βιώνοντας αυτή την παρακμή, αναζητούν εναγωνίως λύσεις που η Ε.Ε. δεν θέλει να τους δώσει. Εφόσον λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνείται να θωρακίσει τα σύνορα της με συντονισμένες ναυτικές δράσεις και διακρατικές συμφωνίες με τα κράτη της Αφρικής και της Ασίας από τα οποία έρχεται ο μεγαλύτερος αριθμός μεταναστών και προσφύγων, οι Ιταλοί αποφάσισαν να δώσουν την ευκαιρία στη Μελόνι να κάνει πράξη τις υποσχέσεις της και να προστατεύσει τα Ιταλικά σύνορα. 

 Εφόσον η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνείται να προασπίσει τον μέσο Ιταλό και τον μέσο Ευρωπαίο, ο οποίος δεν επιθυμεί τίποτα περισσότερο από το να ζει όπως ο δυτικός τρόπος σκέψης (με τα καλά και τα κακά του) ορίζει και διαλέγει να απαντά στις κοινωνικές και αξιακές ανησυχίες του μέσου Ευρωπαίου με πολιτικές ταμπέλες και παρωχημένα πολιτικά διλήμματα, οι Ιταλοί αποφάσισαν να δώσουν την ευκαιρία στη Μελόνι να κάνει πράξη τις υποσχέσεις της για ασφάλεια, ευνομία και ανάκτηση της εθνικής αυτοπεποίθησης. 

Οι Ευρωπαίοι λοιπόν, ασφαλώς και γνωρίζουν ποιες είναι η Μελόνι και η Λεπέν. Ασφαλώς γνωρίζουν ποιος είναι ο Όρμπαν, ο Σαλβίνι και οι ομοϊδεάτες του. Ασφαλώς και οι Ευρωπαίοι δεν έχουν πάψει να είναι δημοκράτες και φιλελεύθεροι. Μα όπως παρατήρησε και ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» του, αν και η μεσότητα είναι επαινετή από όλους, η απόκλιση άλλοτε προς την κατεύθυνση της υπερβολής και άλλοτε προς την κατεύθυνση της έλλειψης, «είναι αναπόφευκτη, αφού με αυτόν μόνο τον τρόπο έχουμε την ελπίδα να πετύχουμε κάποτε το μέσον και το σωστό». Η συντριπτική πλειοψηφία επομένως των ανθρώπων που ψήφισαν τις συγκεκριμένες πολιτικές προσωπικότητες με τις συγκεκριμένες απόλυτες θέσεις, δεν είναι παρά μέσοι καθημερινοί άνθρωποι, οι οποίοι αναζητούν περισσότερη ασφάλεια, περισσότερη εθνική αυτοπεποίθηση και περισσότερη προσοχή από τις κυβερνήσεις τους. 

 Εάν λοιπόν η Ευρωπαϊκή ένωση, αυτό το μεγαλοπρεπές πολιτικό οικοδόμημα με τις ασύγκριτες δυνατότητες, δεν επιθυμεί να διαβρωθεί και να διαλυθεί εκ των έσω, οφείλει να ξαναβρεί την χαμένη της ταυτότητα. Οφείλει η Ευρώπη να μη δηλώνει απλά, αλλά να ξεκινήσει και να συμπεριφέρεται ως μεγάλη δύναμη. Οφείλει η Ευρώπη, ευθύς αμέσως να αποκτήσει κοινό στρατό και στόλο, ο οποίος θα αναβαθμίσει το διπλωματικό της κύρος. Οφείλει η Ευρώπη να πράττει με γνώμονα τις αξίες, αλλά και το συμφέρον της. Οφείλει η Ευρώπη να απεξαρτηθεί και να μείνει σε απόσταση από τις αναθεωρητικές δυνάμεις της Ανατολής (Ρωσία και Τουρκία), παράλληλα όμως οφείλει να μη κλείνει το δρόμο σε δυνάμεις της Ανατολής οι οποίες σέβονται τις διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο και οι οποίες τείνουν χείρα οικονομικής και διπλωματικής φιλίας σε αυτήν (Η Κίνα το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα). Οφείλει η Ευρώπη λοιπόν, να υπερασπιστεί το παρελθόν της και να διαμορφώσει ένα καλύτερο μέλλον για τους πολίτες της. Ένα μέλλον, στο οποίο θα κυριαρχούν οι αρχές και οι αξίες, του φιλελευθερισμού, της αξιοκρατίας, της ασφάλειας και της ευνομίας. 

 Επομένως, η άνοδος των ακραίων πολιτικών σχηματισμών, πρέπει να μας προβληματίσει μεν, όχι να μας πανικοβάλει δε. Γιατί η άνοδος των σχηματισμών αυτών δεν οφείλεται τόσο στις δικές τους πολιτικές θέσεις, όσο στις πολιτικές αποφάσεις των προκατόχων τους. Γιατί η Ευρωπαϊκή ένωση, με όλες τις ατέλειες της, εξακολουθεί να αποτελεί το πιο φιλόδοξο και το πιο μεγαλοπρεπές οικοδόμημα της εποχής μας. Γιατί το μεγάλο δίλημμα της εποχής μας δεν είναι το «αριστερά ή δεξιά», αλλά το «ασφάλεια ή χάος». Γιατί οι Ευρωπαίοι πολίτες πάντοτε στο τέλος καταφέρνουν να πετύχουν «το μέσον και το σωστό»!