ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ

«Ζητείται Ελπίς»... Τον τίτλο αυτό διάλεξε ο Αντώνης Σαμαράκης για να κοσμήσει ένα από τα πλέον αριστοτεχνικά διηγήματα του. Ένα διήγημα το οποίο αποδίδει με εξαιρετικά απαισιόδοξο, αλλά και άκρως ειλικρινή τρόπο, την ψυχοσύνθεση του μέσου ανθρώπου μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Μετά λοιπόν το πέρας του αιματηρότερου πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι υποσχέσεις των «μεγάλων» για ειρήνη και για κοινωνική δικαιοσύνη αποδείχτηκαν για ακόμα μια φορά αίολες, καθώς χρόνια μετά το πέρας του φονικού αυτού πολέμου, οι εφημερίδες συνέχιζαν να γράφουν για νέες πολεμικές συγκρούσεις και για θανάτους (αυτοκτονίες και δολοφονίες), οι οποίες σχετίζονταν με την οικονομική ανέχεια της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης. Μίας κοινής γνώμης η οποία παρακολουθούσε αμήχανη τα όνειρα και τα ιδανικά για τα οποία πολέμησε να καταρρέουν...

Εμπνεόμενος λοιπόν από το αριστουργηματικό αυτό διήγημα, το οποίο όποιος δεν έχει διαβάσει, πρέπει να διαβάσει, επιθυμώ να γράψω δύο γραμμές για τα όσα βιώνουμε σήμερα ως Ελλάδα, αλλά και ως υφήλιος. Μετά από μία περίοδο σχετικής ηρεμίας στις διεθνείς εξελίξεις, η πανδημία του κορονοιού ήρθε και ανέδειξε όλα όσα μας χωρίζουν. Η ομοψυχία του «πρώτου κύματος», εμετατράπη λίαν συντόμως σε διχόνοια, παραλογισμό και ασυννενοησία. Σταδιακά και με ευθύνη της πολιτείας, αλλά και εμάς των ίδιων χωριστήκαμε σε δύο μεγάλα στρατόπεδα με διάφορες διακλαδώσεις. Στο στρατόπεδο των υπέρμαχων της πολιτικής των lock down και των υποχρεωτικών εμβολιασμών και στο στρατόπεδο των σκεπτικιστών ως προς την νομιμότητα και την αποτελεσματικότητα της πολιτικής των lock down, αλλά και της τακτικής των υποχρεωτικών εμβολιασμών σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.

Διαχρονικά όμως, όταν προκύπτει μία μεγάλη κρίση, ένα μεγάλο εθνικό-κοινωνικό ζήτημα ή ένα οποιδήποτε σημαντικό δίλημμα, είναι απολύτως λογικό και θεμιτό, οι άνθρωποι να χωρίζονται σε δύο παρατάξεις και να επιθυμούν να αποδείξουν το δίκαιο των ισχυρισμών τους. Όμως στην εποχή μας, στην εποχή των στεγανών στο δημόσιο διάλογο και στην εποχή της «επιδεικτικής ημιμάθιας», ο θεμιτός διάλογος είναι αδύνατον να ευδοκιμήσει. Στην εποχή των ταμπελών, προτιμούμε να ισοπεδώσουμε και να υποβαθμίσουμε την προσωπικότητα του συνομιλητή μας, παρά να συζητήσουμε ουσιαστικά μαζί του. Οι μεν διαλέγουν να αποκαλέσουν τους δε «ψεκασμένους» και οι δε να αποκαλούν τους μεν «μπολιασμένους» και όλα τα συναφή... Και ερωτώ, ένα τόσο βαθύ και ουσιαστικό χάσμα στην κοινωνία μας, είναι άραγε δυνατόν να γεφυρωθεί; Είναι δυνατόν στη χώρα μας να επικρατήσει ξανά η λογική και η σύνεση; Είναι δυνατόν στη χώρα μας να μπορέσουμε να κάνουμε διάλογο και όχι μονόλογο;

Όμως η κοινωνία μας είναι πράγματι τόσο διχασμένη όσο δείχνει; Ή μήπως ο διχασμός που φαίνεται να επικρατεί στην καθημερινότητα μας δημιουργείται τεχνηέντως από τις απόλυτες μειοψηφίες και των δύο στρατοπέδων; Για να γίνω πιο ξεκάθαρος, θεωρώ πως ανήκω στην σιωπηρή πλειοψηφία των Ελλήνων, η οποία αποδέχεται την υγειονομική κρίση και την ανάγκη προστασίας των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, μα δεν τίθεται δογματικά υπέρ κανενός στρατοπέδου. Πρόκειται περί της σιωπηρής πλειοψηφίας η οποία δεν παριστάνει τον έγκριτο λοιμωξιολόγο, μα μπορεί να σκέφτεται με λογική να απορρίπτει τον απόλυτο φόβο ή την απόλυτη ανεμελιά και ανευθυνότητα. Μια σιωπηρή πλειοψηφία η οποία έχει εμβολιαστεί, εκπληρώνοντας το κοινωνικό της καθήκον, μα βλέπει σκωπτικά το ενδεχόμενο ένας μέσος εργαζόμενος να χάσει τη δουλειά του επειδή για προσωπικούς λόγους αρνείται να εμβολιαστεί ή φοιτητές που με κόπο πολλών ετών εισήλθαν στα Ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, να απειλούνται με ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΦΟΙΤΗΣΗΣ.

