Ζήσε χωρίς αστερίσκους και δεύτερες σκέψεις

Τι να πει και τι να γράψει κανείς μετά από μία τέτοια τραγική είδηση; Τι να πει και να γράψεις κανείς όταν ένας άνθρωπος μόλις 41 ετών  μαζί με τη δεκατριάχρονη κόρη του, και άλλοι 7 άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους σε ένα τόσο τραγικό δυστύχημα;

Η Τραγωδία αυτή, ασχέτως των όσων θρυλικών επιτευγμάτων είχε καταφέρει ο αείμνηστος και μοναδικός στο είδος του Κόμπι Μπράιαντ, μας συγκινεί διότι ερχόμαστε όλοι στη θέση της συζύγου και των τριών κορών του που έμειναν πίσω. Που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε λίγες στιγμές χάσανε τα πάντα. Που μέσα σε λίγες στιγμές άλλαξε για πάντα η ζωή τους. Όλοι σκεφτήκαμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα πιστεύω. 

Όλοι  τους δώσαμε μια αγκαλιά και τους είπαμε πόσο πολύ τους αγαπάμε. Ναι δυστυχώς οι άνθρωποι συνηθίζουμε να μην εκφράζουμε τα συναισθήματα μας παρά μόνο τις δύσκολες και τραγικές ώρες, διότι το θεωρούμε αδυναμία. Πραγματική αδυναμία όμως είναι κάποιος άνθρωπος να μην έχει συναισθήματα, να μη νιώθει χαρά, λύπη, στεναχώρια, σεβασμό, ευτυχία.

Τραγωδίες όπως και αυτή η χθεσινή όμως πρέπει να μας διδάσκουν ένα πράγμα. Ότι δεν αξίζει να δειλιάζουμε  για το παραμικρό. Ότι δεν αξίζει να μη ζούμε, φοβούμενοι τα σχόλια του κοινωνικού μας περίγυρου ή την αποτυχία. Διότι ναι η ζωή αποτελεί θείο δώρο, μα είναι τόσο απρόβλεπτη που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ούτε το δικό του τέλος, ούτε των άλλων. Ένα τέλος που αναπόφευκτα θα έρθει για όλους μας κάποια στιγμή και εμείς απ' τη μεριά μας οφείλουμε να φροντίσουμε, στο τέλος αυτό φίλοι και εχθροί να μας θυμούνται με σεβασμό. Μα πάνω από όλα να φεύγουμε και εμείς οι ίδιοι χωρίς απωθημένα. Να έχουμε φροντίσει φεύγοντας να έχουμε ζήσει μια <<γεμάτη>> και πλήρη ζωή σεβόμενοι πάντοτε τους συνανθρώπους μας. Όπως ακριβώς ο τεράστιος Κόμπι Μπράιαντ.

Μετά το χαμό ενός αγαπημένου μας προσώπου λοιπόν, μόλις η θλίψη καταλαγιάσει  και μόλις οι <<πληγές>> κλείσουν ( στο βαθμό που είναι εφικτό αυτό φυσικά) και η ζωή συνεχιστεί, πρέπει να ζούμε, όπως ακριβώς θα ήθελε να ζήσουμε το πρόσωπο που μόλις χάσαμε. Σαν να μην υπάρχει αύριο. Διότι ίσως και να μην υπάρχει.

Ας μας θυμίσει λοιπόν αυτό το τραγικό περιστατικό τρία πράγματα τουλάχιστον: Το σεβασμό στον ίδιο μας τον εαυτό και στον κοινωνικό μας περίγυρο, το ότι ζωή είναι μόνο μία και αξίζει να τη ζούμε όπως εμείς θέλουμε και το ότι η έκφραση των συναισθημάτων μας δεν είναι αδυναμία μα η πιο γενναία πράξη από όλες.

Υ.Γ. Ας αναπαυτούν εν ειρήνη λοιπόν οι ψυχές των θυμάτων αυτής της ανείπωτης τραγωδίας και κουράγιο στις οικογένειες τους...