Και στο σημείο αυτό, επιτρέψτε μου να καταστήσω πιο σαφή τη θέση μου. Η πλειοψηφία των Ελλήνων ανεξαρτήτως ιδεολογικών πεποιθήσεων, ακόμα μπορεί να σκέφτεται με ορθολογικό τρόπο. Όταν όμως καλείται να επικοινωνήσει τις θέσεις της δείχνει αδύναμη και εύκολα υποτάσσεται στο απόλυτο κήρυγμα των εκατέρωθεν μειοψηφίων. Εν ολίγοις, η λύση στο πρόβλημα της πανδημίας και του κοινωνικού διαχωρισμού δεν βρίσκεται ούτε στο άκρο του άκρατου φόβου και πανικού ούτε στο «ροζ συννεφάκι» της συνωμοσιολογίας και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Όμως τι μπορεί να κάνει η σιωπηρή κοινή γνώμη για να αλλάξει την κατάσταση αυτή; Πως μπορούμε να ξεπεράσουμε όλοι μαζί την πολύ σοβαρή αυτή υγειονομική και αξιακή κρίση;

Η λύση φαντάζει απλή για εμένα. Έφτασε ο καιρός η σιωπηρή αυτή πλειοψηφία να κάνει αισθητή την παρουσία της, χωρίς να φοβάται την κριτική των θορυβώδων μειοψηφιών. Έφτασε η στιγμή, η σιωπηρή πλειοψηφία των ΛΟΓΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ να ενωθεί και να ζητήσει ξεκάθαρα μέτρα για να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης που βιώνουμε. Έφτασε η στιγμή όλοι μαζί μαζικά, να ζητήσουμε: 1) περαιτέρω αναβάθμιση των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων υπηρεσιών που μας προσφέρει το εθνικό σύστημα υγείας. Μία αναβάθμιση όχι προσωρινή και άσκοπη, αλλά ουσιαστική και μόνιμη. Έφτασε ο καιρός να αντιληφθούμε πως η υγεία αποτελεί το πρώτιστο αγαθό των ανθρωπίνων κοινωνίων και πως χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ούτε οικονομία ούτε παιδεία ούτε ανάπτυξη ούτε τίποτα άλλο 2) Εμβολιασμός του κόσμου με όπλο την πειθώ, την κοινή λογική και όχι την απολυταρχική επιβολή η οποία δυσκολεύει και δεν διευκολύνει το δίκαιο αίτημα μας για επαρκή προστασία της πλειοψηφίας των Ελλήνων. 3) Παύση της αναποτελεσματικής πολιτικής της καθολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας και επιστροφή στην καθημερινότητα μας με τα απαραίτητα μέτρα υγειονομικής προστασίας.

Ασφαλώς όμως, τα προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν δεν περιορίζονται μόνο στο κομμάτι της πανδημίας. Σε μία περιόδο όπου η προκλητικότητα των γειτόνων μας έχει φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα και όπου οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. παρακολουθούν αμέτοχες τις συνταρακτικές διεθνείς εξελίξεις, οι Έλληνες ενωμένοι πρέπει να διασφαλίσουμε την εθνική μας ακεραιότητα και ασφάλεια. Οι Έλληνες ενωμένοι πρέπει να διασφαλίσουμε τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος και την αναβάθμιση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος σε όλους τους τομείς. Όμως τα ζητήματα αυτά εμπεριέχουν περισσότερο το κομμάτι της ιδεολογικής σύγκρουσης και για αυτό μία ευρύτατη συναίνεση στις λύσεις που απαιτούνται δε μοιάζει εύκολη επί του παρόντος. Πάρα ταύτα, μέσω της σελίδας αυτής και με άρθρα που θα ακολουθήσουν, θα καταστήσουμε σαφή τη θέση μας για τα ζητήματα αυτά και εύχομαι να βρούμε όλοι μαζί τον κοινό ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΟ τόπο.

Διότι ναι, όταν ο Αριστοτέλης, αυτός ο γίγαντας του πνεύματος μιλούσε για την ανάγκη ομόνοιας στα πολιτικά ζητήματα μίας χώρας και Μεσότητας (κοινής λογικής) στα ζητήματα της καθημερινότητας, είχε το δίκαιο με το μέρος του. Διότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν μπόρεσε τυχαία να εγκαθιδρύσει μία ισχυρή κοσμοκρατορία μέσα σε 10 χρόνια. Αντιθέτως, εμπνεόμενος από τις διδαχές του σοφού διδασκάλου του, μπόρεσε να εξισορροπήσει υποδειγματικά μεταξύ του εσωστρεφούς παρελθόντος που παρέλαβε και του λαμπρού και εξωστρεφούς μέλλοντος που παρέδωσε... Διότι ναι, ακόμα και στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, ούτε ο φιλελεύθερος Βενιζελισμός επικράτησε τυχαία για μία δεκαετία ούτε η Ένωσις Κέντρου έλαβε τυχαία στις εθνικές εκλογές του 1964 ποσοστό 52,71%.

Κλείνοντας, κατέστησα σαφές θεωρώ γιατί η πλειοψηφία των Ελλήνων αναζητά την επικράτηση ενός ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, το οποίο θα επαναφέρει στη χώρα μας τη σύνεση, τη λογική, την παραγωγικότητα, την εντιμότητα και κυρίως την ΕΘΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Η πλειοψηφία των Ελλήνων λοιπόν, έστω και αν δε τολμά να φωνάξει, ζητά την επικράτηση της λογικής και της αξιοπρέπειας. Το ερώτημα όμως είναι, ο πολιτικός κόσμος ακούει το θέλημα της κοινωνίας που τον ανέδειξε και τον αναδεικνύει;